Dat Camilla Lackberg in haar eentje boeken kan schrijven, dat is al langer bekend. Voor haar nieuwste boek, Box, is ze de samenwerking aangegaan met Henrik Fexeus. In Zweden is Box al een groot succes en nu is Nederland aan de beurt. Ter ere van de verschijning van deze vuistdikke thriller waren Lackberg en Fexeus kort in Nederland en wij mochten ze wat vragen stellen!

Henrik, in Zweden ben je een beroemdheid, maar de Nederlandse lezers zullen je naam waarschijnlijk niet meteen herkennen. Kun je wat over jezelf vertellen?

Henrik: Ik schrijf non-fictie boeken over lichaamstaal en onderbewuste communicatie en hoe een vertrouwensband op te bouwen met mensen. De reden dat ik dit weet is dat ik een zogenaamde mentalist ben en dat is eigenlijk een illusionist die psychologie en trucjes gebruikt om de illusie te creëren dat hij gedachtes kan lezen. In Zweden ben ik zowel een entertainer, met shows waarbij ik onmogelijke dingen uithaal met de mensen uit het publiek, als een autoriteit op het gebied van lichaamstaal. Al 16 jaar geef ik lezingen over lichaamstaal en hoe dit te gebruiken. Ik sta bekend als de op een na beste lichaamstaalexpert van de wereld.

Camilla: In Zweden is hij een beroemdheid en wordt hij overal herkend.

Kunnen jullie wat vertellen over de totstandkoming van Box?

Camilla: We zijn al 15 jaar vrienden en als we samen zijn praten we vaak over boeken en literatuur, dat is een gezamenlijke interesse die we hebben. Ongeveer twee jaar geleden vertelde Henrik me dat hij een idee had, dat hij een fictieboek wilde schrijven over een mentalist. Ik voegde er dingen aan toe en vervolgens Henrik weer tot we ons realiseerden dat we iets unieks gecreëerd hadden, iets wat nog niet eerder gezien is in het crime genre. Uiteindelijk spraken we de heel enge woorden uit: zullen we dit samen gaan doen?

Henrik: Je moet weten dat Camilla en ik allebei geen teamspelers zijn. Dat was zo eng want het verhaal was zo groot geworden dat het niet meer aan mij alleen toebehoorde, maar ook niet alleen aan Camilla en we zouden het dus samen moeten schrijven. De daaropvolgende maanden hebben we eerst voorzichtig gekeken of onze vriendschap het wel zou overleven.

Camilla: Het ging verrassend goed. We hebben geen enkele ruzie of discussie gehad. Dat is opmerkelijk, want ik houd er echt niet van om met andere mensen samen te werken.

Hoe hebben jullie het schrijven aangepakt? Schrijven jullie ieder een stuk en laten jullie het dan aan de ander lezen, of gaan jullie echt samen zitten om te schrijven?

Henrik: Allebei! Een keer in de week komen we bij elkaar en dan praten we over wat het boek nu nodig heeft en dan kijken we zo’n twintig scenes vooruit. We kijken wat moet er gebeuren en dat verdelen we vervolgens. We letten er ook op dat ik niet alle stukken over mentalisme schrijf en Camilla niet alle politiescenes. Dan gaan we onze eigen weg en gaan we schrijven en dat sturen we dan weer naar elkaar toe. We zijn vrij om elkaars stukken aan te passen of te verbeteren. En zo gaan we door totdat het manuscript helemaal af is.

De twee belangrijkste personages in Box zijn politie-inspecteur Mina en mentalist Vincent. Camilla, heb jij de scenes van Mina geschreven en Henrik die van Vincent?

Camilla: Nee, we hebben er heel erg op gelet om dat juist niet te doen. Ik denk dat ik evenveel over Victor heb geschreven dan over de politiekant en omgekeerd heeft Henrik ook de nodige politiescenes geschreven.

Het boek is al even uit in Zweden. Hoe zijn de reacties?

Camilla: Ontzettend goed! Het is een groot succes. Het was heel spannend: wij waren ervan overtuigd dat we iets heel goed hadden neergezet, maar je weet nooit hoe het publiek gaat reageren.

Henrik: Het is voor ons heel belangrijk dat alles wat we in het boek schrijven klopt. Zodat als mensen bepaalde dingen gaan opzoeken op Google, het dan klopt met wat er in ons boek staat.

Toevallig kregen we pas geleden een DM op Instagram van iemand die toch een klein foutje heeft ontdekt, iets waarvan wij dachten dat we het niet hoefden te checken. Het gaat om een scene waarin Vincent in een café de laagjes in een taart telt. Deze lezer attendeerde ons erop dat deze specifieke taart echter een laagje meer heeft. 

