Interview - Philip Le Bon

• 28 september 2016
• Interview
• Marinus van de Velde

Interview - Philip Le Bon

1>Interview - Philip Le Bon ThrillZone-recensent Cees van Rhienen had een openhartig interview met auteur Philip Le Bon, waarin hij zijn lezers de kans geeft iets meer over hemzelf en zijn drive over zijn ‘hoe en waarom’ van het schrijven te weten te komen. Lees hieronder het volledige interview. 1. Voor 2014 had nog niemand over de auteur Philip Le Bon gehoord. Hoe komt een beveiligingsadviseur op het idee en daarna tot het besluit een boek te gaan schrijven? Mijn empirische kennis over de securitywereld is een dankbaar gegeven. Maar ik ben daarnaast een fervent sporter – zo liep ik een twintigtal marathons (beste tijd: 2u47’07” in Parijs in 2002). Door de sport kreeg ik een fascinatie over de werking van het menselijk lichaam en de impact van voeding, medicijnen en verboden middelen. Beroepsmatig, als consulent, schreef ik veel non-fictie, in hoofdzaak white papers over security, alsook sportgerelateerde columns voor tijdschriften. Vanuit de (soms snel vergeten) geschiedenis, de actualiteit en het vele onrecht haalde ik mijn inspiratie voor Benissa, want eigenlijk is zij de echte protagonist. Het was voor mij een regelrechte verademing om eindelijk mijn fantasie de vrije loop te laten, en dit als saus op een basis van feiten – zoals de genocide in Sierra Leone. 2. Om als debuut gelijk dan maar met een trilogie te beginnen, is niet alleen nogal een besluit, het houdt tevens ook een risico in. Wat als het eerste deel niet het succes heeft dat je hoopt en misschien wel verwacht? Is voortijdig stoppen met de serie een optie geweest? Mijn bedoeling was om één dik boek te schrijven met een “open” einde en nadien een tweede deel. Toen ik onder de vleugels van Uitgeverij Lannoo kwam, werd in consensus besloten om een trilogie te schrijven. Aan het succes heb ik nooit getwijfeld: opgeven staat niet in mijn woordenboek. 3. Ik vermoed dat veel lezers niet direct achter de betekenis van de titel (De mooie moorden) die u aan de serie hebt gegeven, komt. Kunt u ze daarbij helpen? Wat is de gedachte daarachter? Moorden zijn doorgaans niet mooi te noemen. De Mooie Moorden zijn de moorden die Benissa pleegt door haar Kali Sikaran-techniek, hard en snel. Ze laat geen enkel spoor achter, noch van een kogel, noch van een steekwapen. Enkel voor het forensisch onderzoek en de camera’s moet ze op haar hoede zijn. Vandaar ‘a clean hit’, een mooie moord. Maar ik dacht dat dit zou duidelijk zijn bij de meeste lezers – niet dus? 4. Wie zijn voor uzelf grote voorbeelden in auteursland? Met wie wilt u zich graag associëren en wilt u door uw lezers graag in een adem mee genoemd worden? Dit is een moeilijke vraag, want ik wil niet arrogant overkomen. Onder andere John Grisham, Stephen King, Frederik Forsyth, Harlan Coben en Jeffrey Deaver dragen mijn bewondering weg. Er zijn zeker nog vele schrijvers, zoals Tom Sharpe en John Irving, voor wie ik veel bewondering heb. Te veel om op te noemen eigenlijk. Maar of ik hun niveau haal of ooit zal halen, is niet aan mij om te zeggen. Ik volg mijn Muze blindelings en zal altijd authentiek mijn eigen stijl blijven schrijven, ook al komt deze soms wat confronterend over. Je kunt nooit iedereen plezieren. 5. In het verhaal zit veel specifieke kennis. Denk hierbij aan de detaillistische beschrijvingen over Alzheimer, de technische details over verschillende vuurwapens en diverse landen en hun bevolkingsgroepen. Dat impliceert een uitgebreide research. Kunt u over de wijze waarop die kennis is vergaard, iets meer vertellen? De inspiratie en de kennis ligt zomaar voor het grijpen, je moet ze alleen maar zien. Als een beeldhouwer die naar een rotsblok kijkt en het beeld erin ziet zonder de eerste beitelslag te hebben gezet. Eens ik een leuke, of eerder originele invalshoek zie, zet ik mijn Muze aan het werk. Ze fluistert, en ik doe de nodige research om het verhaal sterker en uniek te maken. De research doe ik via mijn netwerk, via non-fictie boeken en via het Web. De Muze, die zit in mijn hoofd en ze werkt als ik slaap – ik weet niet wie ik daarvoor moet bedanken, maar ze is er, altijd wanneer ik haar nodig heb, onverklaarbaar trouw… 6.  Op uw eigen website zegt u dat u faction schrijft, wat wil zeggen dat het deels op waargebeurde feiten is gebaseerd en deels in uw eigen brein en fantasie is ontstaan. Ikzelf, en ik denk ook een aantal van uw lezers, ben nieuwsgierig welk(e) onderwerp(en) in De mooie moorden ontleend is aan waargebeurde feiten. Ik denk dat de lezer zelf slim genoeg is om meestal het verschil te weten tussen feiten en verbeelding. Maar ik vind het leuk om in de grijze zone te schrijven, waarbij de lezer danst op een slappe koord en geprikkeld wordt om mijn verhaal na te checken… of klakkeloos te geloven. (Haha). Enkele feiten in de trilogie zijn:

