Het moet wel een van de meest tot de verbeelding sprekende horrorkarakters zijn; graaf Dracula. Deze creatuur vond zijn oorsprong in het boek Dracula van Bram Stoker uit 1897. Ruim 125 jaar later is het de beurt aan zijn achter-achterneef Dacre Stoker. Hij schreef samen met de bekende thrillerauteur J.D. BarkerDracul. 

We schrijven 1854, Dublin. De redelijk bemiddelde familie Stoker bestaat uit vader, moeder, en een aantal kinderen waaronder Bram. Hij is aan bed gekluisterd en lijdt aan een ernstige ziekte. Wat er met hem aan de hand is weten ze niet, maar dat zijn einde nadert is wel duidelijk. Het gezin wordt ondersteund door nanny Ellen Crone. Zij is een wat bijzondere vrouw, die er een aantal bizarre gewoontes op nahoudt. En ze lijkt een positieve invloed op de gezondheid van Bram te hebben.

Dan vinden er een aantal onverklaarbare sterfgevallen in de omgeving plaats. Zoals een man die zijn gezin uitmoordt, en een rijke landheer die wordt doodgeknuppeld. Wat hebben deze zaken met elkaar te maken? Als nanny Ellen dan ook nog verdwijnt, besluiten Bram en zijn zus Mathilda op onderzoek uit te gaan. Het is het begin van een verhaal dat uiteindelijk leidt naar Dracul…

Zoals gezegd moet Dracula wel een van ’s werelds bekendste horrorboeken zijn. Lees hier meer over de achtergrond van dit werk van Bram Stoker. De lezers moeten Dracul zien als een prequel hierop, want Stoker en Barker duiken in de geschiedenis van Bram Stoker. En het mag gezegd; Dracul is een genot om te lezen en een prachtige aanvulling op de legende van Dracula.

J.D. Barker is qua schrijver een slimme aanwinst om dit boek tot een succes te maken. Met boeken als Augustus en Horen, zien, zwijgen laat hij zien zowel spannende als bovennatuurlijke thrillers te kunnen schrijven. En dat craftmanship komt in Dracul echt meesterlijk tot wasdom; in het begin is het nog redelijk ‘normaal’, maar gaandeweg het boek komen de bovennatuurlijke en echt enge zaken tot leven. En dat spat vervolgens van de pagina’s af en slaat zijn klauwen om de lezer.

Dracul kent verschillende invalshoeken en tijdlijnen. Net als Dracula wordt het verhaal vanuit verscheidene dagboeken belicht, maar ook vanuit het derde persoons-perspectief van Bram in de ‘tegenwoordige tijd’ (al is dat voor ons nog steeds anderhalve eeuw geleden). Deze veranderende perspectieven zorgen ervoor dat het boek aan realisme wint en het doet lijken alsof het een getuigenverklaring is. Zowel Bram, alsook zijn zus Mathilda én broer Thornley, hebben hun verhaal aan hun dagboek toevertrouwd. Door deze schrijfsels tot het geheel van Dracul te brouwen, wordt het boek ‘echter’.

Tegelijkertijd blijven de twee auteurs dichtbij hetgeen Bram Stoker origineel had bedacht. De ‘ondoden’ kunnen niet gezien worden in spiegels, kunnen niet tegen zonlicht en kunnen alleen gedood door een houten staak door het hart. Voor de liefhebbers van Dracula is dit een feest van herkenning.

De horrorelementen zijn meer dan genoeg aanwezig in Dracul en ook dit is een hommage aan de meester hemzelf. Hierin is de hand van J.D. Barker te zien; hij schuwt het niet om heftige scenes plastisch aan het papier toe te vertrouwen, waardoor de lezer huiverend de bladzijden zal omslaan. Van kronkelende slangen, kakkerlakken tot mensen die worden gevierendeeld (ja echt): Barker draait er zijn hand niet voor om. 

De auteur weten met Dracul hun eigen draai aan dit klassieke verhaal te geven maar blijven ook ‘eervol’ dichtbij de bedoelingen van Bram Stoker. Het levert een moderne horrorklassieker op, een boek dat elke thrillerliefhebber gelezen moet hebben. Sublieme horror.