De klauwen van de lynx
De klauwen van de lynx
-
Serie
-
Auteur(s)
-
Uitgeverij(en)
-
Publication year
-
Thrillzone score
-
Share this review
De Millennium-trilogie van wijlen Stieg Larsson staat nog steeds bekend als een van de beste Scandi-reeksen ooit. Na zijn dood werden de boeken uitgegeven met een recordverkoop tot gevolg. Na de boeken bleef het even stil, totdat David Lagercrantz de serie -niet onverdienstelijk- voortzette. En na hem kwam Karin Smirnoff, die met De schreeuw van de zeearend verwachtingen schepte. Nu is er -alweer- deel 8, De klauwen van de lynx. Weet Smirnoff wederom te overtuigen?
De lezer belandt in De klauwen van de lynx wederom in het hoge noorden van Zweden, waar ‘de kleine man’ het lastig heeft tegen grote en nietsontziende investeerders. De lokale Samii-bevolking legt het af tegen de mijnbouw. In die wereld wordt een journalist vermoord. Mikael Blomkvist weet dat dit een zaak voor hem is. Tegelijkertijd is Lisbeth Salander op zoek naar haar nichtje Svala, die op haar beurt bij een activistische milieubeweging aangehaakt is…
Wie De klauwen van de lynx oppakt zonder de voorganger te hebben gelezen, komt van een koude kermis thuis. Smirnoff besluit namelijk voort te borduren op De schreeuw van de zeearend. Zo is er de achterbakse gemeentesecretaris Henry Salo, die een slaatje slaat uit de samenwerking met grote multinationals. En ook Branco, de grote slechterik, keert terug. Er wordt regelmatig -of eigenlijk constant- teruggegrepen op eerdere gebeurtenissen en dat maakt het boek warrig. De enige oplossing daarvoor lijkt het eerdere deel opnieuw lezen te zijn.
Ook de schrijfstijl helpt niet mee om het verhaal op de rit te krijgen. Waar Smirnoff in het vorige deel nog verfrissend overkwam qua hantering van haar schrijverspen, is dat in De klauwen van de lynx tegengesteld. Ze schrijft verwarrend en regelmatig is er qua zinnen weinig aan vast te knopen. Alsof Smirnoff literair probeert te zijn, maar dit niet uit de verf komt. Dit zet het leesplezier onder druk.
Tel daarbovenop de bijrollen van Salander en Blomkvist. Waar dit tandem in de eerste delen sprankelend, energiek en rauw was, is dat in dit boek eerder inspiratieloos. Er is geen dynamiek tussen de twee en ze flankeren het verhaal eigenlijk slechts. Blomkvist is van een revolutionaire journalist verworden tot een dertien-in-een-dozijn-personage.
De plot is bovendien enorm flets. Multinationals die uit de natuur van het noordelijke Zweden grondstoffen willen halen op een oneigenlijke manier; het is maatschappijkritiek en het kan een interessant uitgangspunt zijn, maar komt door bovenstaande factoren niet goed uit de verf.
En dan kom je tot een pijnlijke conclusie. Dit achtste deel in de Millennium-serie is op vrijwel alle vlakken een teleurstelling en het minste deel uit de reeks. De warrige verhaallijn, de schrijfstijl waar soms geen touw aan vast te knopen is, de afwezigheid van de beide sterren uit de serie; De klauwen van de lynx voelt als een deceptie en dat is enorm pijnlijk, gezien de schouders waarop deze serie staat.
Zijn er dan geen lichtpuntjes? Jawel, eentje is het waard hier te benoemen. Waar Blomkvist en Salander onzichtbaar zijn in De klauwen van de lynx, is het nichtje Svala een opkomende ster aan het firmament. Zij voelt als een jonge versie van Salander waar nog veel plezier als personage aan te behalen is. Maar dan moet Smirnoff op de andere punten echt een stapje naar voren zetten.
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
All author reviews
Write your review!