Interview: Frank Peters

• 13 July 2025
• Interview
• Jelle van de Kruijs

Interview: Frank Peters

Van zichtverlies naar inzicht: het schrijversverhaal van Frank Peters

Van de ene op de andere dag veranderde het leven van Frank Peters (62) uit Babberich ingrijpend. Zijn zicht ging zó plotseling achteruit dat hij voortaan met minder dan 50% gezichtsvermogen door het leven moest. De diagnose? Onomkeerbaar. Maar zijn droom om schrijver te worden? Die kreeg juist nieuw leven ingeblazen. “Als ik mijn zicht niet grotendeels was verloren, had ik waarschijnlijk nooit boeken geschreven.”

“Tijdens het schrijven vergroot ik de tekst tot wel 200 à 300 procent op een groot scherm, zodat alles goed leesbaar blijft. Je raakt eraan gewend”, vertelt Frank. “Door mijn plotselinge visuele beperking kon ik een tijdlang niet werken. Maar juist die periode gaf me de rust en ruimte om eindelijk de gedachten en ideeën die al jaren in mijn hoofd zaten, op papier te zetten. Zo kon ik mijn schrijversdroom waarmaken.”

De gedachten en ideeën die jarenlang in zijn hoofd rondspookten, vonden uiteindelijk hun weg naar papier in zijn debuutroman Het meisje bij het venster. In dit boek maken we kennis met Rik Wolters, een teruggetrokken man die zijn dagen slijt op een boerderij in Beek (Montferland). Zijn troost vindt hij in boeken en op de bodem van de fles. Wanneer Rik zijn familiegeschiedenis induikt, stuit hij op een opmerkelijke ontdekking: in 1666 hielp Marie de la Motte de zwager van Johannes Vermeer ontsnappen uit een gesticht. Die vondst wakkert iets in hem aan. En wanneer hij de levenslustige presentatrice en documentairemaakster Sandra Molenaars ontmoet, ontvouwt zich een avontuur vol geheimen, geschiedenis en gevaar.

Een teruggetrokken man uit de buurt van Babberich met een passie voor verhalen… klinkt dat bekend? De overeenkomsten tussen auteur Frank Peters en zijn hoofdpersoon Rik Wolters zijn opvallend. Maar hoe kijkt Peters daar zelf eigenlijk tegenaan? “Er zijn zeker overeenkomsten tussen Rik en mij, maar ook duidelijke verschillen. Rik is cynischer dan ik. Hij balanceert vaker op het randje, soms zelfs richting zelfdestructie. Dat zit bij mij niet aan de oppervlakte, maar ergens diep vanbinnen herken ik het wel. Door te schrijven geef ik die schaduwkant een plek. Het helpt me om die gevoelens te verkennen en te begrijpen, zonder erin meegezogen te worden. Juist door erover te schrijven, blijf ik zelf in balans.”

“Het schrijven over de donkere kanten van mijn personages levert me als auteur meer op dan het verhaal aan de oppervlakte.”

Schrijven als spiegel van de ziel

Voor Frank Peters is schrijven veel meer dan het creëren van vermaak. Het is een vorm van introspectie, een zoektocht naar betekenis. Op zijn website verwoordt hij dat treffend: “Schrijven is voor mij een manier om mijn gedachten en observaties te delen met anderen. Het stelt me in staat om mijn innerlijke wereld te verkennen en te delen met degenen die geïnteresseerd zijn.”

En precies die innerlijke wereld willen wij beter leren kennen. Dus dalen we samen met hem af naar de lagen waar verhalen ontstaan en waar zingeving begint.

“Veel van de gedachten van mijn hoofdpersonages weerspiegelen mijn eigen kijk op de wereld. Mijn verhalen liggen dicht bij mijn hart en geest. Zowel als schrijver als mens ben ik sterk beschouwend. Ik probeer niet te oordelen, maar te begrijpen. Voor mij zit de kracht juist in de nuance.” 

Heeft hij, tussen al die beschouwingen door, ook nieuwe dingen over zichzelf ontdekt? Daar moet Peters even over nadenken. Dan zegt hij: “Op mijn 62e merk ik dat ik op een punt in mijn leven ben beland waarop je vanzelf meer terugkijkt dan vooruit. Toen ik problemen met mijn zicht kreeg, voelde dat als een signaal: het werd tijd om mijn gedachten eindelijk eens op papier te zetten. Tijdens dat proces begon ik ook te reflecteren op mijn leven: op mijn werk, mijn gezin, mijn keuzes. 

Die overdenkingen hebben hun weg gevonden naar mijn boek. Mijn verhalen zijn fictie, maar de laag eronder is bijna autobiografisch. Die komt rechtstreeks uit mijn hart en ziel. Voor mij is de onderliggende boodschap belangrijker dan het spannende avontuur dat de personages beleven. 

