Column - Een nachtclub als setting – hoe kom je erop?

• 13 april 2017
• Column
• Marinus van de Velde

Column - Een nachtclub als setting – hoe kom je erop?

Een nachtclub als setting – hoe kom je erop? Een poosje terug zapte ik op de televisie van kanaal naar kanaal toen mijn aandacht getrokken werd door een oude aflevering van de Amerikaanse televisieserie Bones. Ooit keek ik ze allemaal, maar herhalingen zijn aan mij niet echt besteed. Toch bleef ik dit keer kijken, omdat juist deze aflevering een heel speciale betekenis voor mij had. Het was op een regenachtige avond in september 2009 dat ik hangend op de bank naar diezelfde aflevering van Bones zat te kijken. Ik had juist enkele weken daarvoor mijn tweede manuscript voltooid en dat lag nu, samen met mijn eerste, bij diverse uitgeverijen te wachten op een beoordeling. Ik kan gerust verklappen dat ik geen dag zonder schrijven kan en op die avond, starend naar die aflevering van Bones, was ik nog steeds zoekende naar een nieuw onderwerp voor mijn derde thriller. In de dagen daarvoor was ik al enkele keren met een verhaallijn begonnen, maar niets was naar mijn zin. En dat irriteerde me. Ik wilde me weer kunnen terugtrekken in een door mijzelf gecreëerde wereld, avonturen beleven met door mijzelf verzonnen personages, maar hoe diep ik ook nadacht, er popte geen enkel leuk idee op. Totdat ik besefte waar die aflevering van Bones eigenlijk over ging. Of eigenlijk niet specifiek waarover het ging, maar wel de setting waarin het zich afspeelde: een nachtclub. En vrijwel meteen trok er een hele verhaallijn aan mijn geestesoog voorbij. In eerste instantie een lijn waarin drugshandel een grote rol zou spelen, maar die later veranderde in prostitutie en loverboys, een idee dat ik weer oppikte uit de krant. Voordat ik met schrijven van het verhaal begon, had ik nog geen flauw idee waar het me zou brengen. De gebeurtenissen ontvouwen zich bij mij tijdens het schrijfproces, waardoor ik van tevoren nooit weet wat er allemaal gaat gebeuren. Maar tijdens het schrijven wist ik wel dat ik het zelf een geweldig verhaal vond, met een hoofdpersonage dat mij – zelfs nu nog – enorm na aan het hart ligt. Dat het verhaal ook anderen aansprak, bleek uit het feit dat ik er in 2011 de Schaduwprijs mee won, de prijs voor het beste Nederlandstalige debuut, iets waar ik nog steeds erg trots op ben. Onlangs verscheen de negende druk van het boek. De eerdere titel Caleidoscoop is om verschillende redenen, waaronder het feit dat maar weinig mensen weten wat een Caleidoscoop is, veranderd in Kwetsbaar en inmiddels is deze nieuwe editie massaal door boekhandels verkocht, waardoor hij, zoals ik in een vorige column ook al meldde, zes weken in de Bestseller Top60 belandde. En dat maakt me blij, het feit dat er mensen zijn die het boek kopen en lezen. Want dat is iets wat ik nooit had durven dromen toen ik op die regenachtige avond die – ietwat vreemde – aflevering van Bones keek. (Lees meer over de nachtclub uit Caleidoscoop/Kwetsbaar in mijn column Research.)