a href="http://www.thrillzone.nl/wp-content/uploads/2016/07/wouter-helders-1.jpg">

Literaire Formule-1 - Column van Wouter Helders

Het is zondagmiddag. Mijn zoon is voor de openhaard een toren van duplo aan het bouwen, mijn dochter ligt te slapen in de armen van mijn vrouw. Wij zitten samen op de bank. Tijdens het raceseizoen is zondag immers Max-dag. Het knisperende geluid van het brandende hout wordt dan ook bij tijd en wijlen verdrongen door het geluid van mishandelde banden en getergde motoren. Na de GP in China van vorige week waar hij zich van de zestiende plek naar het podium knokte, kreeg de heldenstatus van 'onze' Max nog meer glans. Vandaag in Bahrein hoeft hij zich slechts van de zesde plek naar voren te vechten. Kat in het bakkie dus. Ik houd met een schuin oog de race in de gaten, terwijl ik met mijn laptop op schoot deze column tik en zie hoe Max zich van de zesde plek naar voren knokt, een strategische bandenwissel doet en…crasht. Geen stunt deze week. Maar hij blijft een witte raaf. Niet alleen uniek door zijn racetalent, maar ook door het feit dat hij het heeft klaargespeeld mee te mogen doen. Want daar draait het om. Je moet het kunnen, maar je moet ook de kans krijgen. Hoeveel briljante racers (OK, misschien het waren geen “Maxen”, maar ze waren wel erg goed) hebben dat niet gehaald? Door pech, geldgebrek of het uitblijven van sponsoren? Max haalde het wel. Talent, een vader die de racewereld als zijn broekzak kende en sponsoren die in hem geloofde, gaven de doorslag. Hij wist de coureur-maffia, toch veelal een club van rijke jongens, te infiltreren en stootte snel door naar de top. Ik vind Max een held. Zijn onwaarschijnlijke verovering van die onbereikbare wereld doet me vaak denken aan die andere wereld, waar ik net als veel andere beginnende auteurs, ook een plek in moet zien te veroveren. Een ivoren toren, een gesloten bastion; de schrijfwereld. Deze wereld, het kringetje dat elkaar bejubeld en recenseert, de kliek die elkaar klusjes toespeelt en uitnodigt voor TV-programma's en boekenballen, de vriendjes die elkaar prijzen toekennen, dat wereldje heeft dringend meer “Maxen” nodig. Jonge ambitieuze talenten die de boel opschudden. Buitenstaanders die zorgen voor vers bloed in de incestueuze literaire familie. Hoe mooi zou het zijn als ook schrijvers zonder figuurlijke kruiwagens en letterlijke sponsoren of aspiranten zonder een bekende naam of uitgekiende marketing strategieën wat vaker de kans kregen hun “pareltjes” aan het grote publiek te tonen? Om een plekje op het hoogste podium te veroveren? Zouden die talentvolle underdogs niet veel vaker voor briljante literaire inhaalraces zorgen? Zouden we niet vaker achterhoede “spelers” onverwacht zien opstomen naar de voorhoede. Ik zou het graag zien. Al was het maar om op de raceloze zondagen in mijn luie stoel te kunnen genieten van verse boeken, geschreven door nieuwe auteurs met originele manoeuvres die de gevestigde schrijversorde de stuipen op het lijf jagen.