Nele Neuhaus bracht onlangs een nieuwe thriller uit, Eeuwige vriendschap. Hoog tijd om haar even aan de tand te voelen.

Vertel eens, wat moeten onze lezers écht over je weten?

Ik ben Nele Neuhaus, ik ben 55 jaar oud en woon in de regio Taunus. Dat ligt vlakbij Frankfurt am Main. Daar spelen mijn thrillers zich ook af. Ik woon daar samen met mijn man, stiefdochter en onze hond.

Ik schrijf al verhalen sinds ik kan schrijven en ik droomde er altijd van om ooit een succesvolle auteur te worden. Maar om daar te komen, is veel doorzettingskracht voor nodig. Toen ik mijn eerste boek schreef, ongeveer twintig jaar geleden, kon ik geen uitgever vinden die het boek wilde uitbrengen. Dus ben ik dat zelf gaan doen, inclusief de marketing. Dat deed ik erna ook met mijn eerste twee thrillers.

Het veranderde toen een grote Duitse uitgever op mijn pad kwam. En bij die uitgever zit ik nog steeds. In 2010 brak ik door met Sneeuwwitje moet sterven, het vierde deel van de Taunus-serie. Mijn boeken zijn sindsdien in 32 talen uitgebracht en er zijn zelfs films van gemaakt. Naast thriller schrijf ik ook boeken over paarden, voor jonge mensen. Ik hou van paarden.

Jouw nieuwste boek heet Eeuwige vriendschap. Waar gaat het over?

Mijn tiende boek in deze serie speelt zich af in de boekindustrie. Dat was geweldig om te doen. Heike Wersch, de editor van de Winterscheid-uitgever, is verdwenen. Oliver von Bodenstein en Pia Sander komen erachter dat Wersch ontslagen is na 30 jaar en dat ze een bekende auteur publiekelijk van plagiaat beschuldigde.

Pia’s ex-man, Henning Kirchhof, heeft net zijn tweede thriller klaar. Samen met zijn editor ontdekt hij een oud geheim.

Wanneer het lichaam van Heike Wersch wordt gevonden, zijn er veel verdachten in beeld. Bodenstein en Sander vragen zich af wat er jaren geleden gebeurde op het Franse eiland Noiemoutier…

De serie met Pia en Bodenstein gaat alweer even terug. Wat zorgde ervoor dat je deze serie begon?

Ik werkte al jaren aan mijn eerste boek, een thriller dat zich afspeelde in New York. De eerste lezers vonden het een fantastisch boek en vroegen zich af wanneer mijn volgende boek zou worden gepubliceerd. Ik had daar al een idee voor in mijn hoofd, en zo kwamen Oliver von Bodenstein en Pia Sander in beeld.

En toen volgde al snel het idee om het in mijn eigen regio te plaatsen. Ik genoot ervan tijdens het schrijven, en datzelfde gold voor de lezers uit Taunus.

Hoe ontwikkelde dit duo zich in jouw hoofd?

Poeh, dat weet ik eigenlijk niet meer. Wat ik wel weet, is dat ik de karakters creëerde in de stijl van Elizabeth George, die toentertijd een van mijn favoriete auteurs was. De aristocratische politieagent en die van de bourgeoisie; totaal verschillend, maar als teams volledig complementair.

Hoe ontwikkelen ze zich tijdens de serie?

Ze mógen zich beide ontwikkelen in de serie. Ik denk dat dat hartstikke belangrijk is. Iedereen die de serie al langer volgt, weet dat er veel gebeurt in hun privésituaties. Het is als het echte leven; er zijn ups en er zijn downs en soms hebben privéontwikkelingen gevolgen voor het werk. Maar, ondanks hun verschillen, kunnen ze op elkaar vertrouwen.

Waar haal je jouw inspiratie vandaan?

Nou, die komen gewoon voorbij! Bijvoorbeeld in een krant, waar een nieuwsartikel me grijpt. Dan pak ik dat idee en ontwikkel ik het verder. Bijvoorbeeld in mijn boek Moederdag: een man is net overleden in een stadje vlakbij en als zijn dochter de garage leeghaalt, komt ze een ton met lichaamsdelen tegen. De politie denkt dat de overleden man een seriemoordenaar is die prostituees vermoordde. Ik vond zijn daden niet zozeer fascinerend, maar meer hoe het kan dat die man 40 jaar lang zo’n dubbelleven leidde. En die vraag was de vonk die mijn boek werd.

Hoe heb je jezelf ontwikkeld als auteur?

Mijn manier van werken is erg veranderd. Schrijven was ooit een hobby en toen schreef ik maar raak. Nu ben ik veel meer gestructureerd. Zo plan ik de plot helemaal tot de laatste details. Ook ontwerp ik de personages zorgvuldig, en weet ik vanaf het begin waar het boek naartoe gaat.

Maar, ik probeer ook nog genoeg vrijheid te pakken zodat ik niet té vastzit in een keurslijf. Mijn schrijfstijl en de structuur van mijn boeken zijn ook veranderd. Ik doe altijd veel research en ik heb daarvoor goede contacten bij de recherche en de forensische wetenschap zodat ik zeker weet dat mijn boeken realistisch zijn.

Het schrijven is nog steeds leuk, maar niet zo leuk maar als vroeger. Het is immers mijn werk geworden. Dat is het enige nadeel.

Je besloot ook boeken onder een andere naam te schrijven. Waarom?

Ik publiceerde ooit twee delen in de trilogie rondom Sheridan Grant onder mijn meisjesnaam Nele Löwenberg. Dat deed ik omdat ik niet wilde dat mensen dachten dat het om een nieuw Pia en Oliver-boek zou zijn. Bij het uitbrengen van deel drie besloten we anders; mijn uitgever en ik hebben toen de beslissing genomen om de reeks alsnog als Nele Neuhaus uit te brengen.

Is er nog iets wat je wil doen als auteur?

Jazeker, ik heb nog steeds een paar projecten in mijn hoofd die in een ander genre zitten. Misschien kom ik daar ooit aan toe. Maar ik ga eerst nog door met Bodenstein en Sander. Ik zit er nog middein, heb net het verhaal van deel elf rond.