James Bond is wellicht de bekendste filmfranchise aller tijden. De films zijn gebaseerd op de boeken van wijlen Ian Fleming, de Brit die zijn ervaring de oorlog gebruikte als inspiratie. Uitgever Harper Collins besloot de boeken van Fleming in een nieuw jasje te gieten. Diamonds are forever is daarin het vierde deel.

007 moet opnieuw aan de bak. Vanuit een Engelse mijn in Afrika worden diamanten naar de Verenigde Staten gesmokkeld. De Britse overheid wil deze illegale smokkel een halt toeroepen en schakelt James Bond in.

Zijn opdracht; infiltreren in de Spangle-bende die de smokkel organiseert. Daarvoor moet Bond naar de V.S. Daar aangekomen ziet hij zich gesteld tegenover een stel nietsontziende boeven. Gelukkig wordt hij bijgestaan door een mooie vrouw, Tiffany Case, en zijn vriend Felix Leiter.

Diamonds are forever stamt uit 1956 en dat is voor de lezers direct te merken. De bedragen die zaken kosten zijn lachwekkend en ook de technische snufjes die Bond kan gebruiken zijn ‘aardig’ gedateerd. Ongewild is deze 007-spionagethriller daarmee een prachtige weergave van het toenmalige tijdsbeeld en alleen daarom al leuk om te lezen. 

In het boek reist Bond in de V.S. naar New York, Saratoga Springs en Las Vegas. Hij is daar in dienst van de maffia. Daarmee strijdt hij ook; het is een bende waarin hij infiltreert en dat is voor de 007-liefhebbers andere koek. Het is deze keer dus geen SMERSH of Sovjet-Unie, maar simpelweg een bende. Dat is direct ook het zwaktebod van Diamonds are forever; de bad guys spreken niet tot de verbeelding en dat is jammer, want karakteristieke tegenstanders zijn vaak een van de steunpilaren van de Bond-franchise. 

Daarnaast moet je ervan houden dat Fleming veel detail inbrengt waar het gaat om gokken. Was het in Casino Royale nog gokken aan tafel, daar focust de auteur ditmaal op paardenrennen in Saratoga Springs. De liefhebber zal dit kunnen waarderen, maar degene die dit niet interessant vindt, zal afhaken.

Is de plot dan spannend? Nee, niet echt. Het is voorstelbaar dat dit in de jaren ’50 zeer interessant was, maar in de huidige tijd is het simpelweg wat te langzaam en zelfs wat saai. Hier speelt het parten dat de tegenstanders van Bond niet echt tot de verbeelding spreken en het meer een opsomming is van ‘en toen en toen en toen’. Het is daarmee een van de mindere boeken in de Bond-franchise, net als de film was eigenlijk.