Weinigen kennen de Millennium-boeken niet; de reeks, ooit als trilogie neergezet door Stieg Larsson, werd na zijn dood voortgezet. Eerst door David Lagercrantz, die dit niet onverdienstelijk driemaal deed. En nu is er deel zeven met Lisbeth Salander en Mikael Blomkvist in de hoofdrol, geschreven door Karin Smirnoff; De schreeuw van de zeearend. De verwachtingen zijn hooggespannen…

Zowel Lisbeth Salander als Mikael Blomkvist zijn onderweg naar het hoge noorden van Zweden. Daar, in Norrland, moet Lisbeth nadenken over de voogdij over haar nichtje Svala. Blomkvist is als vader onderweg naar zijn dochter, want zij gaat trouwen. 

Tegelijkertijd speelt er in dat gebied nog wat. Er wordt een groot windmolenpark aangelegd, uitgebaat door de gemeente. De gemeentesecretaris, Henry Salo, heeft echter snode plannen en wil er een slaatje uitslaan. Dat gaat natuurlijk niet zonder slag of stoot, want ook criminele organisatie mengen zich in het verhaal.

We geven het je te doen. Na een grootheid als Stieg Larsson een bijna klassieke thrillerreeks voortzetten. Het lukte Lagercrantz in 2015 en het mag gezegd, ook Smirnoff  slaagt erin de reeks op mooie wijze door te zetten.

Natuurlijk gebeurt dat met de traditionele Scandi-ingrediënten. Zo zijn er de getormenteerde hoofdpersonen, in dezen Salander en Blomkvist. Het zijn personages die veel thrillerliefhebbers in hun hart hebben gesloten. Salander is excentriek, een vrouw die eruit ziet als een meisje, en een die hard computerhacker. Daarnaast is ze ergens best antisociaal, er daar zit ze zelf het minst mee. Ook keert Mikael Blomkvist een rol. Hij werkt niet meer bij het ooit grote onderzoeksmagazine Millennium en zoekt naar betekenisgeving. Ook wil hij de band met zijn dochter aanhalen, iets dat hij jaren heeft laten verslonzen. De karakters staan als een huis en Smirnoff voegt er weer een scheutje extra menselijkheid bij.

Tegenover dit duo staan Henry Salo, een grote louche investeerder en óók nog een motorbende. Succes gegarandeerd en dat klopt. Want naast platte criminaliteit komt hier ook het machtsmisbruik van overheid en grote bedrijven om de hoek kijken. Smirnoff slaagt erin dit onderwerp een mooie en nadrukkelijke plek in De schreeuw van de zeearend te geven, want enige maatschappijkritiek misstaat in deze reeks niet.

Daarnaast is de plot goed neergezet en de schrijfstijl van de auteur is fris. Smirnoff weet de verhaallijnen afzonderlijk van elkaar goed op te zetten en op een gegeven uitstekend in elkaar te laten vallen. Daartussen vind de lezer nog wat losse puzzelstukjes die ook passen. Ook weet de auteur de lezer zo nu en dan op het verkeerde been te zetten met gebeurtenissen, maar ook met verbindingen tussen personen. En o ja, dat open einde? Smirnoff heeft nog twee Millennium-boeken in de lijn zitten dus dat komt helemaal goed.

De schreeuw van de zeearend past daardoor goed in de Millennium-erfenis. Het is een spannend en goed opgezette thriller die het universum van Salander en Blomkvist weer wat uitbreidt. Is het Larsson-gevoel aanwezig? Jazeker, maar die blijft als grootheid natuurlijk wel op eenzame hoogte staan. En laat hem daar ook.