ThrillZone strijkt opnieuw neer in Amsterdam. Dit keer ontmoeten we de sympathieke Steve Cavanagh. En wanneer een auteur naar Amsterdam komt, verblijft deze meestal in het knusse Ambassadehotel aan de Herengracht. Het houten interieur, de volgepakte boekenkasten en de schaakborden op tafel maken dit hotel tot de zevende hemel voor iedereen die literatuur een warm hart toedraagt. De Noord-Ierse Steve Cavanagh, die eigenlijk Stephen Mearns heet, is zo’n man waarbij je je meteen op je gemak voelt. “Hello, how are you?! I am Steve”, introduceert hij zichzelf opgewekt wanneer hij de lobby binnenloopt. Cavanagh is net teruggekeerd van een signeersessie op de Huishoudbeurs in de RAI. Wanneer we even bijpraten over zijn bezoek probeert hij ‘de Huishoudbeurs’ uit te spreken. En ondanks dat hij allesbehalve een slechte poging doet, klinkt het toch meer in de oren als ‘hoeishoudboorsj’. 

Het verhaal van Steve Cavanagh begint in 2016 wanneer hij debuteert met De verdediging. Zijn thrillerdebuut betekent ook meteen het begin van zijn boekenserie over Eddie Flynn, een eigenzinnige New Yorkse advocaat met een schimmig verleden als straatvechter en oplichter. Het verhaal van de inmiddels 47-jarige Stephen Mearns begint echter op 19 oktober 1976 in Belfast, waar hij opgroeit in een bescheiden arbeidersfamilie ten tijde van De Strubbelingen. Deze duistere periode in De (Noord-)Ierse geschiedenis wordt getekend door een bloedige burgeroorlog, een religieuze strijd tussen Protestanten en Katholieken, politieke onrust en terrorisme. 

ThrillZone had een onvergetelijk gesprek met Cavanagh over hoop en doorzettingsvermogen. Over het schrijven van standalones en boekenseries. Over fancy advocaten en underdogs. Over wraak en gerechtigheid. En natuurlijk over het nieuwste deel in de Eddie Flynn serie. 

Een pseudoniem 

Steve Cavanagh begon zijn loopbaan als advocaat. Aan die carrièrekeuze ligt een grappig verhaal ten grondslag. De 18-jarige Stephen wilde zich inschrijven voor een marketingstudie, maar doordat hij de avond van tevoren een drankje te veel ophad, was hij niet helemaal scherp meer. Dus schreef hij zich per ongeluk in voor een studie rechten. Dat wij nu van de boeken van Steve Cavanagh mogen genieten, hebben we misschien wel te danken aan een barkeeper in Dublin. Het schrijven van thrillers combineerde hij een tijd lang met zijn werk als advocaat totdat hij zijn werkzaamheden in de zomer van 2019 neerlegde, zodat hij zich volledig op het schrijven kon storten. De auteur Steve Cavanagh was geboren. Een pseudoniem dat zo ook een eigen verhaal kent.

 “Toen ik begon met het schrijven van thrillers was ik nog advocaat. In die rol schreef ik juridische stukken. Dus ik koos ervoor mijn thrillers te schrijven onder een pseudoniem zodat ik een duidelijke splitsing kon maken. Mijn moeder heeft haar liefde voor lezen op mij overgedragen en ze is de enige persoon in mijn leven geweest die mij inspireerde om te gaan schrijven. Haar meisjesnaam was Cavanagh, dus ik besloot haar achternaam te gebruiken als eerbetoon. Na haar overlijden schreef ik mijn eerste Eddie Flynn-boek. Hopelijk is het een boek dat zij graag had willen lezen.” 

“Ze zeiden dat mijn boek nooit gepubliceerd zou worden…” 

Een droom 

Cavanagh mag zich met recht een succesvol auteur noemen. Zo won hij met zijn werk meerdere onderscheidingen, waaronder de prestigieuze Gold Dagger Award, en gingen al meer dan 400.000 exemplaren van zijn boeken wereldwijd over de toonbank. Toch heeft hij ook de andere kant van de medaille gezien. 

