C.J. (roepnaam Caz) Tudor werd geboren in Salisbury en groeide op in Nottingham. Ze stopte op haar zestiende met school en had daarna diverse baantjes, waaronder winkelbediende, junior-verslaggever, radio-tekstschrijver, copywriter en voiceover. Uiteindelijk kennen de thrillerliefhebbers haar vooral als de auteur van thrillers als De Krijtman, De terugkeer en nu ook De dwaling.
In De dwaling maakt de lezer kennis met drie verschillende groepen mensen. In een gekantelde bus proberen studenten te overleven in een sneeuwstorm. In een gestrande kabelbaan zijn het vreemden die met elkaar opgescheept zitten. En de derde groep is een groep ‘overlevenden’ in een groot landhuis. Er is één overeenkomst; in elke groep is een moordenaar aanwezig die het ene na het andere slachtoffer maakt. Maar wie is die moordenaar?
Tudor richt zich op spannende en soms bovennatuurlijk aanvoelende verhalen. Niet voor niets wordt ze ook wel de vrouwelijke Stephen King genoemd. Er is nog één ander opvallend detail over haar verhalen te vertellen; ze verschillen als dag en nacht van elkaar. En dat geldt zeker ook voor De dwaling, die aandoet als een postapocalyptische thriller met locked room-achtige elementen. Dat is iets wat we nog niet eerder van haar hebben gezien.
Want wie het boek openslaat, merkt al snel dat de wereld is getroffen door een pandemie. Het zorgt ervoor dat mensen niet in zombies veranderen, maar in overlevenden die als outcast beschouwd worden. Het is een interessant concept waarbij Tudor wegblijft van de coronavermoeidheid die rondom dit onderwerp zou kunnen dwalen.
Tudor heeft drie hoofdpersonen gepositioneerd: Meg (kabelbaan), Hannah (bus) en Carter (landhuis). Waar de auteur niet in slaagt, is deze personages goed uitdiepen en dat is een aderlating voor het verhaal. Zowel de drie hoofdkarakters alsook de groep waarmee ze zitten spreken niet tot de verbeelding en blijven eendimensionaal. En uiteindelijk zal het dus een worst zijn als hen iets overkomt. Dat is een gemiste kans.
Wat daarentegen uitstekend is uitgewerkt, is de pandemische wereld: blijkbaar is er een golf de wereld overgegaan die mensen ziek heeft gemaakt. Deze zieke mensen zijn vervolgens tot paria’s verklaard door de overheden en worden opgejaagd. Best luguber, als je het ons vraagt. En dat past uitstekend in het straatje van Tudor, die heftige beschrijvingen niet uit de weg gaat. Geforceerde bevallingen, half afgeschoten schedels; je zult een stevige maag moeten hebben op sommige momenten in De dwaling.
Wat boeken van Tudor ook kenmerkt is de altijd aanwezige verrassende plottwist richting het eind. En in De dwaling is die er ook weer; de lezer zal compleet verrast worden door de auteur, die treffend speelt met locaties, tijd en personages. Tel daarbij de simpele edoch doeltreffende schrijfstijl, en je weet; dit is een heerlijke, verrassende thriller die je weer menig uurtje plezier bezorgt. Maar wel eentje die nóg beter had geweest als de personages beter waren neergezet.
