1>Interview - Bavo Dhooge   ThrillZone-redacteur Mads Bruijnesteijn is een fan van de boeken van de Vlaamse thrillerauteur Bavo Dhooge. Hij las en recenseerde zijn (voorlopig) laatste thriller Sand Bag. De recensie is hier te lezen. Daarna had hij een interview met hem, over zijn passies, de L.A.-reeks en de toekomst. Het werd een interessant vraaggesprek. 1. Zou je jezelf kort kunnen omschrijven voor de mensen die jou (nog) niet kennen? Ik ben Bavo Dhooge (Gent, 1973) en heb sinds mijn literaire debuut in 2001 in vijftien jaar 100 boeken geschreven waarvan de titels allemaal met de letter ‘S’ beginnen. Daardoor kreeg ik de bijnaam S-Express. Ik ben afgestudeerd als filmregisseur. Van de 100 boeken zijn er 1/4 misdaadromans, 1/4 literaire romans, 1/4 jeugdboeken en 1/4 kinderboeken. Meer info: www.bavodhooge.be. Voor mijn misdaadromans heb ik de Schaduwprijs, de Diamanten Kogel en de Hercule Poirotprijs gewonnen. Ik ben twee keer genomineerd voor de Gouden Strop en mijn werk verscheen in vertaling. Vorig jaar verscheen de Amerikaanse vertaling van mijn roman Styx bij de prestigieuze Amerikaanse uitgeverij Simon & Schuster, New York. 2. Je hebt een aantal opmerkelijke keuzes gemaakt in het leven. Zo leek je in de wieg gelegd voor een professionele tenniscarrière, maar koos je voor een andere passie: schrijven. Hoe dat zo? Ik ben beginnen tennissen op mijn vijfde en tot mijn zestiende was het de bedoeling om proftennisser te worden. Een samenloop van omstandigheden (de gebrekkige omkadering van een degelijke tennisopleiding in die tijd en een belangrijke, ingrijpende gebeurtenis in mijn nabije omgeving ) heeft ervoor gezorgd dat ik moest afhaken, hoewel ik tot voor kort nog steeds op het hoogste niveau nationale competitiewedstrijden heb gespeeld. Ik heb er ook een boek over geschreven, Schaduwspel (2003). Tezelfdertijd kwam ik op het college op mijn zestiende in contact met al die goede schrijvers, te beginnen bij de klassieke talen Grieks-Latijn, de dichters en de vertellers. Vandaar groeide de microbe om te gaan lezen en ook zelf te gaan schrijven. Mijn eerste verhaal schreef ik in het vierde middelbaar, een parodie op een spookverhaal. Nadien heb ik zowat alles verslonden wat ik op mijn weg tegenkwam. 3. Na je middelbare studies Latijn-Grieks, ging je Film & Televisie studeren aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten. Heb je altijd al affiniteit gehad met film en televisie? Ja, en omdat er niet zoiets bestaat als een schrijversschool koos ik the next best thing. Dat was een vierjarige Master-opleiding waar ik alle facetten van de filmwereld onder de knie moest krijgen, maar waar ik vooral een voorliefde voor het vak scenario-schrijven opvatte. Dit is, denk ik, ook voelbaar in mijn schrijfstijl, die mensen toch vaak als ‘filmisch’ bestempelen. Daarnaast hou ik er ook van om vele cinematografische knipoogjes in mijn boeken te steken, zeker in het genre van de roman/film noir. 4. Hoezo koos je uiteindelijk toch voor het schrijven van boeken? Ik ben begonnen als schrijver van kortverhalen, geïnspireerd door de grote Amerikaanse beoefenaars van dat genre (Hemingway, Carver, Cheever,…) en enkele van deze verhalen verschenen tijdens mijn studententijd in diverse literaire magazines. Op de Academie kregen we bovendien filosofie van de schrijver Stefan Hertmans die ik een paar verhalen liet lezen en waar belangstelling voor was om een bundel van te maken bij De Bezige Bij. Dat plan is uiteindelijk niet doorgegaan omdat verhalenbundels in die tijd commercieel niet interessant genoeg waren, maar het heeft me wel aangezet om te blijven schrijven. 5. Wat is het verschil tussen schrijven van (film- of televisie)scripts en het schrijven van een boek? Een boek schrijf je altijd alleen. Je hebt er de volledige vrijheid en controle en je hoeft niet in te zitten met de praktische uitwerking ervan of het budgettaire kaartje dat eraan vasthangt. Een scenario schrijf je altijd in team en moet je altijd aftoetsen aan de mening van anderen (producenten, regisseurs, acteurs, script doctors). Daarom zal het zelden het product zijn van slechts één individu en dat is volgens mij ook de reden waarom de kwaliteit vaak middelmatig is en waarom ik zelf liever boeken schrijf. De schrijfstijl van een scenario is vaak heel droog en sec, en het kost heel veel moeite om in die beperkte ruimte met enkel acties en dialogen toch origineel en geloofwaardig uit de hoek te komen. Niet makkelijk om met die beperkte middelen personages tot leven te wekken. 