Voor het mooiste uitzicht is het soms even klimmen

• 16 juni 2016
• Overig
• Marinus van de Velde

Voor het mooiste uitzicht is het soms even klimmen

Voor het mooiste uitzicht is het soms even klimmen

Schrijven naast een fulltime baan als forensisch rechercheur, betekent jongleren met de immer heersende tijdschaarste. Ga ik zelf eindelijk weer eens een boek lezen, of toch maar een paar honderd woorden schrijven? Gaan we een weekendje weg, of eindelijk het tuinhuis schilderen? Maar nee, er moeten echt een paar hoofdstukken geschreven. De aanloop naar de publicatie van Nachtvlinder, het derde deel in de serie Unit Plaats Delict was als een nachtelijke wandeltocht de berg op met een steeds zwaarder wordende rugzak, versleten schoenen en opkomende blaren, maar met de belofte van een prachtig uitzicht van de opkomende zon vanaf de top, om van de beloofde thee en broodjes nog maar te zwijgen. Je sloft voort met van tijd tot tijd de afleiding van de prachtigste bloemen die heerlijk geurend langs de kant van de weg groeien, een vroeg zingende vogel en bij een bocht al een voorproefje van wat je te wachten staat op de top. Onderweg blijk je ergens de thermoskan met thee te hebben verloren en moet je weer terug en twijfel je over of je nou net dat linker pad had genomen of toch die wat bredere die naar nergens lijkt te lopen. Maar je zwoegt voort, want je bent er nu bijna en dat uitzicht, die eerste zon op je gezicht! En dan is er die laatste bocht en het eerste oranje van de opkomende zon verblindt je al bijna. Je bent er! Op de mooiste berg die je ooit hebt gezien, ook al is dit niet de eerste, maar opnieuw word je verrast. En wat heeft dat allemaal te maken met het ‘echte ‘auteursleven, hoor ik u nu denken. Die top en die zon op je gezicht, nieuwsgierig naar hoe het uitzicht zal zijn, dat is die avond van de boekpresentatie van Nachtvlinder en hoe het daarna zal gaan, niet mijn eerste boek, maar misschien wel mijn mooiste. Meestal is een boek al een paar weken voor publicatie gedrukt en is er het moment van champagne en onthulling bij de uitgeverij. Maar deze keer was de weg naar de top langer en de auteur wat trager, dus op de avond van de boekpresentatie zag ook ik Nachtvlinder voor het eerst in het ‘echt’. En wat is ze mooi. Wat kleiner dan haar twee voorgangers, Vuurproef en Koud Spoor, maar met zijflappen, een licht reliëf in de omslag en een nieuwe foto van mijzelf op de achterkant. Maar het gaat natuurlijk om de inhoud en die…Ja, het was weer een pittige klim, maar ik heb er toch weer van genoten en ik ben zeer content met het resultaat. Het was de tocht meer dan waard wat mij betreft. Die zon op mij gezicht, dat waren alle mensen die bij de boekpresentatie de moeite hebben genomen te komen en die meedeelden in mijn blijdschap en Nachtvlinder gretig van de stapel pakte en waar ik maar al te graag iets inschreef. Het uitzicht zijn de reacties, soms in persoon, maar vaker op papier of online op het verhaal en de personages die voor mij zijn gaan leven. Nu zit ik lekker te genieten, met die broodjes, thee, schoenen uit en geniet van het uitzicht. Ik wacht nog even met de volgende berg, nog even genieten van deze.