In 2020 verscheen het fantasyboek Meermintranen van K.T. Sterling. Ze debuteerde niet veel later bij Hamley Books met het eerste deel in de novellereeks Dochters van de Fae, waarvan Het Lot van de Roos het eerste deel is. De doornen van het kwade is de afsluiter in deze trilogie.

Ayla’s missie is het Kwade verborgen houden, ongeacht wat het haar persoonlijk zal kosten. Ze zal hierbij niet kunnen voorkomen haar naasten te misleiden, en noodgedwongen te liegen en te bedriegen. Een expeditie verstoort haar plannen en zorgen voor hindernissen waardoor een race tegen de vijand begint, maar is deze vijand wel een vijand?  Kan ze de terugkeer van het Kwade stoppen, of moet ze andere Fae om hulp vragen

Opnieuw worden lezers meegenomen naar Feyria in dit laatste, afsluitende deel van Dochters van de Fae. Amaryllis, de dochter van Corrighane, wil Feyria en de wereld honderd jaar eerder al vernietigen met haar duisternis. Daar wordt eerst nog een stokje voor gestoken. Na een confrontatie draait het perspectief weer naar het heden, waar lezers personage Ayla ontmoeten.

Sterling komt tijdens het vertellen nogal deftig op de lezer over. Het thema magie speelt opnieuw een urgente rol in de verhaallijn, waarbij een onderscheid in rangen onder de Fae een belangrijk onderdeel is. Ayla moet door middel van misleiding, liegen en bedriegen de Legende koste wat het kost in diepe slaap laten. Dit geeft een intrigerende draai aan het sprookje Doornroosje. 

De schrijfster schept het beeld van een magische kaart, die tot leven komt wanneer je er met je vinger overheen strijkt. Alleen zo is de protagonist in staat om de exacte plek van de Legende te vinden. Bluffen en het stelen van informatie, in eigenbelang handelen en egoïsme zijn de thema’s die worden laten zien en besproken. De personages onderhouden ingewikkelde relaties met elkaar, wellicht met een schep diversiteit erin. De maanbloem zorgt in dit boek voor symboliek, zo ook de scherpe jasmijngeur, die kenmerkend voor een van de karakters is.

Zoals eerder aangegeven, schrijft de auteur ronduit deftig, waarbij het woord “fijntjes” mogelijk haar favoriete stopwoord is. Veel dingen die dus worden gezegd, zeggen ze wel heel vaak fijntjes, zeg maar. Als de lezer hierop gaat letten, kan dit als minder fraai worden ervaren, want van het woord “fijntjes” zijn ongetwijfeld meerdere synoniemen beschikbaar. Op een bepaalde manier past deze woordkeuze dan wel weer in de verhaallijn, ook omdat de Fae de indruk wekken sierlijke wezens te zijn.

De magische illusies zijn niet van de lucht als het om het beschermen van Feyria tegen het kwade gaat. Daarnaast probeert Ayla krampachtig te verbergen dat ze een Fae is, en dat ze echt wel het één en ander van magie weet. De gesprekken tussen haar en Milo voelen heel intens aan, en laat de Young Adult goed tot uiting komen. Tevens gaat het over dilemma’s en gedegen keuzes maken. Wroeging speelt ook een grote rol in de verhaallijn.

Sterling drijft haar lezers naar een verwoede eindstrijd, waar de karakters zo hun eigen redenen voor hebben, en waarbij een profetie dan ook niet ongemoeid blijft. Hierbij duiken enkele oude bekenden op. Samen zorgen ze voor een snelle afwikkeling van deze krachtige serie.