Cavanagh: “Toen ik De verdediging schreef wilde ik simpelweg kijken of ik überhaupt een boek kon schrijven. Het was mijn droom dat mijn eerste boek gepubliceerd zou worden. Dus zocht ik een literair agent. Ik herinner me als de dag van gisteren – het was op een maandag – dat een uitgeverij bij mij terugkwam en tegen me zei: ‘Je kunt schrijven, maar dit boek zal nooit gepubliceerd worden…’ Ik vertrouwde op hun oordeel en ik dacht: oh nee… ik kan het niet. Ik heb mijn tijd verspild. Het is voorbij. Maar twee dagen later kreeg ik aanbiedingen van twee van de grootste uitgeverijen van het Verenigd Koninkrijk. Ze vonden het boek geweldig en wilden het meteen uitgeven!” 

Toch betekende deze positieve ontwikkeling niet dat hij het definitief had gemaakt als schrijver. De weg naar de top bleef een zware klim. Er was zelfs een periode dat Cavanagh dacht de pen alsnog neer te moeten leggen. Totdat hij een boek schreef dat alles compleet veranderende…

“Mijn eerste drie boeken (De verdediging, Het pleidooi en De getuige) waren absoluut geen bestsellers. Ik kreeg zeer goede beoordelingen van recensenten, maar die waardering was niet terug te zien in de verkoopcijfers. Totdat ik Dertien schreef. Dat boek heeft mijn leven veranderd en dat doet het tot de dag van vandaag nog steeds. Dertien was mijn internationale doorbraak en het is meestal het boek waardoor lezers de volledige Eddie Flynn-serie ontdekken.” Op dat moment kijkt Cavanagh vol trots naar de boekenkast achter hem waar een gesigneerd exemplaar van Dertien op de plank staat. 

“Ik schreef Verdraaid als een back-up boek dat ik kon voorleggen aan mijn uitgeverij voor het geval Dertien geen succes zou worden.”

Een back-up boek 

Dertien betekende dus Cavanaghs ultieme doorbraak. Het vierde deel in de Eddie Flynn serie kent een spannend en origineel plot over een moordenaar die een plek in de dertienkoppige jury heeft weten te verwerven, zodat hij de zaak zo kan beïnvloeden dat een onschuldige man opdraait voor zijn misdaden. Cavanagh is vandaag de dag nog steeds vooral bekend van zijn Eddie Flynn-serie. In 2016 gooide hij het echter over een andere boeg en schreef hij met Verdraaid zijn eerste standalone. De oorsprong van dit boek kent een opmerkelijke twist: 

“Verdraaid was soort van ‘een ongelukje’. Ik was klaar met Dertien en het boek was nog niet gepubliceerd. Ik wist toen nog niet dat Dertien zo’n succes zou worden. Ik schreef Verdraaid als een back-up boek dat ik kon voorleggen aan mijn uitgeverij voor het geval Dertien geen succes zou worden. En het was ook een manier om te laten zien dat ik niet alleen maar die gast ben die schrijft over Eddie Flynn, maar dat ik ook andere dingen kan doen. Maar Dertien werd wel een succes, dus toen zat ik met een extra boek. Vervolgens dachten we: laten we die dan ook maar gewoon publiceren.” 

“Ik denk dat Moorddeal meer emotionele diepgang heeft dan mijn voorgaande boeken.” 

Een emotionele reactie 

Afgelopen jaar herhaalde Cavanagh het kunstje weer en schreef hij zijn tweede standalone Moorddeal, een meeslepend verhaal over twee vrouwen waarvan hun geliefde is vermoord. Beide vrouwen moeten met lede ogen aanzien dat de daders nog altijd op vrije voeten rondlopen. En dus sluiten ze een deal: ik moord voor jou, jij moordt voor mij. Cavanagh vertelt alles wat we moeten weten over zijn nieuwste boek: 

 “Het boek is geïnspireerd op Strangers on a train. De schrijfster, Patricia Highsmith, is heel kritisch op haar eigen boek. Ze was er nooit blij mee omdat het boek te veel uitgaat van toeval. Dat heb ik in Moorddeal geprobeerd te veranderen. Ik probeer van auteurs te leren die beter zijn dan ik. De meeste schrijvers die ik bewonder hebben een eigen serie, maar schrijven soms ook standalones. Degenen die ik heb gesproken gaven aan geleerd te hebben van dit soort uitstapjes. Dus ik dacht: dat kan ik ook eens proberen!” 