Camilla, je solo boeken zijn een groot succes. Was je nerveus over hoe dit boek ontvangen zou worden?

Camilla: Ik was heel nerveus, maar ik raak er ook aan gewend. Toen ik de boeken over Faye ging schrijven riep ook iedereen waarom doe je dat nou en ga gewoon door met de Fjallbacka serie, dan weet je dat het goed komt. Uiteindelijk werd de Faye-serie een groot succes. Ik had dus wat voorbereiding. Bovendien vonden mensen ons een vreemde combinatie.

Henrik: Ik was ook nerveus. Mijn fans lezen geen fictie en vonden het totaal niet serieus dat ik dit ging doen. Ik ben dan ook heel wat volgers op Instagram kwijtgeraakt.

Wat is het grootste verschil tussen het schrijven van fictie en non-fictie?

Henrik: Je kunt het niet met elkaar vergelijken. Toen ik non-fictie schreef dacht ik altijd dat het hetzelfde was, schrijven is schrijven. Maar bij fictie benader je het schrijven heel anders.

Camilla: ik zal een voorbeeld geven. In het boek zit een personage en halverwege het boek hadden we dit personage eigenlijk niet meer nodig. Henrik was heel bezorgd wat we nou met dit karakter moesten doen voor de rest van het boek. Ik zei meteen vermoord hem. Henrik was geschokt en vond dat dat niet kon, want het personage zat in de eerste helft van het boek en moest dus ook in de tweede helft blijven en bovendien had dit karakter niks fout gedaan. Uiteindelijk heeft Henrik toch de scene geschreven waarin dit personage de dood vindt en hij vond het heerlijk.

Wat vinden jullie het leukste aan schrijven: het schrijfproces zelf of alles wat daarna komt, promotie etc.?

Camilla: ik hou van beide maar ik kies toch voor het schrijfproces. Elizabeth George heeft het mooi beschreven: “een heleboel mensen willen auteur zijn, maar niet per se schrijvers”. Het echte werk is niet het touren en het promotiewerk, maar alleen thuis in je pyjama vanuit niks iets creëren.

Henrik: bovendien kun je er ook niet zomaar vanuit gaan dat mensen je boek gaan lezen en dat je überhaupt de kans krijgt om interviews te gaan geven. In het vliegtuig hier naar toe bedachten we opeens dat we een bepaald iets anders moesten doen in boek twee, wat dan wel betekent dat we een heleboel pagina’s opnieuw moeten schrijven. Dat gevoel is fantastisch. En het leren kennen van je personages: Vincent en Mina behoren nu tot mijn beste vrienden.

Is Vincent gebaseerd op jou, Henrik?

Beiden moeten heel hard lachen

Henrik: ik wilde een realistische mentalist neerzetten. Vincent is mij, alleen heb ik iets meer sociale vaardigheden. Hij is wie ik had kunnen zijn als ik mezelf niet had getraind. Alles wat Vincent doet moet echt en waar zijn.

En Camilla, lijkt Mina op jou?

Camilla: Mina is heel erg bang voor bacteriën en dat heb ik zelf helemaal niet. Sterker nog, ik heb een hele gekke tik en dat is dat ik aan alles lik. Dat heeft Covid me wel afgenomen. Het is grappig want we hebben Mina voor de pandemie verzonnen en toen was ze best wel extreem en nu na de pandemie is ze eigenlijk heel verstandig. Waarin ik op Mina lijk is dat we alletwee heel doelgericht zijn.

Camilla, want bewonder jij in Henrik en Henrik wat bewonder jij aan Camilla?

Henrik: Ik bewonder heel veel aan haar maar als ik een ding moet noemen dan is het dat ze nooit opgeeft. Al zegt de hele wereld tegen haar dat ze iets niet moet doen, ze zet door en ze doet het. Ze blijft altijd dicht bij zichzelf. Ook is ze een echt werkpaard.

Camilla: In die vijftien jaar dat we bevriend zijn heb ik altijd bewondering gehad voor hoe het brein van Henrik werkt. Ik heb al zijn shows gezien en mijn mond valt altijd open. Sinds ik met hem samenwerk mag ik van dichtbij meemaken hoe zijn brein werkt en dat is echt uniek.

Gaan we Erika en Patrick nog ooit terugzien?

Camilla: op zaterdag 16 oktober vertrek ik voor een week naar Spanje om daar aan een volgend boek in de Fjallbacka-serie te beginnen. Ik heb ze gemist, dus ik heb er zin in.