a href="http://www.thrillzone.nl/wp-content/uploads/2016/07/wouter-helders-1.jpg">

Chicklit vs. dicklit - Column van Wouter Helders

Chicklit versus dicklit Eerder schreef Soraya Vink van Hebban.nl er ook al over: maar liefst 85 procent van de thrillerlezers wereldwijd is vrouw. Tenminste, volgens e-readerverkoper Kobo. Echt verrassend is dat overigens niet. Ook uit eerdere onderzoeken bleek al dat vrouwen grotere lezers zijn dan mannen. En aangezien vrouwen het liefst een spannend boek lezen, is de boodschap voor thriller-schrijvers duidelijk: wil je boeken verkopen dat moet je een ‘vrouwenboek’ schrijven. En daar raak ik de weg kwijt. Want wat is nou een vrouwenboek? De Britse psycholoog David Lewis deed er onderzoek naar en kwam grofweg tot de volgende conclusie: de kern van het man-vrouw-verschil draait om emotionele betrokkenheid. Mannen zijn meer gefocust op het oppikken van hints in een thrillerplot, terwijl vrouwen meer op emoties letten. Zij leggen de focus op het empatisch vermogen dat in spannende verhalen naar voren komt terwijl mannen de onderliggende lagen van een verhaal bestuderen. ‘De vrouwenthriller’ zou zo succesvol zijn door het grote aantal vaste elementen dat is terug te vinden in deze verhalen: het hoofdpersonage is (net als de lezer) bijna altijd een vrouw, heeft een blanke huidskleur, een onopvallend uiterlijk en is tussen de dertig en vijftig jaar oud. Eigenlijk leidt ze een doorsnee leven en heeft een ‘gewoon’ beroep. De mannelijke thrillerlezer focust zich liever op verhalen vol actie en geweld. Het favoriete hoofdpersonage is een held die zich aan het begin van de plot stort op een raadsel dat op passende wijze (heldhaftig) opgelost dient te worden. En geheel à la James Bond komt er tijdens zijn speurtocht een aantrekkelijke vrouw om de hoek die maar wat graag het bed met hem wil delen. Zo simpel is het. Of toch niet? De communicatieadviseur in mij is wantrouwend. Bovenstaande zwart-wit indeling is wel erg ongenuanceerd en riekt naar klassieke marketing: de markt verdelen in doelgroepen en daar producten op afstemmen. Uitgevers en recensenten duwen beiden seksen graag in afgekaderde hokjes. Dat is wel zo makkelijk. Vrouwen houden hier van, mannen willen dit lezen. Toch steekt de waarheid volgens mij wat gecompliceerder in elkaar. Veel vrouwen houden best van een beetje actie en, geloof het of niet, er zijn heel wat mannen die een boek met een vrouwelijke hoofdpersoon best kunnen waarderen. Mijn eigen thriller ‘Machtsstrijd’ is ook zo’n geval. Het boek is in de markt gezet in de ‘meer-boek-voor-mannen-campagne’. Niet gek ook want met recensies als ‘clever, met een vlotte schrijfstijl, onverwachte twists en James Bond-achtige gadgets’ voldoet het aan het clichébeeld van ‘het mannenboek’. Dat een van de hoofdpersonen een vrouw is, doet kennelijk niet terzake. Als ik naar de artikelen en recensies over ‘Machtsstrijd’ kijk, vinden vrouwen, (die zeker 50% van de lezers zijn) het gewoon een erg goed boek. Ik geloof dan ook dat het best kan dat mannen andere onderwerpen boeiender vinden dan vrouwen, maar dat de kwaliteit van een verhaal uiteindelijk  meer gewicht in de schaal legt. Tim Krabbé, auteur van misschien wel het ultieme literaire mannenboek 'De Renner', weet het mooi te verwoorden. Voor hem is het helemaal geen vraag of een boek een mannetje of een vrouwtje is: "Noch als schrijver, noch als lezer interesseert enig ander onderscheid in de literatuur mij dan slechts die tussen goed en slecht."