Ik merk bovendien dat ik me op papier veel beter kan uitdrukken dan in gesprekken. Schrijven helpt me om gedachten en gevoelens te verwoorden die ik anders moeilijk zou kunnen uitspreken. Het werkt bijna therapeutisch. Vaak schrijf ik precies op wat me op dat moment bezighoudt.”

Zijn stijl en richting als schrijver lijken daarmee duidelijk. En ook over de toekomst is hij helder: “Psychologische diepgang speelt een steeds grotere rol binnen het thrillergenre. Ik zie een duidelijke trend waarin thrillerschrijvers steeds vaker proberen de lezer emotioneel te raken. En dat vind ik een positieve ontwikkeling; het geeft verhalen meer gelaagdheid en maakt ze uiteindelijk veel indringender.

Ik herken dat ook in mijn eigen werk: het schrijven over de donkere kanten van mijn personages levert mij persoonlijk als auteur meer op dan het verhaal aan de oppervlakte. Daarom verwacht ik dat die onderlaag in mijn volgende boek nog sterker naar voren zal komen. Het is juist daar, in dat rauwe en eerlijke gebied, waar ik het meeste voel en ontdek.

Een ander doel voor mijn volgende boek is om dieper in het hoofd van Sandra te kruipen en het verhaal meer vanuit haar perspectief te vertellen. Even heb ik overwogen om het derde boek volledig vanuit haar te schrijven. Maar uiteindelijk heb ik dat idee losgelaten, omdat schrijven vanuit een vrouwelijk perspectief toch wezenlijk anders is dan vanuit een man en ik voelde dat ik daar nog niet helemaal de juiste toon in had gevonden. Maar wie weet slaat dat nog om naarmate het schrijfproces vordert.”

“Tijdens het schrijven van de songteksten voor mijn tweede album merkte ik dat de muziek plaats begon te maken voor verhalen.”

Muziek, mythen en medicijnen als inspiratiebronnen 

Volgens Peters zijn er talloze manieren om emoties te vangen en vorm te geven. Voor hem zijn woorden en muziek daarin onmisbaar. Naast zijn liefde voor schrijven, leeft hij zich ook uit in de studio: samen met zijn zoons en broer vormt hij de rockband Crescent Moon. En ja, de songteksten – hoe kan het ook anders? – komen uit zijn eigen pen. Welke invloed heeft zijn muzikale achtergrond op zijn werk als thrillerschrijver?

“Tijdens het schrijven van de songteksten voor mijn tweede album, zo’n vijf jaar geleden, merkte ik dat de muziek plaats begon te maken voor verhalen. Die verhalen vormden uiteindelijk de basis voor mijn boeken. Bij het album creëerden mijn zus en ik een boekje waarin tekst en illustratie samen een verhaal en de muziek tot leven brengen. Thema’s als de plaats van de mens in de moderne wereld en de eindeloze cyclus van oorlog en vrede stonden daarin centraal. Vooral dat laatste onderwerp is, helaas, actueler dan ooit. Vanaf dat moment voelde de stap naar het schrijven van een volwaardig boek niet langer als een sprong, maar als een logisch vervolg.”

Naast muzikale invloeden vormen volksverhalen, sagen en mythen een belangrijke inspiratiebron voor het tweede boek, Drenkman. Ook in dit deel staan Rik Wolters en Sandra Molenaars centraal. Rik leidt nog steeds een teruggetrokken bestaan op zijn landgoed, waar hij worstelt met innerlijke demonen en het onopgeloste mysterie rond de verdwijning van zijn broer Joes. Zijn schijnbare rust wordt verstoord wanneer hij samen met Sandra wordt benaderd door Gérard Rapaille, een Belgische paddenstoelenexpert. Gérard onthult dat een farmaceutisch bedrijf experimenteert met een revolutionair medicijn tegen Alzheimer, gebaseerd op mysterieuze schimmels. Wat begint als een zoektocht naar misstanden binnen de farmaceutische wereld, mondt uit in een duistere reis vol verdrongen emoties, dreiging en ethische dilemma’s. Peters vertelt meer over deze ongewone bron van inspiratie. 

"Aanvankelijk had ik de neiging om van Drenkman een verhaal te maken met meer horror- of sciencefictionelementen, maar dat voelde niet als iets wat bij mij past. Ik merk dat ik simpelweg niet kan schrijven over dingen die volledig buiten de werkelijkheid vallen. Voor mij moet er altijd een verbinding zijn met wat echt zou kunnen bestaan. Daarom was de enige manier om mythische elementen in het verhaal te verwerken via dromen of hallucinaties. Zo ontstond het moerasmonster ‘De Drenkman’, dat Rik voor zich ziet wanneer hij het experimentele medicijn inneemt. Andere proefpersonen in het boek krijgen weer andere monsters te zien. Ik ben die wezens verder gaan uitdiepen door verwante mythen, sagen en sprookjes uit andere culturen te onderzoeken en die in het verhaal te verweven.”

