Unni Lindell is een Noorse thrillerauteur die je zult kennen van haar Cato Isaksen-reeks. Onlangs verscheen Een veilige plek. Hoog tijd om wat vragen op haar af te vuren!
Je nieuwe boek, Een veilige plek, is het tweede met Lydia Winter. Kun je dit personage beschrijven?
Mijn hoofdpersoon, Lydia Winther, bijgenaamd Sneeuw, is pas 24 jaar oud in dit boek. Een goede vriend van mij die bij de politie werkt, zei tegen me: "Weet je dat net opgeleide politieagenten pas 23 jaar oud kunnen zijn?" Dat wist ik niet, en ik vond dat heel spannend. Ze is jong en onervaren, wat het anders maakt dan andere boeken. Ze is een goede onderzoeker, maar kent nog niet alle regels.
Je thrillers zijn vaak psychologisch en hebben een donkere sfeer. Waar haal je de inspiratie voor je verhalen en personages vandaan?
De misdaadroman is het beste genre. Je kunt echt in de personages duiken waarover je schrijft, je kunt maatschappelijke problemen aankaarten, literatuur schrijven en tegelijkertijd de spanning in het boek houden. Ik hou ervan om over personages te schrijven op zo’n manier dat de lezer voelt dat ze echt leven.
Je hebt verschillende succesvolle boeken geschreven met het personage Cato Isaksen. Wat trekt je aan in dit personage, en hoe is hij door de jaren heen geëvolueerd?
Ik heb tien boeken geschreven waarin hij het hoofdpersonage was. De boeken zijn ook verfilmd als een tv-serie en in veel landen uitgezonden. Uiteindelijk werd hij te oud. In Noorwegen gaat de politie met pensioen tussen hun 57e en 60e jaar. Daarom wilde ik een vrouwelijke hoofdpersoon, en zo ontstonden Marian Dahle en Lydia Winther, bijgenaamd Sneeuw.
Het Scandinavische thriller-genre is wereldwijd enorm populair geworden. Wat denk je dat het Noorse landschap en de cultuur bijdragen aan deze aantrekkingskracht?
Eigenlijk hou ik niet van de Noorse natuur. Ik ben niet sportief. Ik vind bergen en bossen eng en niet zo mooi. Goed voor mij, haha, zo kan ik binnen blijven en schrijven. In dit boek bevinden we ons op een boerderij, omringd door bossen, niet ver van Oslo. Persoonlijk hou ik niet van deze plek. Noorwegen en Scandinavië zijn perfect saaie en donkere plekken om een spannend verhaal op te bouwen. En dan hebben we nog de donkere dagen en sneeuw.
Heb je bepaalde routines of rituelen tijdens het schrijfproces?
Niet echt. Ik schrijf gewoon, eet en slaap. Maandenlang, in mijn eigen kleine werkruimte, ver weg van mijn familie.
Wat vind je de grootste uitdagingen bij het schrijven van een thriller?
De grootste uitdaging is volhouden. Het voelt als het lopen van een marathon.
Welke auteur was een voorbeeld voor jou, en waarom?
Er zijn er zo veel. Van Nancy Drew toen ik een klein meisje was, tot Kerstin Ekman en natuurlijk Henning Mankell.
