a href="http://www.thrillzone.nl/wp-content/uploads/2017/08/Pjotr-Vreeswijk_1.jpg">Feiten of fictie?   Voor diegenen die mijn debuut hebben gelezen, geldt dat ze weten dat ik het met de waarheid niet zo heel nauw neem. Natuurlijk, ik voer geen ruimtewezens op en laat ook de monsters in de kast, maar voor de rest leg ik mezelf weinig grenzen op. Ik heb het reeds vaker gezegd: ik schrijf zoals ik zelf graag lees. In Masterplan gebruik ik bijvoorbeeld een geheimzinnig superwapen dat wordt ingezet op weg naar werelddominantie en laat ik mijn geheim agent, Alex De Klerck, als een soort James Bond de wereld overvliegen. Heerlijk, als je het mij vraagt. Nu ook de releasedatum van mijn tweede actiethriller, Dwaalspoor, met rasse schreden dichterbij komt en ik weer veel over schrijven én lezen praat, wordt mij regelmatig de vraag gesteld hoe ik mijn research doe. Het moet toch wel een beetje kloppen, hoor ik vaak. Mijn antwoord is dan steevast: Ja, het moet inderdaad een beetje kloppen. Een beetje. Ik las eens boek van Robert Ludlum uit de Jon Smithreeks, mijn absolute favoriet. Ik dacht dat het De Hades Factor was. Hierin beschreef Ludlum, of een van zijn vele partnerschrijvers, de Kurhausweg in Scheveningen. Ik zag de antieke foto met het Kurhaus op de achtergrond die hij hiervoor had gebruikt helder voor me. Het plaatje was waarschijnlijk net na de Tweede Wereldoorlog genomen en de kinderkopjes die hij beschreef zouden daar zeker nog twintig jaar liggen voordat er een laag asfalt overheen werd gestort. Ik chargeer nu een beetje. Wat ik ermee wil zeggen, is dit: als hij het kan, dan kan ik het ook. Dat waren mijn eerste gedachten na het lezen van die scène. Natuurlijk, als ik de Kurhausweg in een boek zou moeten omschrijven, zou ik heb beschrijven zoals hij nu is, mijn publiek is immers Nederlands. Maar wat zou Robert Ludlum hebben gedacht toen hij naar de oude foto op zijn computerscherm keek? Wie van mijn lezers is er nu ooit in Scheveningen geweest? Wie weet überhaupt waar het ligt?  Ik bedoel, Robert Ludlum schreef voor een wereldpubliek, dus dat handjevol in Nederland dat wel weet dat de Kurhausweg al lang geen kinderkopjes meer heeft, nam hij denk ik voor lief. Afijn, terug naar de vraag hoe ik mijn research doe. Ik noem mijn research Google-proof. Alles wat ik schrijf is te googelen en ga er maar vanuit dat het resultaat van jouw eerste zoekslag dezelfde informatie oplevert als die ik in mijn verhaal zet. Alleen in heel speciale gevallen is het belangrijk net even verder te zoeken. Zeker als de informatie cruciaal is voor het verhaal en dat als ik op een leugentje wordt betrapt, het hele boek in puin valt. Waar ik meer nadruk op leg zijn de actiescènes. Die ervaring kun je op geen zoekmachine vinden. Dat zijn de dingen, soms wat uitvergroot, die ikzelf in levende lijve heb meegemaakt, op straat, als ik op mijn opvallende politiemountainbike door de straten van Den Haag fiets. Dat zijn feiten. De rest … pure fictie.