6. Waar haal je de inspiratie voor jouw verhalen vandaan? Overal. Uit het echte leven door goed te kijken en te luisteren. Uit andere boeken. Uit films. Uit kranten. Uit foto’s. Uit mijn eigen leven en mijn herinneringen. De kwestie is om een idee te distilleren uit iets dat al bestaat, het op te nemen als een spons, de spons leeg te knijpen en er iets nieuws uit te toveren. Vaak helpt de gedachte ‘Wat als…?’ Er is iets wat al bestaat, maar als je er lang genoeg over nadenkt, komt er iets nieuws. Andere verhalen vinden de schrijver, in plaats van omgekeerd. Sommige verhalen smeken gewoon om verteld te worden en dan is het een wonder om daar als schrijver op te botsen. 7. In 2007 begon je met Stand-In een serie dat zich afspeelt in Los Angeles. Dit jaar sluit je die serie af met het tiende deel, Sand Bag. Had je tijdens het schrijven van Stand-In al in je hoofd dat het een serie zou worden? Neen, helemaal niet. Stand-In was een stand alone. Pas na ‘Stiletto Libretto’ en het winnen van de Diamanten Kogel daarmee wist ik dat ik een reeks zou willen schrijven met slechts 1 rode draad: de stad L.A. Voor de rest altijd nieuwe verhalen, nieuwe personages, maar met steeds dezelfde gemeenschappelijke ingrediënten: kleurrijke figuren, veel humor en een filmische setting. 8. Wat heb je eigenlijk zelf met Amerika? Hoe komt het dat je door Amerika, door Los Angeles gefascineerd bent? Het is de perfecte achtergrondprojectie waartegen ik mijn verhalen kan laten afspelen. Sommige zaken of personages komen nogal ongeloofwaardig over in een setting als Gent, maar in Amerika is de sky the limit en kan alles. Het is voor mij de beste biotoop om fel van leer te trekken en ook op een satirische manier de kleine kantjes van Amerika onder de loep te nemen en en passant door humor ook het land soms in zijn hemd te zetten. 9. In Sand Bag neem je de lezer mee naar de wereld van het Amerikaanse show worstelen. Ben je zelf fan daarvan? Neen, ik kende er niets van en het spel op zich zegt me niets. Maar ook hier was de biotoop een mooi symbool: de strijd van winnaars en verliezers, eergevoel, worstelen met het leven, opstaan en zelfrespect, coaching, een comeback maken. Het leek me de gepaste arena of ring om de L.A.-reeks mee af te sluiten. En: ik heb er ook veel research voor gedaan en dat is altijd mooi meegenomen. Ik hou ervan om tijdens het schrijven ook af en toe zelf wat bij te leren. 10. Doe je altijd een grondige research naar de onderwerpen die je in jouw boeken behandelt? Ja en neen. Research is nodig, maar het mag het verhaal niet in de weg zitten. Dus beperk ik me meestal tot details om de setting geloofwaardig te laten overkomen. Een straat hier en daar, een song uit een bepaalde tijd, een wagen die toen in trek was, enz. Maar het moet natuurlijk allemaal kloppen. Dat mijn vertaler, zelf een Amerikaan, me eens vertelde dat hij niet kon geloven dat ik nog nooit een voet in L.A. had gezet, beschouwde ik als een waar compliment, want hij vond het zelf heel herkenbaar. 11. Humor is een belangrijk aspect in elk van jouw thrillers. Hoezeer vind jij het belangrijk dat men tijdens het lezen van een spannend verhaal ook moet kunnen lachen? Het is een moeilijk huwelijk. Spanning en humor gaan zelden hand in hand. Daarom noem ik mijn boeken ook geen thrillers (ook al wordt dat etiket gebruikt op mijn covers), maar eerder komische of satirische misdaadromans. Spanning is maar 1 facet dat belangrijk kan zijn in een thriller, maar minstens even belangrijk vind ik de personages en de plot, en nog meer de toon, de stem van de schrijver en de schrijfstijl. Ik heb veel liever dat een lezer de schrijver vanaf de eerste regel de schrijver herkent, dan dat hij zich afvraagt wie de moord heeft gepleegd. 12. Je bent pas 43 jaar en toch heb je al 99 (!) boeken geschreven. Waar haal je de tijd vandaan? Heb je nog wel tijd voor andere dingen? Na vijftien jaar aan zo’n hels tempo schrijven heb ik besloten het de komende jaren wat rustiger aan te doen. Ik weet nog niet of ik zelfs de eerste jaren nog veel boeken ga schrijven. Misschien ga ik wel eens iets proberen schrijven voor film of televisie, we zien wel. Daarnaast is er uiteraard nog vele tijd over voor andere zaken zoals: zelf lezen, films kijken, sporten (tennis en fitness), fotografie, pianospelen, jazz en andere muziekgenres beluisteren, enz. 13. Is die veelschrijverij van de afgelopen jaren een reden voor jou om te stoppen met de L.A.-reeks? Neen, het was vanaf Stiletto Libretto de bedoeling om een serie van 10 L.A.-thrillers te schrijven. Daarvoor heb ik ook een serie van 6 private eye-romans geschreven met een Gentse speurneus in de hoofdrol. 14. Zijn er auteurs waarvan je zelf blindelings een boek koopt? Teveel om op te noemen. 15. Wat kunnen we nog van jou in de toekomst verwachten? Ik weet het eerlijk gezegd zelf nog niet :-)