Opeens waren ze er: een paar jaar geleden brak het Zweedse schrijversduo Cilla & Rolf Börjlind door met hun thriller Springvloed. In dat indrukmakende boek debuteerden Olivia Rönning, een cadet aan de Politieacademie, en een uitgerangeerde ex-agent, Tom Stilton. Het bleek een iconische samenwerking te zijn en erna volgden topthrillers als De derde stem. Inmiddels zijn we aanbeland bij deel acht in de reeks, Het oog van de nacht. Is er sleet zichtbaar op de serie?

Stilton herstelt nog steeds van een coronabesmetting en is in ruste. Hij denkt na om zijn vriendin Luna ten huwelijk te vragen. Olivia Rönning’s relatie is op de klippen gelopen en ook zij denkt na over haar toekomst. Wel werkt ze nog steeds bij de politie. Ze werkt aan een operatie om inzicht te krijgen in mensenuitbuiting onder Oekraïense vluchtelingen, die massaal per boot Zweden binnenstromen.

En ook Stilton moet weer aan de bak. Hij wordt door vriendin Mette gevraagd toe te treden tot de Zilveren Wolven, een eenheid van gepensioneerde agenten die soms worden ingezet om de politie bij te staan. In dezen betreft het de dood van een man, die van een dak in Stockholm is gevallen. Of geduwd.

Zoals we van de Börjlinds gewend zijn, schrijven ze filmisch en gedetailleerd. Het is alsof de gebeurtenissen in Het oog van de nacht zich voor je ogen afspelen. Hetzelfde geldt voor de thema's. Zoals het een goede Scandi betreft, uit het schrijversechtpaar een aantal kritische noten. Zoals de uitbuiting van Oekraïense vluchtelingen en de mogelijkheden daartoe; moderne slavernij, maar ook prostitutie. Met name dat laatste wordt door de auteurs op pijnlijke wijze geportretteerd en dit maakt indruk. En ook de Russische inval in Oekraïne wordt gefileerd, met daarbij de rol van de oligarchen uit dat land.

Natuurlijk maakt het hele sterrenensemble uit eerdere boeken in de reeks hun rentree. Genoemd zijn Stilton en Rönning, maar ook Mette, haar man Märten, en bijvoorbeeld Abbas keren terug. Het is een soort melancholisch weerzien, maar dan zonder echte emotie. Het zijn eerder figuranten in een verder wat kabbelend plot, die overigens aan het eind vakkundig wordt afgerond.

Echt spannend wordt het allemaal nooit in Het oog van de nacht. Dat komt omdat de Börjlinds deze keer wel erg veel tijd nemen voor de persoonlijke sores van de karakters. Zo is de bijna-breuk tussen Stilton en zijn Luna een aantal hoofdstukken voer voor de lezers, maar echt interessant is dit niet. Idem voor Olivia die een oude vlam tegen het lijf loopt. Het is eigenlijk overbodige ballast, want het haalt de vaart en suspense uit Het oog van de nacht. 

Toch is er ook genoeg te genieten voor fans. Zoals de vakkundige schrijfstijl van de auteurs, en ook de dosis maatschappijkritiek spreekt tot de verbeelding. Het is gewoon een goed geschreven boek, waarbij wel zichtbaar wordt dat het recept Rönning & Stilton aan vernieuwing toe is.