De moord op koning Charles I; een belangrijke gebeurtenis in de geschiedenis van Engeland. Zowel op politiek, religieus als maatschappelijk vlak was het Engeland in de jaren 1660 onstabiel. Het ene jaar won het puriteinse geloof aan steun, het jaar daarop werden de royalisten weer in hun ere hersteld. Het is een periode die vaak beschreven is, maar vooral in historisch naslagwerk, non-fictie dus, en niet op de manier van veelschrijver Robert Harris, die het aandurft er een spannende gelaagde thriller over te schrijven. Regicide is het resultaat.
Op 30 januari 1649 werd de Engelse koning Charles I publiekelijk onthoofd. Het vonnis, waarin Charles beschuldigd werd van hoogverraad, werd door 59 samenzweerders ondertekend, sommigen van hen van hoge komaf. Een van hen was Oliver Cromwell, die de jaren daarop de leider werd van Engeland. In 1660 werd de monarchie hersteld en besteeg Charles’ zoon de troon. Iedereen die had samengespannen tegen de kroon kreeg gratie, behalve de groep ondertekenaars van het dodelijke vonnis van de koning. De koningsmoordenaars, zoals ze werden genoemd, werden genadeloos opgejaagd. Onder hen bevinden zich twee kolonels: William Goffe en zijn schoonvader Edward Whalley.
Of het nu over een nieuwe pausverkiezing gaat, de Tweede Wereldoorlog, de Griekse oudheid of zelfs de toekomst: Robert Harris schuwt geen enkel onderwerp, stort zich in een diepgravend onderzoek en schrijft er een fictionele thriller over. En met succes, want zijn boeken worden alom bewierookt en zijn stuk voor stuk bestsellers. Zijn gedegen research loont, want elk boek bevat historisch kloppende feiten, aangevuld met zijn eigen verzinsels daaromheen. Zo ook in Regicide. Whalley en Goffe hebben daadwerkelijk bestaan en zijn daadwerkelijk opgejaagd door royalistische officieren van de Privy Council. Harris introduceert het personage Richard Nayler, die de opdracht krijgt om de gevluchte mannen op te sporen. Nayler is een type no-nonsense en deinst nergens voor terug. Hij is vastbesloten beide kolonels op te pakken, dood of levend, dat maakt hem niet uit. Zij meedogenloze en vastberaden aanpak heeft deels te maken met de betrokkenheid van Goffe en Whalley bij de dood van zijn vrouw, jaren geleden.
Nayler, Goffe en Whalley zijn zodoende de drie voornaamste karakters in het boek. De lezer volgt hun spoor, trekt met hen mee door Engeland en Amerika, waar ze grote en kleine nederzettingen aandoen en waar de twee vluchters onderdak vinden bij behulpzame, maar waakzame vrienden, vaak met dezelfde geloofsovertuiging als beide heren. Een namenlijst voorin moet helpen de vele verschillende personages uit elkaar te houden, want Harris benoemt iedere persoon die enig belang heeft. Historisch gezien een goede toevoeging, maar verhaaltechnisch remt het enigszins het tempo.
Het gezin van Goffe speelt ook een belangrijke rol in het geheel. Frances Goffe, vrouw van William en dochter van Edward, blijft achter in Engeland, zonder te weten waar haar verwanten zich bevinden. Ze verblijft met haar kroost telkens op andere plaatsen, op haar hoede voor wraaknemers. Haar hoop op een goede afloop is indrukwekkend en maakt haar een sterk karakter dat boeiend is om te volgen. Sowieso groeit bij de lezer de hoop op een goede afloop. Je gunt het Goffe en Whalley, nadat ze al zoveel hebben moeten doorstaan, en zoveel tijd gescheiden zijn van familie. Maar aan de andere kant weet je dat ook zij geen lieverdjes zijn, en dat ze hun tegenstanders ongenaakbaar hebben afgeslacht, met de koningsmoord tot besluit.
Met Regicide heeft Robert Harris opnieuw een stukje historie tot een uitermate boeiende, spannende plot verweven. Het is bewonderenswaardig hoe hij er een vermakelijk, fictioneel en toch ook leerzaam verhaal van heeft gemaakt. Aan zijn hand sleept hij de lezer mee naar de betreffende tijd in het verre verleden, langs bekende en onbekende gebeurtenissen, geheel in de sferen van die periode in de geschiedenis. Regicide is een voortreffelijke historische thriller vol ontberingen en hoop, maar bovenal vol intrigerend vermaak. Een must-read!
