a href="http://www.thrillzone.nl/wp-content/uploads/2018/04/erik-betten.jpg">

Hoe kom je d'r op? - Column van Erik Betten

Het begon als een grapje. Dat grapje werd ernst. Ernst kan nu lopen. Deze flauwe woordspeling dook na twintig jaar terechte afwezigheid ineens weer op in mijn brein, toen ik voor de zoveelste keer dezelfde vraag kreeg: ‘Hoe kom je d’r op?’ Met ‘d’r’ bedoelde de vraagsteller – net als al die anderen ervoor – het onderwerp van mijn thrillerdebuut Quarantaine, dat op 1 juni bij Luitingh-Sijthoff verschijnt. Dat is nogal gruwelijk namelijk, terwijl mijn omgeving mij als persoon denk ik eerder als zachtaardig zou omschrijven. Vandaar de ongelovige toon die meestal in de vraag doorklinkt. Dat het verhaal als grapje begon, is niet helemaal waar, maar het komt in de buurt. Eigenlijk begon het als een soort uitdaging. Vriend Teunis verzuchtte ooit eens dat ik van al die veelbelovende beginnetjes die ik schreef nooit een afgeronde roman maakte. Waarop ik antwoordde dat ik als journalist nou eenmaal deadlines en gegarandeerd publiek nodig had. En zo ontstond een deal: elke week een nieuw hoofdstuk, en anders zwaaide er wat. Ik zag het als vingeroefening, een aanloopje om de fictie weer goed in mijn systeem te krijgen, en dus bedacht ik een wild gegeven om lekker op los te gaan. Een afgrijselijke bacterie die vrijkomt bij de gaswinning. Een muur om Noord-Nederland. Duizenden slachtoffers. Met genoeg spanning en spektakel om aan de smaak van Teunis tegemoet te komen. Hij smulde, gelukkig. En voor mij bleek een publiek van één al een heel nuttige aansporing. Al gauw meldden zich meer meelezers. Groeide het verhaal. Kreeg ik van meerdere kanten op mijn falie als ik de deadline dreigde te missen. Zeker na een hoofdstuk waarin ik met een onweerstaanbare cliffhanger had weten te eindigen. Zo had ik na dik een jaar een roman. En best een serieuze roman. In meerdere opzichten, want gaandeweg had mijn journalistieke achtergrond zich steeds steviger gemanifesteerd. Het spektakel zat er nog steeds in, maar het ging inmiddels wel ergens over. Over de vervreemding tussen de Randstad en de regio, bijvoorbeeld. Over het afwegen van het belang van kwetsbare minderheden.  Over menselijkheid in onmenselijke omstandigheden. ‘Deels dystopische ontdekkingsreis, deels politieke aanklacht’, maakte mijn uitgever ervan. Het grapje was ernst geworden. Nu nog zien of het gaat lopen.