• de traumaverwerking bij PTTS door dokter Brenner
• de lichaamshaat en relatieproblemen na een verkrachting
• de gruweloorlog in Sierra Leone (die bye-the-way puur om diamanten ging)
• de MO van de Britse politie en CO-19
• het gekibbel tussen MI5 en MI6
• (bijna) alle straten en locaties bestaan (Londen, Pontarfynach, Freetown,…)
• het ontstaan en bestaan van de Greenwich voetgangerstunnel
• St Thomas’ Hospital aan Westminster Bridge, Scotland Yard op Brooklyn – allemaal bezocht met mijn zus die al 20 jaar in… Blackheath woont, in de straat van ‘Patricia’, die uitkijkt over The Heath, met links het Greenwich Observatory en Canary Wharf, het financiële hart van Londen
• het geldgewin bij de farmareuzen, waarbij de patiënt ondergeschikt wordt aan de waarde van het beursaandeel
• de belangenvermenging van de farma-industrie met de vorsers en de professors, die gesponsorde lezingen geven of lobbyen of medische tijdschriften hun verhaal laten neerschrijven in ruil voor advertenties
• het trucje met de IPO (beursgang) en de RTO om twee- tot driemaal te cashen
• het Hundi of het Informal Money Transfer-systeem (Hawala ook)
• de Kali Sikaran, de beste gevechtstechniek in de wereld, die ook door de US Navy Seals wordt beoefend
• de (onzichtbare) marteltechnieken in Guantánamo Bay, waarbij Julio Iglesias bovenaan op het lijstje van de (CIA) beulen staat
• het functioneren van de securitysystemen
• de verslavende en nefaste werking van benzodiazepines op het lichaam, die een recurrent rinkelende geldkassa zijn voor de farma (zit o.a. in slaapmiddelen en antidepressiva)
• de manier waarop de pitbulls Boris en Becker zijn afgericht
• het blind vechten van Benissa: een Kali-grootmeester kan dit ook in het echt
• de opsporings- en interviewtechnieken van Scotland Yard
• de scherpschutterstechnieken en de performantie van de wapens
• de grimeurtechniek waarbij iemands identiteit in levende lijve kan worden aangenomen
• de namen van de personages (ik mix de voor- en achternaam): bvb. Boris Becker zijn tennisrivaal was Yevgeni Kafelnikov, die in mijn boek dan nog een slip van Björn Borg draagt (maar Yoeri’s achternaam is dan Kafelnikov)
• de Alzheimer-formule is een eerste aanzet, maar werkt niet 100%
• de hyperthymesia van Carl Landis, deze mensen bestaan (maar de beenmergtoestanden verzond ik, hoewel deze wel echt steek houden…) – teamgenoot Floyd Landis bracht Lance Armstrong in opspraak, en een absolute sportman was Carl Lewis, dus = Carl Landis
• de boycot van Rusland aan de OS in Los Angeles – die maakte dat Yevgeni gek werd en naar de UK moest vluchten
• enzovoort – aan de lezer om deze te ontdekken: ik ben reuzebenieuwd

