a href="http://www.thrillzone.nl/wp-content/uploads/2016/07/wouter-helders-1.jpg">

Samengeknepen billen - Column van Wouter Helders

  Samengeknepen billen Ergens leek de publicatie van mijn tweede thriller op de geboorte van mijn tweede kind. Allebei de keren zat ik met samengeknepen billen en zweethandjes in ‘de wachtkamer’ nagelbijtend op de klok te kijken. En waar de geboorte van mijn dochter, zeker in de nasleep, de nodige complicaties kende (mijn vrouw lag een week in het ziekenhuis), ging er rond de publicatie van het tweede boek ook het enige mis. Het is natuurlijk een stomme vergelijking. Ik ben de eerste om toe te geven dat het moment dat mijn boek uitkwam toch misschien wel iets minder spannend was. Bovendien leed mijn vrouw een stuk meer pijn, maar overeenkomsten waren er wel degelijk. Zo was ik er op voorhand van overtuigd dat ik nooit zo veel zou houden van iets als van mijn eerste kind (dat had ik dus mooi fout) en  leek het me onmogelijk dat andere mensen mijn tweede kind even leuk, lief en ongelooflijk knap zouden vinden als het eerste (ook daar ging ik de mist in). Met mijn tweede boek is het niet anders. Hoewel je weet dat je het niet moet doen, blijf je onbewust zoeken naar de vergelijking; is het verhaal wel even sterk,  wordt het net zo goed ontvangen? Het zijn vragen die door je hoofd blijven spoken. De grootste overeenkomst tussen de twee ‘geboortes’ is echter het besef dat later komt. Nog voor de eerste recensies binnenkwamen (gelukkig werd Verraad goed ontvangen) kwam het moment dat ik naar mijn ‘creaties’ keek en me realiseerde dat het allemaal niets uitmaakt. Ik ben apetrots op mijn twee kinderen, en kijk meer dan tevreden naar mijn twee thrillers die inmiddels een ereplaatsje in de boekenkast gekregen hebben. Wat anderen er ook van vinden; dit zijn mijn 'baby’s' en ik vind ze geweldig. Rest mij alleen maar te hopen dat Belle, mijn dochtertje, aan wie ik Verraad opgedragen heb, de spreuk in het boek ten harte neemt. ‘Droom met open ogen en hart’. Go get ‘m girl!