De nieuwste thriller van Henrik Fexeus heet Het offer. Hoog tijd om deze Zweedse auteur wat vragen te stellen.

Kun je jezelf aan onze lezers voorstellen?

Ik ben eigenlijk vrij nieuw in het thrillergenre. Ik heb eerder alleen samen met Camilla Läckberg een trilogie (Box) geschreven. Maar ik schrijf al bijna 20 jaar boeken. Naast schrijver ben ik ook mentalist, wat eigenlijk een chic woord is voor “gedachtenlezer” (van de nepsoort), en ik treed op op het podium en soms op tv in mijn thuisland Zweden. De vreemde en wonderlijke werking van onze hersenen is altijd mijn interessegebied geweest, wat waarschijnlijk duidelijk is in Het offer. Daarnaast ben ik vader van drie zoons en bezit ik veel te veel vinylplaten.

Je nieuwe boek heet Het offer. Waar gaat het over?

Het gaat over een man genaamd David Lund, die de eerste twaalf jaar van zijn leven heeft verdrongen. Hij heeft hier echter geen probleem mee, omdat de meeste mensen zich toch hun eerste vijf jaar niet herinneren. Op een dag krijgt hij een mysterieuze e-mail van een vrouw die beweert dat er iets belangrijks is gebeurd toen hij kind was. Maar voordat hij kan antwoorden, verdwijnt de afzender, en David wordt de hoofdverdachte in het onderzoek naar haar verdwijning. David gaat samenwerken met steradvocaat Florence Tapper, en samen moeten ze het mysterie van zijn verleden oplossen voordat het hun heden – en het leven van iedereen om hen heen – verwoest. Het is een verhaal vol onverwachte wendingen.

Dit is het begin van een nieuwe serie. Hoe is het idee voor deze serie ontstaan?

Ik wilde iets schrijven dat niet de standaard misdaadroman is. Omdat ik altijd een diepe fascinatie heb gehad voor ons geheugen – dat lang niet zo betrouwbaar is als we denken – wilde ik dat onderzoeken in een suspense- of thrillersetting.

Hoe ontwikkelde David Lund, het hoofdpersonage in deze serie, zich in jouw hoofd?

De waarheid is dat ik bij mezelf begon. Ik werd als kind flink gepest, wat ertoe leidde dat ik het grootste deel van mijn eerste zes schooljaren “vergat”. Waarschijnlijk als een overlevingsmechanisme. Toen ik als volwassene probeerde die herinneringen terug te halen, vond ik dat verrassend moeilijk. Ik realiseerde me ook dat sommige dingen die ik als herinneringen beschouwde, volledig verzonnen waren. Dat onbewuste overlevingsmechanisme – het onderdrukken en aanpassen van herinneringen – werd de basis voor Davids identiteit. Verder wilde ik hem zo normaal mogelijk laten lijken, om een contrast te creëren met een extremer personage dat ik net had geschreven in een andere serie. Maar David zal door enkele drastische veranderingen gaan in deze serie, dus we zullen zien hoe hij eindigt.

Je bent een bekende mentalist. Komt dit onderwerp terug in deze serie?

Niet zo prominent als in de Vincent & Mina-trilogie, waar een van de hoofdpersonen een echte mentalist is. Maar ik denk dat je de thema’s zult herkennen. Ook is de structuur van het boek heel vergelijkbaar met hoe je een magische illusie structureert. Net wanneer je denkt dat je begrijpt wat er gaande is, kan alles compleet veranderen.

In een eerder interview met ons zei je dat het schrijven van fictie en non-fictie heel verschillend is. Kun je dat uitleggen?

Voor mij is het als beeldhouwen vergelijken met schilderen. Niet alleen zijn de uitingen anders, maar zelfs de gereedschappen verschillen. Mijn non-fictie draait helemaal om het overbrengen van informatie op een toegankelijke en betekenisvolle manier, en hopelijk ook een beetje vermakelijk. Maar ik wil dat de lezer precies begrijpt wat ik bedoel. Bij fictie gaat het er juist om dat de lezer het verhaal zelf in zijn hoofd creëert. Het gaat om het gebruik van taal, metaforen en structuur op een manier die hopelijk resoneert met de lezer, en hen dieper in een verhaal trekt dat voor elke lezer net iets anders zal zijn. Proza kan een kunstwerk zijn. Non-fictie niet zozeer.

Je schreef een trilogie met Läckberg. Wat heb je van haar geleerd als het gaat om het schrijven van misdaadromans?

Ik had nooit nagedacht over de overeenkomsten tussen de structuur van goed geschreven misdaadfictie en magische illusies, totdat ik met Camilla schreef. Of hoeveel een misdaadschrijver moet denken als een mentalist, ideeën en zaadjes plantend in het hoofd van de lezer, om hen in de richting te sturen die de schrijver wil – bij voorkeur zonder dat de lezer het merkt. Dat soort dingen vind ik echt fascinerend. Maar mijn belangrijkste les van Camilla is waarschijnlijk het belang van personages. Je boek kan nog zo slim zijn, maar als je personages niet herkenbaar, sympathiek of interessant zijn, zul je geen goed boek hebben. Zo simpel is het.

Wat kun je ons vertellen over Memento deel twee?

Ooh, nou ja! Ik heb het eigenlijk net afgeschreven. In Zweden heet het The Puzzle Maker en ik moet voorzichtig zijn om niet te veel te verklappen, maar ik kan dit zeggen: Sommige belangrijke deuren zullen sluiten in Het offer. Maar niet allemaal. En nieuwe deuren zullen opengaan. Alles is misschien niet wat het lijkt aan het einde van Het offer. Het verhaal van David & Florence is nog lang niet voorbij.