De wereld van dromen en hallucinaties is natuurlijk veel minder concreet dan de werkelijkheid. Hoe heeft Peters dit benaderd? “Ik heb er uitgebreid onderzoek naar gedaan. Zelf heb ik geen paddo’s of vergelijkbare middelen gebruikt, haha, maar ik heb wel talloze YouTube-video’s bekeken waarin mensen hun ervaringen delen. Zo kreeg ik een indruk van hoe zulke hallucinaties kunnen voelen en hoe ze worden beschreven.”

Hij voegt toe: “Die drang om me ergens volledig in te verdiepen zit echt in mij. Al van jongs af aan heb ik een brede interesse, en in mijn boeken ga ik tot het uiterste als het om research gaat. Ik controleer elk detail, duik in wetenschappelijke publicaties en lees me grondig in. Soms kan ik me daar helemaal in verliezen."

“Voorlopig ben ik te eigenzinnig om me te voegen naar de kaders van een traditionele uitgever.”

De doe-het-zelf thrillerschrijver

Dat Frank Peters geen doorsnee thrillerauteur is, moge duidelijk zijn. Maar wat hem écht onderscheidt, is dat hij zijn boeken uitbrengt onder zijn eigen uitgeverij genaamd Waayhof. Die naam is een subtiele knipoog naar zijn woonhuis, gelegen bij de Zwanenwaay in Babberich. Peters doet alles zelf: van het coverontwerp tot de marketing. Maar hoe uitdagend is dat, zelf je boeken uitgeven? Tegen welke obstakels én voordelen loopt hij aan? En zou hij andere auteurs aanraden om ook de sprong naar selfpublishing te wagen?

“Na het afronden van het manuscript van Het meisje bij het venster stond ik op het punt om een contract te tekenen bij een uitgeverij. Tegelijkertijd had ik overleg met de drukker, die mij een simpele maar doordachte vraag stelde: ‘Wat gaat die uitgeverij eigenlijk toevoegen? Wat doen zij dat jij niet zelf zou kunnen?’ Die vraag zette me aan het denken. Mijn conclusie was uiteindelijk dat er weinig tot geen toegevoegde waarde was. En dus besloot ik het zelf te doen.”

En zo stortte de eigenzinnige Frank Peters zich in een nieuw avontuur – helemaal in de geest van zijn jeugdheldin Pippi Langkous, die ooit zei: ‘Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan.’ Al snel ontdekte hij de voor- en nadelen van het selfpubben…

“Vooral de technische kant was in het begin behoorlijk uitdagend. Zaken als lay-out, lettergrootte, regelafstand en het publiceren van e-books kwamen allemaal op mijn bord terecht. Het coverontwerp heb ik samen met mijn broer en met behulp van AI ontwikkeld. Meestal begin ik met een ruwe schets in PowerPoint, gewoon om de eerste ideeën visueel te maken. Daarna begint het echte puzzelwerk. Je komt dan allerlei onverwachte aspecten tegen waar je rekening mee moet houden, zoals zichtlijnen, balans in het ontwerp en elementen die de aandacht trekken.

Ook de promotie van mijn boeken doe ik volledig zelf. Dat vraagt om een lange adem, maar biedt ook ruimte voor creativiteit. Zo probeer ik op een originele manier contact te maken met mijn lezers, bijvoorbeeld door recensenten uit te dagen om de meest creatieve recensie te schrijven, met een boekenbon als beloning. Die creatieve insteek zie je ook terug in de titel Drenkman. Geen alledaagse naam – en precies dat maakt het krachtig. Google je erop, dan verschijnt mijn boek meteen. Bij een meer alledaagse titel zou dat wel anders zijn.”

“En het allermooiste aan een eigen uitgeverij? De volledige creatieve vrijheid: van de inhoud tot aan de vormgeving ligt alles in mijn eigen handen. Ik kan precies kiezen wat ik zelf mooi en passend vind. Visualisatie speelt al jaren een grote rol in mijn creatieve werk. Samen met mijn broer ben ik daar intensief mee bezig geweest voor onze band, en die lijn trekken we nu door in mijn boeken. We maakten zelf videoclips, wat niet alleen ervaring opleverde, maar ook een bron van inspiratie werd voor mijn visuele benadering als auteur.”

Hij vervolgt: “Daar zit een doordachte visie achter. Steeds opnieuw alleen de kaft van een boek tonen, gaat op den duur vervelen. Maar door een visuele wereld rondom het verhaal te creëren – met extra illustraties en beelden – blijft er telkens iets nieuws te ontdekken. Het verrijkt het universum van het boek en nodigt uit tot herinterpretatie. Daardoor ziet ook geen enkele recensie er hetzelfde uit: iedereen beleeft en visualiseert het verhaal op zijn eigen manier.”

