Wilbur Smith (1933) schrijft vanaf 1964 bestsellers, inmiddels al meer dan 40, waarvan meer dan 120 miljoen exemplaren verkocht zijn. Zijn verhalen spelen zich vaak af in Afrika of Egypte. De boeken zijn losstaand te lezen, maar zijn ook vaak onderdeel van een serie. De roep van de raaf is het zevende boek van de Ballantyne-serie. Eerder lazen we onder andere Triomf van de koning en Een luipaard jaagt ‘s nachts.

In een voorwoord schrijft Wilbur Smith dat hij het tijd vond om terug te keren naar Mungo St. John. Hij is de hoofdpersoon uit de Ballantyne-serie, die hij 40 jaar geleden, met Klauw van de valk, was begonnen. Het thema slavenhandel wordt in De roep van de raaf uitgediept, gekoppeld aan racisme en de goedheid/slechtheid van de mens. Tijdens het lezen merk je goed dat er onderzoek is gedaan naar de geschiedenis, die door de uitgebreide omschrijvingen enorm accuraat tot leven komt.

Mungo St. John wordt gevolgd op zijn levenspad: vanaf zijn jeugd op de tabaksplantage in Amerika, zijn studeren in Engeland tot de terugkeer naar huis. Thuis ontdekt hij dat Chester Marion een vuil spel gespeeld heeft en eigenaar is geworden van zijn familiebezit. Ook Camilla, de geliefde van Mungo, is door hem weggevoerd. Om wraak te kunnen nemen op Chester is veel geld nodig. Op zoek naar dat geld komt Mungo soms zijn eigen principes tegen en worstelt hij met zijn geweten en zijn emoties.  

Door aandacht voor de herinneringen die Mungo heeft aan discussies over en het leven met de slavenhandel, zet Smith de lezer aan het denken en kruip je in het hoofd van de hoofpersoon:

‘Als u gelooft dat zwarte zielen geschenken van God zijn, waarom laat u ze dan niet vrij?’ had hij zijn vader gevraagd. Oliver had met zijn ogen geknipperd. ‘Ik geef ze elk gemak dat ik me kan veroorloven. Ze zijn hier gelukkig’. ‘Ze zijn nog steeds slaven’. ‘

Ook in dit boek weet Wilbur Smith de omgeving en situaties steeds weer prachtig te beschrijven, zodat het is alsof je over de schouder van Mungo meekijkt. Deze geweldige beschrijvingen maken dit boek tot ‘lekker leesvoer’, helemaal voor de lezers die van actie houden:

‘Mungo kwam hard op de roeibank terecht, waarbij hij zijn zij flink kneusde. Sterling krabbelde overeind. Mungo sprong vanuit hurkzit op zijn tegenstander af en beukte zijn schouder in de maag van de kapitein. De kapitein kwam hard en met een krakend geluid neer, jankend van pijn en woede. ‘

Liefhebbers van de sfeerbeelden die Wilbur Smith schept, komen ook aan hun trekken. Zoals bij de beschrijving van het vertrek van de Zwarte Raaf, het schip van Mungo:

‘Mist steeg op bij de monding van de Nyanga en die onttrok de zon aan het zicht, zorgde voor een grijze wereld. Vogels zongen en apen krijsten in de bomen, maar het geluid was gedempt. Het oppervlak van de rivier was glazig en spiegelglad. Het enige wat die rust verstoorde, was de boeg van een roeiboot die door het water gleed en de zestien roeispanen die hem voorbewogen.’

Uiteraard wordt ook in dit boek toegewerkt naar een spannende ontknoping, met een daverende eindstrijd.  En zo is de cirkel weer rond, want De roep van de raaf is een echt Wilbur Smith-boek. Dat komt vanwege de al genoemde herkenbare schrijfstijl: acties, visueel gemaakte situaties en omgevingen, diepgang in de personages en veel spannende ontwikkelingen. Wat dit boek als extra biedt, is de diepere laag, waarin de lezer er niet aan ontkomt zijn eigen mening over goed en kwaad te onderzoeken. Dat maakt dit boek bijzonder en niet ‘de zoveelste Wilbur Smith op een rij’, maar tot een uitstekende actiethriller met een diepere laag.