Voor mij nu helemaal duidelijk, zoals een Nederlands spreekwoord zegt: “Het zit ‘um in de details”. 7. Bij nagenoeg iedere auteur blijkt dat, bij nader inzien, ongewild wat biografische onderdelen in zijn of haar verhalen terecht zijn gekomen. Is dat voor de auteur Philip Le Bon ook het geval en zo ja, in welk personage is een beetje van uzelf terug te vinden? Natuurlijk is dat zo. Een aantal van mijn vrienden kregen ook een plaatsje in de trilogie, maar enkel de persoon in kwestie en zijn intimi zullen dit vatten. In de meeste van mijn personages zit een karaktertrek van mijzelf verwerkt, of zullen ze handelen zoals ik hun geval zou hebben gedaan. Ik schrijf vanuit het meervoudig vertelperspectief waarbij ik mij maximaal inleef in het personage – ook bijvoorbeeld als vrouw (ik deed alvast mijn best). Maar ook als gewetenloze Tsjetsjeen. 8. Wat kan lezend Vlaanderen en Nederland in de nabije toekomst van de auteur Philip Le Bon verwachten? Momenteel werk ik aan een misdaadverhaal dat in Q4-2017 het levenslicht zal zien. Er is ook nog een tweede project dat door Uitgeverij Lannoo in goede aarde is ontvangen, maar waarover ik nu nog de lippen stijf op elkaar wil houden. Dit boek – waarbij twee bevriende kunstenaars zijn betrokken – zal een complete verrassing zijn voor de Le Bon-fans. 9. Natuurlijk leest u zelf ook boeken. Met welk(e) titel(s) kunnen we u op het strand tegenkomen? Wie is of zijn uw favoriete auteur(s)? Zie Antwoord 4. Mijn overall favoriet is Cody McFadyen. Gewoonweg magistraal. 10. Welke vraag ziet u hier niet gesteld maar u wilt het antwoord toch graag met uw lezers en andere geïnteresseerden delen? Mijn vraag: Hoe kan een (onbekende) auteur zoals u overleven in deze crisisboekentijd? Niet. Ik zou graag leven van de pen zodat ik minstens twee kwaliteitsvolle boeken kan publiceren per jaar. Nu moet het schrijven veelal gebeuren op de meest onmogelijke tijdstippen, want de echte (?) job gaat voor. Plus er is ook mijn gezin en de vrijetijdsbesteding die van belang zijn. Schrijven zie ik als mijn roeping, maar zonder een grote oplage als auteur, ben je als het ware gedoemd om in de schemerzone te blijven zitten. En dan komt het Beest van de Twijfel om de hoek kijken. ‘Het zal niet lukken, stop ermee en doe normaal, man!’ fluistert Hij dan. Mijn stille droom is dat De Mooie Moorden hun weg zullen vinden naar de UK. Ja, mocht dat ooit waarheid kunnen worden… Fingers crossed! 11. Kunt u onder woorden brengen waarom u bent begonnen met het schrijven van verhalen voor anderen en of u een bepaalde doelgroep als lezer voor ogen hebt? Het schrijven zat me van jongs af aan in mijn bloed. Zo kon ik vrij goed opstellen in de klas, en keek ik er nooit tegenop als de leraar een opstel als huistaak meegaf. En zo ben ik door de jaren heen blijven schrijven. Gewoon voor mijzelf, ongepubliceerde verhalen. Dan non-fictie vanuit mijn job als security consulent, met af en toe sport gerelateerde columns voor twee clubs in het Brugse. Drie jaar geleden besloot ik om een fictieboek te schrijven, het verhaal zat helemaal klaar in mijn hoofd. Zo werd de trilogie geboren, met als doelgroep lezeressen en lezers vanaf 16 jaar. 12. Tenslotte: Drie thrillers, drie keer een vrouw in de titel. Ergens wel logisch, gezien het verhaal... maar toch: waarom drie vrouwen? De vrouwennamen in de titels zijn een bewuste keuze. Zowel Sara, Benissa als Naomi zijn vrouwen die het hard te verduren krijgen in een wereld gedomineerd door mannen. Alle drie deze vrouwen bijten fel van zich af en laten zich niet ten onder brengen zonder terug te vechten. Maar ze blijven slachtoffer, de ene al meer dan de andere, die het leed die hen werd aangedaan levenslang met zich mee moeten zeulen….