Corine Hartman is een bekende Nederlandse auteur van misdaad-en thrillerverhalen. De dochter die goed wilde doen markeert het derde deel van de ‘cosy crime’ serie over Eva Romeijn, een getalenteerde kunstschilder uit het Achterhoekse Vorden. Voor degenen die al bekend zijn met de eerdere delen van de serie zal dit boek een waardevolle toevoeging zijn en een kans om dieper in het personage van Eva te duiken. Mocht dit niet het geval zijn, dan kun het je ontbreken aan voorkennis ervaren als een belemmering voor het volledig begrijpen en waarderen van het verhaal en de personages. Dus meteen een tip: ken je de serie nog niet, begin er dan snel aan! 

In De dochter die goed wilde doen wordt het rustige leven van kunstschilder Eva Romeijn verstoord wanneer ze op een avond thuiskomt en een vrouw genaamd Amalie in haar huis aantreft. Amalie is onder behandeling bij de plaatselijke psychiatrische inrichting. Ze beweert dat ze wordt gevolgd en smeekt om onderdak. Wat begint als een daad van medeleven, verandert al snel in een beklemmende reis door geheimen en onverwachte onthullingen. Zeker als er een verpleegster uit de psychiatrische inrichting dood wordt aangetroffen. Het lijkt om een tragisch ongeluk te gaan. Maar als er een tweede dode in het pittoreske dorp wordt gevonden begint Eva te twijfelen aan de intenties van haar innemende nieuwe huisgenootje. 

Helaas slaagt De dochter die goede wilde doen er niet volledig in om de geloofwaardigheid en diepgang te behouden die nodig zijn voor een meeslepende leeservaring. De situatie waarin een ‘min of meer’ vreemde zonder veel aarzeling in huis wordt opgenomen wordt snel genormaliseerd, wat een beetje afbreuk doet aan de geloofwaardigheid. Want wie doet dat nu?

Het gaat om de bijna 18-jarige Amelie, de dochter en erfgename van de directeur van een miljoenenbedrijf in Vorden. Het feit dat Amelie Verhaegen een bekend figuur in Vorden is vanwege haar ontvoering in het verleden, het overlijden van haar moeder en de vermissing van haar vader, voegt een interessante twist toe aan het verhaal. Het wordt echter niet diep genoeg uitgewerkt. 

Eva’s karakter daarentegen wordt gekenmerkt door haar diepe compassie voor anderen en haar vastberadenheid om goed te doen, zelfs in de meest uitdagende omstandigheden. Haar hart van goud drijft haar om altijd te geloven in de kracht van liefde en mededogen.  Zij wordt door Hartman wederom goed neergezet, wat het talent van de auteur nogmaals benadrukt. 

Daarnaast wordt er veel informatie gegeven over Amelies ontvoering en haar verblijf en behandeling in psychiatrische inrichting Groot Graffel. De vele onderwerpen die worden aangesneden dragen weliswaar potentieel veel bij aan het verhaal, maar blijven oppervlakkig en worden niet voldoende uitgediept. Hartman weet wel op treffende wijze de rustieke charme van het platteland te vangen, waardoor de lezer zich volledig ondergedompeld voelt in de omgeving van het pittoreske dorp Vorden. Wetende dat dit een belangrijk onderdeel is in dit subgenre, heeft ze hier een schot in de roos geplaatst. De lezer zal snel de warmte van de Achterhoek vangen.

De dochter die goed wilde doen gaat snel de diepte in met een korte opbouw, wat de lezer direct in het verhaal trekt. Echter, de ontknoping van het verhaal wordt verteld in plaats dat de lezer zelf wordt uitgedaagd om na te denken of achter de waarheid te komen. Dit laat mogelijk een onbevredigend gevoel achter. Het kan voelen alsof de auteur een veilige weg heeft gekozen, wat waarschijnlijk de voorkeur heeft, in plaats van een gedurfde en schokkende afwikkeling. 

Ondanks bovenstaande kritiekpunten heeft Eva als protagonist wel de harten gestolen van haar lezers. Dit én het uitstekende beschreven plattelandsgevoel zorgt voor een fijne leeservaring. Hartman laat zien in veel genres uit de voeten te kunnen. Op naar nieuwe avonturen in het vierde deel van deze ‘cosy crime’ serie!