a href="http://www.thrillzone.nl/wp-content/uploads/2017/08/Pjotr-Vreeswijk_1.jpg"> Ongeveer een maand geleden kwam mijn tweede actiethriller Dwaalspoor uit. Momenteel is de leesclub bij ThrillZone volop in beweging en buigen verschillende recensenten zich nog steeds over hun oordeel. Veel te vroeg nog om de balans op te maken dus. Toch staan mijn gedachten niet stil. Wat doet dat eigenlijk met je, als je boek zo in the open is. Best veel, kan ik je zeggen. En op verschillende fronten. Zo popt het genre waaronder ik mezelf schaar regelmatig in mijn hoofd op. De actiethriller. Niet alleen ben ik een van de weinige Nederlandse auteurs die dit genre schrijft, ik denk dat ik ook een van de weinigen ben die het woord letterlijk op de cover van zijn boek zet. Volgens de ene lezer sla ik daarmee de spijker recht op z’n kop, volgens weer andere missen ze het onderhuidse gevoel dat het woord thriller impliceert. Als ik erover nadenk, snap ik dat. Ik hink op twee gedachten. Waar Robert Ludlum en Clive Cussler steevast thriller op de cover zetten, neig ik er toch meer naar om voet bij stuk te houden en mijn eigen koers te blijven varen. Soms, heel soms, denk ik dat de term actiespionage-thriller of roman ook niet slecht op zijn plaats zou zijn.  Als jullie hier een mening over hebben, hoor ik die graag. Ook denk ik veel na over de toekomst en dan met name over de toekomstige boeken die ik wil schrijven. Alex en Suzanne bijvoorbeeld. Ik denk dat deze personages schreeuwen om een vervolg. Zeker nu kolonel Gideon Joubert, Alex’ oude vriend en medestrijder ten tonele is verschenen maar misschien ook omdat Alex’ leven in Dwaalspoor ingrijpend wordt aangetast. Het kan niet voorbij zijn nu. Ik wil weten hoe het hen vergaat. Of te denken van Lynn Diaz. Mijn vrouwelijke hoofdpersonage in het boek. Ik krijg een hoop fijne feedback over haar. Lezers noemen het een power woman. Vanaf het moment dat ze op papier verscheen, dacht ik er al aan om voor haar een apart boek te schrijven. Gaaf hoe je eigen verzinsels en creaties zo hun eigen weg volgen. Soms lijkt het dat je er als schrijver maar weinig invloed op hebt. Misschien vind ik dit aspect van schrijven wel het leukst. Het laatste puntje wat ik voor dit moment met jullie wil delen, is ontwikkeling. Nu er twee boeken van mijn hand zijn verschenen zoeken de lezers, en ik ook, naar de verschillen en of overeenkomsten tussen die twee boeken. Waar Masterplan voor sommigen wat langzaam op gang kwam, is Dwaalspoor misschien hier en daar wel wat te vluchtig. Het tekort aan diepgang in boek één heb ik in mijn tweede boek misschien willen compenseren. Dit zijn natuurlijk maar voorbeelden en gebruik ik termen misschien en wellicht dan ook doelbewust. Het is natuurlijk strikt persoonlijk. Wat de een mooi vindt, kan een ander waardeloos of misschien zelfs wel meesterlijk vinden. Ik heb er in ieder geval weer veel van geleerd. Voor mij staan de toon en stijl van mijn volgende actiethriller in ieder geval alweer vast. See you. Pjotr