De in Breda geboren Robin Schalk reist zowel op papier als in het dagelijks leven de wereld rond. Om te fotograferen, het avontuur aan te gaan en om te schrijven. Zijn filmische schrijfstijl is geboren uit een liefde voor Amerikaanse films en boeken, en dat komt deels terug in de thriller Ziel zonder naam.
Een man wordt zwaargewond en in coma op de spoedeisende hulp gebracht. Hij is naast zijn geheugen ook veel bloed verloren, en de vraag is niet alleen wie hij daadwerkelijk is, maar ook hoe het komt dat hij in deze staat het ziekenhuis kon bereiken.
Zwevend tussen leven en dood moet hij een weg zien te vinden buiten de uitzonderlijke wereld waarin hij zich bevindt. Door het herbeleven van zijn herinneringen frustreren echter vele vragen zijn zoektocht. Wanneer een pratende teddybeer zijn pad kruist, raakt hij helemaal van het padje af. De knuffel lijkt hem namelijk voor een deel anachronistisch door zijn geheugen te loodsen. Er komen herinneringen aan zijn vrouw en ouders naar boven, waarbij gewelddadige beelden van gevechten, inbraak, een politie achtervolging en een brandend gebouw de revue passeren. Mist hij nog iets, of is dat slechts onderdeel van een misplaatste fantasie? Langzaam weet hij de puzzelstukjes in elkaar te passen. Vormt hij een gevaar of is hij in gevaar?
Er is meteen veel actie in de openingsscene van Ziel zonder naam, waarin een opvallend perspectief is gebruikt. De lezer volgt een ambulancemedewerker op de spoedeisende hulp. Hiermee heeft de auteur heel drastisch het wel en wee van dit bruisende beroep weten te vangen, en dit kan direct als té krachtig worden ervaren, ook omdat het perspectief vervolgens overvloeit naar de persoon die op de intensive care op sterven ligt.
Hoewel het prima te volgen is, blijven de gebeurtenissen vaag en zijn ze nogal vreemd. De lezer kan niet meteen de vinger leggen op waar de schrijver op aanstuurt, een kenmerk dat zich goed laat meten met magisch realisme. De manier van schrijven is niet overal even on point. De auteur schijnt te houden van het dubbele gebruik van dezelfde woorden, en kleine tegenstrijdigheden die voor enige verwarring zorgen: Het personage voelt in zijn lyrische, comateuze staat de naald niet meer in zijn huid glijden, maar weet wel dat hij geïnjecteerd wordt bijvoorbeeld. Nogal bijzonder.
Daarnaast is show don’t tell niet helemaal in balans. Zo schrijft hij dat het waas naar houten planken transformeert, en dat dit meteen een zin later wordt weggegeven als dat hij dus in een doodskist ligt. Jammer, want zo wordt meteen alles al prijsgegeven, zonder dat de lezer de kans krijgt zich over een situatie te verwonderen. Voor iemand die zich zo verward voelt is het personage anders nog aardig van begrip. De vragende manier dat het karakter veelvuldig gebruikt, - Waar ben ik nu weer? Is dat een vallende ster? - nadat hij iets heeft waargenomen wordt na enige tijd ronduit irritant, en laat het klinken alsof hij tegen een klein kind praat. Iets extra verduidelijken is goed, mits de lezer in staat is echt een eigen invulling te geven. Als men al moeite heeft met het duiden van emoties, dan zal de lezer met dit boek een aardige kluif hebben in het begrijpen van de emoties, en de reacties op datgene waar het karakter doorheen worstelt. Omdat er ook nergens een naam van het personage opduikt, en de beschrijving van hem erg summier blijft - ergens is dat logisch, gezien de titel van het boek Ziel zonder naam is - zullen lezers het lastig vinden een klik met deze persoon te maken. Herkenning is moeilijk te vinden in wat deze persoon is overkomen, en nog overkomt.
Naarmate de herinneringen verder vorderen, beginnen puzzelstukjes beter in elkaar te passen. Het lijkt er ook op dat na een derde het lekkerder wegleest, er minder gebruik wordt gemaakt van overbodige vragen vanuit het personage. De schrijver is minder houterig gaan schrijven, waardoor de lezer de symboliek van de hemellichamen en de sterrenbeelden meer zullen gaan waarderen. De teddybeer waar aanhoudend op gehamerd wordt, geeft eigenlijk al het laatste stukje van de puzzel prijs waar het karakter de hele tijd zijn vinger niet op kan leggen. De oplettende lezer gaat zich namelijk verwonderen over waarom er in deze context voor een “levende” teddybeer is gekozen, en welke symboliek hierachter steekt.
Het is een verhaallijn waarbij “het leven flitste aan me voorbij” wel heel letterlijk genomen kan worden, gezien het over terugkerende herinneringen gaat. Het draait echt om een ziel zonder naam, omdat het karakter naamloos blijft, en de eer uiteindelijk naar een totaal ander personage gaat. Mede daardoor bestaat er de mogelijkheid dat de interesse aan het einde wat afneemt, gezien we nou toch echt willen weten in wie we ons verplaatst hebben. Toch valt alles netjes op zijn plek. De lezer gaat ervan houden, of heeft er helemaal niets mee.