Wat Cavanagh allemaal geleerd heeft? “Ik denk dat Moorddeal meer emotionele diepgang heeft dan mijn voorgaande boeken. Dat is iets wat ik wilde ontdekken. Ik wilde schrijven over twee doodnormale vrouwen als hoofdpersonages. Ik heb ze geen speciale vaardigheden gegeven, omdat ik personages wilde creëren waar lezers zich mee konden identificeren. Het was mijn persoonlijke doel om hun pijn en verdriet zo goed mogelijk over te brengen, zodat de lezers zouden meeleven met deze personages. Ik heb geleerd hoe ik mijn lezers kan verrassen of choqueren, maar nu wilde ik een emotionele reactie teweegbrengen. Ik heb voor het schrijven van Moorddeal veel onderzoek gedaan naar trauma, omdat ik wil dat het gedrag van mijn personages zo waarheidsgetrouw mogelijk is. Ik ben een man van de details. Naar mijn mening maken kleine details mijn boeken meer realistisch voor de lezer. Daarnaast vind ik het leuk om vanuit het perspectief van een vrouw te schrijven. Dat doe ik natuurlijk wel met Kate in die Eddie Flynn-serie, maar ik wilde deze keer dat het volledige boek werd gedragen door vrouwelijke personages. Dat was een leuke uitdaging voor mij.” 

Ondanks de vreselijke dingen die zijn personages in dit boek meemaken, weet Cavanagh zijn gedachtespinsels goed te parkeren: “Ik voel me nooit emotioneel of terneergeslagen na een dag schrijven. Voor mij is schrijven leuk.” Altijd? “Ja, altijd! Soms is het moeilijk, maar ik geniet ervan. De uitdaging voor mij is om mijn werk realistisch en overtuigend te maken. Maar ik word nooit ‘getraumatiseerd’ door wat ik schrijf. Alles wat ik schrijf komt voort uit mijn eigen gedachten.” 

Een belangrijk onderliggend thema in Moorddeal is wraak. Cavanagh deelt hierover zijn gedachtes: “Wraak is een gek iets. Er zijn veel goede citaten over. In het begin van het boek heb ik twee treffende gekozen. Wraak is nooit het juiste pad om te bewandelen, omdat het nooit goed afloopt. Maar het is wel voor te stellen waarom mensen in sommige gevallen uit zijn op wraak. Ik wilde de lezer de keuzes van de personages laten begrijpen door ze mee te nemen op dat wraakpad met alle ernstige gevolgen die daarbij komen kijken. Mijn doel was om de lezer zich af te laten vragen of ze hetzelfde zouden doen in die situatie. Ik denk voor de duidelijkheid niet dat wraak de oplossing is. We hebben de wet en ons rechtssysteem. Die werken helaas niet altijd, meestal eigenlijk niet…, maar wraak is alles verterend. 

We vragen ons af of Cavanagh als voormalig advocaat een extra sterk rechtvaardigheidsgevoel heeft ontwikkeld en of zijn boeken een manier zijn om te dealen met alle onrechtvaardigheid die hij ziet in de wereld. 

 “Er zal altijd onrecht in wat voor vorm dan ook zijn. Bepaalde dingen irriteren mij weleens en soms zal ik erover schrijven. Zo heb ik in Advocaat van de duivel geschreven over de doodstraf. Ik schrijf soms over verschillende onderdelen van onrecht. Maar ik denk dat lezers vaak een heel erg sterk rechtvaardigheidsgevoel hebben. Dat zie ik vooral terug bij mijn vrouwelijke lezers. In de wereld van fictie kan ik zo vaak zorgen voor rechtvaardigheid als ik wil en dat houdt mij geëntertaind.” 