Maar wat als morgen de grootste uitgeverijen op de stoep staan – of in het geval van Peters: hun opwachting maken aan de rand van zijn landgoed? “Op dit moment zou ik het niet anders willen. Natuurlijk, zeg nooit nooit: als er een uitzonderlijk mooie aanbieding komt, zal ik die serieus overwegen. Maar voorlopig ben ik te eigenzinnig om me te voegen naar de kaders van een traditionele uitgever.”

“Zou ik andere auteurs aanraden om te selfpubben? Dat hangt ervan af. Je moet goed bij jezelf nagaan of het bij je past en of je bereid bent om er de nodige tijd en energie in te steken. Zelf doe ik ook niet alles alleen – wat ik niet kan, besteed ik uit. Op redactie en correctierondes bezuinig ik nooit, want aan kwaliteit mag je wat mij betreft niet tornen. Zeker als beginnend auteur is het belangrijk om een sterke eerste indruk te maken. Heb je geen goed gevoel bij een uitgeverij? Dan raad ik aan om het zelf te doen. Ik zou in elk geval nooit iets uitgeven waar ik niet volledig achter sta.”

“In mijn derde boek vormen verborgen kunstschatten de sleutel tot een duister complot.”

Finale Wolters-Molenaarsserie: kunst, complot en keizerrijk

We kijken natuurlijk reikhalzend uit naar het derde en laatste deel van de Wolters-Molenaarsserie. In de epiloog van Drenkman werden al subtiele hints gegeven richting het nieuwe plot. Zo sluit de duivelse dokter Rudolphe Touviers een duister pact met zijn Duitse schoonbroer, een ontwikkeling die veelbelovend is voor wat komen gaat. Wat mogen lezers verwachten van dit slotstuk?

“Mijn derde thriller heeft een politieke ondertoon en verweeft elementen van voor de Tweede Wereldoorlog met abstracte kunst. Hoewel dit onderwerp me aanvankelijk niet bijzonder aansprak – en ik me kan voorstellen dat het ook niet direct tot de verbeelding van veel lezers spreekt – begon het gaandeweg toch te leven voor mij. Daarom heb ik nu een aantal museumbezoeken gepland en ben ik me grondig aan het inlezen om het thema echt te doorgronden.”

Peters vervolgt: “Om specifiek in te gaan op de zaadjes die ik in de epiloog heb geplant: dokter Touviers raakt verstrikt in de wereld van de Reichsbürgerbeweging, een hedendaagse, extreemrechtse groepering in Duitsland die de legitimiteit van de Bondsrepubliek Duitsland ontkent. Zij geloven dat het Duitse Keizerrijk (zoals dat bestond vóór de nederlaag in de Eerste Wereldoorlog) juridisch nog steeds voortbestaat en zij streven naar het herstel van een pre-democratische staatsvorm.

In mijn boek is een fictieve tak van deze beweging actief bezig met het financieren van een staatsgreep. Ze proberen kapitaal te vergaren via de illegale kunsthandel, waarbij ze gestolen schilderijen verhandelen die tijdens de Tweede Wereldoorlog door de nazi’s zijn buitgemaakt. Een deel van deze kunstwerken – vaak bestempeld als ‘Entartete Kunst’ (ontaarde kunst) – werd destijds door het naziregime afgekeurd en in beslag genomen. Ironisch genoeg zijn sommige van deze werken bewaard gebleven, juist omdat ze als ‘onwenselijk’ werden opgeslagen in depots in plaats van vernietigd. In mijn derde boek vormen deze verborgen kunstschatten de sleutel tot een duister complot.”

Naast het werk aan het slotdeel van de Wolters-Molenaars-trilogie, is Frank ook bezig met de Engelstalige vertaling van Het meisje bij het venster. “Aan plannen geen gebrek”, vertelt hij enthousiast. “Een paar jaar geleden volgde ik een cursus scenario- en scriptschrijven, en nu wil ik van Het meisje bij het venster ook een script maken – in de hoop dat het ooit wordt opgepikt voor film of televisie.”

Onbeperkt kijken en groot durven dromen, dát is de essentie van Frank Peters. Zijn nieuwsgierigheid kent geen grenzen, zijn ambitie geen plafond. Wat hij niet weet, wil hij leren. Wat hij nog niet kan, probeert hij gewoon. Het is die onverzettelijke drang om te ontdekken die hem drijft, als schrijver én als mens. “Als je twee handen hebt en een gezond verstand, zijn er weinig dingen die je niet kunt bereiken”, zegt hij altijd tegen zijn kinderen. Het is een levenshouding die niet alleen zijn werk kleurt, maar ook inspireert. Want in een wereld vol beperkingen, kiest Peters voor mogelijkheden.