Met De engelenmoord heeft de Vlaamse Bjorn Van den Eynde zijn thrillerdebuut niet gemist. Het boek heeft de MAX Bronzen Vleermuis 2022 gewonnen en de shortlist gehaald voor de Thrillzone Award Nederlandstalige Debuutprijs. Deze keer doet hij opnieuw een beroep op het Belgische duo speurneuzen De Vriese en Durnez.

De Gentse Feesten lokken jaarlijks een massa bezoekers naar de stad in juli. Deze editie wordt opgeschrikt door de mysterieuze verdwijning van de dertigjarige Sarah Martens. Enkele dagen later vindt men het lichaam van haar minnaar. Het lijk vertoont bizarre bijtsporen. Als blijkt dat de man van de vermiste Sarah onvindbaar is, denkt de politie meteen aan een kidnapping en passionele moord.

Nathan Durnez, een ervaren Waalse rechercheur, wendt zich tot zijn jongere, voormalige Vlaamse collega Marjolein De Vriese. Hij veronderstelt dat deze zaak opvallend lijkt op een aantal internationale cold cases van acht jaar geleden. Het duo staat voor een loodzware opdracht. Het onderzoek moet immers snel gaan, aangezien hier wellicht een seriemoordenaar aan het werk is. Wie is dat hongerige monster? 

‘De ademnood die ze kreeg door te schreeuwen werd haar te veel. Ze pufte met stootjes en zakte versuft in het bed weg. Haar ogen draaiden alle kanten op. Ze voelde nog net hoe haar ontvoerder haar handboeien losmaakte.’

De thriller gaat ietwat ingewikkeld en overladen van start. Niet alleen refereert de schrijver naar eerdere gebeurtenissen uit De engelenmoord, hij vertelt eveneens over onopgeloste moorddossiers. Even doorbijten nu, het duurt niet lang tot je helemaal in het verhaal vast- geankerd zit. Het is alweer een dikke pil, ingedeeld in een proloog, gevolgd door 173 (!) korte passages. Om het in dit geval niet te hebben over hoofdstukken. Dergelijke constructie, in combinatie met een groot aantal cliffhangers, resulteert in een bijzonder hoge vaart. Voeg daar nog een uiterst toegankelijke stijl en taal aan toe en je hebt het boek zo uit. De plot is vakkundig opgebouwd en uitgewerkt, deze is tevens voorzien van verrassende wendingen en perspectiefwisselingen. De verbluffende apotheose is de symbolische kers op de taart. Vakwerk, dus.

Bijna constant hangt er spanning in de lucht; gelukkig bezorgen de verwijzingen naar de muziek van de rockgroep Gorki je wat ademruimte. De titel van het boek is een rechtstreekse ode aan de overleden zanger en songwriter Luc De Vos (hij schreef onder andere het nummer Lieve kleine piranha). De rustige scènes, waarin de onderlinge connectie tussen de twee hoofdpersonages aan bod komt, leveren een portie zuurstof. Marjolein De Vriese en Nathan Durnez krijgen nogmaals een extra dosis uitdieping met zich mee. Als lezer heb je een inkijk in hun persoonlijke rugzak, zodat je een duidelijker beeld krijgt wie ze werkelijk zijn. Het kan onmogelijk over en uit zijn met de serie rond de twee bijzondere speurders. Misschien breidt Van den Eynde de reeks wel verder uit met een aantal delen.

Stoute kleine piranha is een geloofwaardige politiethriller die je smeekt, om het met de lyrics van De Vos te zeggen: ‘verscheur me’.