Hij vervolgt: “Mogelijk schrijf ik ooit een boek met een onrechtvaardig of triest einde. Maar dat zal ik dan erg moeilijk vinden. Ik vind het mooi om mijn lezers een voldaan gevoel te geven wanneer ze een van mijn boeken hebben gelezen. Maar je zult wel merken dat het einde vaak bitterzoet is. Ik hou er niet van om een einde te schrijven waarin alles rozengeur en maneschijn is. Soms zullen er dingen zijn die mij en de lezer niet helemaal lekker zitten of is het trauma waar mijn personages doorheen gaan nog steeds voelbaar.” 

“Mijn vrouw Tracy brengt mijn boeken naar het volgende niveau.” 

Een inspiratiebron

Cavanagh laat zich graag inspireren door boeken van vroeger, niet rechtstreeks door werk van auteurs die op dit moment actief zijn. Cavanagh: “Ik word geïnspireerd door geweldige boeken die ik lees en ik zal altijd het werk van medeauteurs supporten. Ik ben blij als collega’s goede boeken schrijven. Ik denk als een auteur het goed doet, kan dat weer een positieve weerslag op mij en andere schrijvers hebben. Een opkomend tij tilt alle boten op. Maar ik haal geen directe inspiratie uit de boeken van andere auteurs voor mijn eigen werk. Ik doe namelijk mijn eigen ding.” 

Zijn vrouw Tracy, die samen met de kinderen is meegereisd met Cavanagh naar Amsterdam, is de ultieme inspiratiebron. Geen enkel boek is zonder haar inbreng geschreven. “Bij elk boek dat ik schrijf begin ik weer helemaal van vooraf aan. Ik spreek dan eerst mijn plan door met mijn vrouw Tracy en dan wisselen we ideeën uit. Het was haar idee om Strangers on a train te gebruiken als inspiratiebron voor Moorddeal. Ze is briljant en zit altijd boordevol goede ideeën. Wanneer ik mijn tweede of derde versie klaar heb, geef ik mijn boek aan haar. Toen ik haar Moorddeal liet lezen, had ik het einde nog niet geschreven. Ze kwam met ideeën en gaf aan welke delen ik moest schrappen. Door haar oog voor detail zijn mijn verhalen meer samenhangend. Ze kan ook doodeerlijk zijn. Als ze iets niks vindt, dan krijg ik dat zeker te horen”, zegt Cavanagh lachend. Hij vervolgt: “Ik heb weleens ideeën laten varen, omdat Tracy ze afraadde. Maar dat is ook andersom. Meestal weet ik wel wanneer ik echt een top idee heb en brengt Tracy mijn boeken naar het volgende niveau.” 

“Ik heb me altijd de underdog gevoeld.” 

Een underdog 

Zowel Stephen Mearns als Steve Cavanagh is een underdog. Stephens Mearns vocht als bescheiden civielrechten advocaat tegen de grote advocatenkantoren, terwijl Steve Cavanagh als auteur werd afgewezen door 40 uitgeverijen. In beide rollen bewees hij zijn tegenstanders en criticasters het tegendeel. 

“In veel legal thrillers en advocatenseries op tv zien we dure pakken en luxe advocatenkantoren. Ik hou er juist van om over de underdog te schrijven. Eddie is daarom anders. Zijn kantoor is gevestigd boven een tattooshop in TriBeCa. Het is er een beetje vies en het kopieerapparaat werkt niet. Dat maakt het voor mij meer echt. Hij kan inmiddels een veel beter kantoor en pak betalen, maar dat wil hij niet. Hij wil onder de radar blijven, zodat mensen hem niet zien aankomen. Het was een strategie die ik zelf als advocaat soms ook gebruikte. Dat kan erg leuk zijn. Ik kan me nog heel goed een hoorzitting herinneren waarbij mijn tegenstander kwam opdagen met vier man. Allemaal gesteven en gestreken in een keurig net pak en ik zat daar in mijn eentje met een krantje onder mijn arm.” Cavanagh vertelt het verhaal met een glinstering in zijn ogen en een grote glimlach op zijn gezicht wanneer hij de herinnering herbeleeft. 

Hij vervolgt: “Je zag de andere advocaten en hun cliënt kijken van: is dat het?! Maar een van de advocaten kende mij en die wist dat ze mij niet moesten onderschatten. En vaak bewees ik dat inderdaad. Ik denk dat ik zo graag over underdogs schrijf, omdat ik als advocaat er ook een was. Zo heb ik me eigenlijk altijd gevoeld. Ook als schrijver. Ik kom van een bescheiden oorsprong. Ik groeide op in een arbeidersfamilie en we hadden weinig. Voordat ik schrijver werd, had ik nog helemaal niet veel gereisd. Om hier nu in Amsterdam te zijn en als succesvol auteur de wereld over te reizen voelt allemaal zo onwerkelijk. Ik vind het geweldig om buitenlandse uitgevers, boekverkopers en lezers te ontmoeten. Ik had nooit verwacht dat ik zoiets zou mogen meemaken. Het is geweldig om de wereld te ontdekken. Ik probeer niets voor lief te nemen. Ik ben altijd dankbaar voor alles wat ik heb.” 

“Er waren elke week moorden en explosies. En ik dacht als kind: dat zal wel normaal zijn.” 

De Strubbelingen

Zoals al eerder verteld groeide Cavanagh op in Belfast in de jaren 80 ten tijde van De Strubbelingen (in het Engels The Troubles). Deze periode, die in de late jaren 1960 begon en eindigde met het sluiten van het Goede Vrijdagakkoord in 1998, wordt getekend door gewelddadige conflicten in Noord-Ierland tussen katholieken en protestanten. Er waren politieke, religieuze en sociaaleconomische kwesties bij betrokken die resulteerde in geweld, bomaanslagen en politiek gemotiveerde moorden. 

Cavanagh blikt terug op deze periode in zijn leven: “Het was een hele moeilijke tijd. Het ding is dat je het op een gegeven moment niet meer merkt tenzij je er direct door getroffen wordt. Als kind realiseer je je niet echt wat er aan de hand is, omdat je simpelweg niet beter weet. Je gaat ervan uit dat de dingen gewoon zo zijn. Maar nu ik terugkijk op die tijd zie ik in hoe erg het was. Er waren elke week moorden en explosies. En ik dacht als kind: dat zal wel normaal zijn. Dat is gewoon wat er gebeurt. Gelukkig zijn geen van mijn directe familieleden vermoord toen ik opgroeide. Daar prijs ik mezelf heel gelukkig mee. Maar toen ik ouder werd, kende ik wel mensen die minder geluk hadden. Ik kende geen vrede totdat het Goede Vrijdagakkoord werd gesloten en ik naar Dublin verhuisde.”   

Dat Cavanaghs boeken niet ingaan op de gebeurtenissen uit zijn verleden is dan ook een bewuste keuze: “Ik wil het allemaal achter me laten. Daarom schrijf ik er doorgaans ook niet over. Ik heb één kortverhaal geschreven dat plaatsvindt in Belfast over die periode. Maar ik weet niet of ik dat ooit weer zal doen. Ik denk dat mensen niet willen weten wat er toen allemaal gebeurd is… Het was zo’n verschrikkelijke puinhoop. Ik denk dat zowel mensen in Noord-Ierland als in de rest van het Verenigd Koninkrijk niets over De Strubbelingen willen weten. Weet je… ik denk dat niemand naar die tijd wil terugkeren. Dat geldt in ieder geval ook voor mij. Dus daarom wil ik het ook in het verleden laten. Er zijn zeker goede, belangrijke verhalen die je over die periode kunt vertellen, maar niet voor mij. Ik heb meer plezier als ik over Eddie Flynn schrijf.” 

Dat de Eddie Flynn-serie zich afspeelt in New York is ook goed over nagedacht: “New York is de perfecte setting voor de Eddie Flynn serie. De snelheid waarin de stad beweegt helpt om de vaart in het verhaal te houden. Ik hou ervan om over New York te schrijven, omdat er altijd iets nieuws te ontdekken is aan de stad. Ik ben al bezig aan het negende deel in de Eddie Flynn serie. Dan zoek ik opnieuw naar verschillende locaties. Ik voel dat er nog steeds nieuwe dingen zijn om te schrijven over New York. Dus voor nu blijf ik daar ook. Als ik een idee voor een boek zou hebben dat beter zou passen bij een andere stad, dan zou ik misschien de setting wel veranderen. Dus zeg nooit nooit.” 

Toekomstmuziek

Cavanagh wil dus vooral graag vooruitkijken. En dat is dan ook precies waar we dit interview mee afsluiten: een blik op de toekomst. We richten ons vizier op het achtste deel in de Eddie Flynn-serie. 

“Het nieuwste deel in de Eddie Flynn-serie gaat Getuige NR. 8 heten. Ook kan ik je al meer vertellen over de verhaallijn. Deel 8 gaat in op de vraag: wat als de getuige meer verwrongen is dan de dader? Het nieuwste deel gaat over een huishoudster en nanny genaamd Ruby Johnson. Ze is werkzaam voor een rijk gezin dat aan 74th street in New York woont. Ruby woonde zelf ook in deze straat, maar nu niet meer. Omdat de meeste bewoners haar nog steeds kennen, mag ze voor veel gezinnen in de straat werken. Op een avond loopt ze naar huis na een dag werk en ziet ze dat een van de bewoners uit de straat wordt vermoord. Ze weet dus wie de dader is. Ze belt vervolgens anoniem de politie. Maar er is iets vreemds aan de hand met Ruby Johnson… in plaats van de naam door te geven van de dader, wijst ze een andere man die in de straat woont aan als verdachte, terwijl deze man onschuldig is. Dit is het moment dat Eddie en zijn team in beeld komen. Ruby weet de waarheid en is de sleutel tot de zaak, maar ze speelt haar eigen spel. De vraag is alleen waarom?” 

Volgens Cavanagh wordt deel 8 in augustus gepubliceerd in het Verenigd Koninkrijk. De Nederlandse editie verschijnt 24 september. In ons laatste gesprek met Cavanagh spraken we ook over een mogelijke Eddie Flynn serie of film. Daar kan de Noord-Ierse auteur het volgende over delen: “Er is iets aan de gang, maar ik kan er helaas niets over zeggen. Het is nog lang niet zeker, maar er spelen dingen op de achtergrond. Als dat allemaal lukt zou dat geweldig zijn. Het is voor mij heel erg belangrijk om trouw te blijven aan het origineel. De personages zijn heel belangrijk voor me, vooral Eddie Flynn. We zullen zien wat er gaat gebeuren.”

Tot slot denkt Cavanagh te weten waarom zijn lezers zo’n sterke band met zijn personage Eddie Flynn hebben opgebouwd: “Er zijn momenten dat Eddie bang is of dat de situatie hem boven het hoofd lijkt te groeien. Dat maakt hem menselijk en ik denk dat dat is wat hem tegelijkertijd dapper maakt. Het feit dat hij ondanks zijn angst weet dat hij het juiste moet doen. Dat is iets waar lezen zich mee kunnen identificeren.” 

Na dit prettige gesprek nemen we afscheid. Het interview heeft ons allebei iets moois opgeleverd. Cavanagh houdt tevreden een blikje stroopwafels vast: “Mijn zoon vindt deze geweldig!” Terwijl ThrillZone een gesigneerd exemplaar van Moorddeal en een hele mooie ervaring rijker is. “It was great fun”, zegt hij tevreden. Fun was het zeker. En hopelijk ben jij als lezer dankzij dit artikel daar getuige van geweest.