1>Interview - Bianca Nederlof Bianca Nederlof (Papendrecht, 1980) schrijft korte verhalen, kinderboeken en thrillers. Ze debuteerde in 2014 met de thriller Ongrijpbaar. Dit boek werd genomineerd voor zowel de Schaduwprijs 2015 als de Hebban Thriller Debuutprijs. Collega-thrillerauteur én ThrillZone-recensente Ellen de Vriend recenseerde Nederlofs nieuwe boek Ondenkbaar (lees de recensie hier) en interviewde haar. Na je debuut ‘Ongrijpbaar’ lag de lat wel erg hoog voor je 2e boek, denk ik? Ja, zeker. Een bekend fenomeen is ‘het tweedeboeksyndroom’. Ik was in 2015 nog maar net begonnen met schrijven aan Ondenkbaar toen mijn debuut Ongrijpbaar werd genomineerd voor de Schaduwprijs. Daarna volgde ook nog een nominatie voor de Hebban Thriller Debuutprijs. Dus ja, daardoor kwam de lat voor het volgende boek ook hoog te liggen, lezers hebben dan toch verwachtingen. Waarom zit er vier jaar tussen je eerste thriller en dit boek? (ik weet dat je ook nog andere boeken schrijft) Het klopt dat ik ook nog aan kinderverhalen heb gewerkt. Afgelopen maart is mijn negende kinderboek uitgekomen, het tiende volgt begin 2019. Dit zijn vrij korte verhalen, dus wel dingen die ik ‘tussendoor’ kan doen. Daarnaast had ik het ook druk met een nieuwe parttimebaan, mijn redactiewerk als zelfstandige en een verbouwing en verhuizing. Ik heb dan ook met flinke tussenpozen gewerkt aan het manuscript van Ondenkbaar. In eerste instantie stond het boek gepland voor juni 2017, maar toen ik in februari van dat jaar de eerste reacties van proeflezers terugkreeg, besefte ik dat er nog veel werk aan het boek was. Daar wilde ik de tijd voor nemen, want ik zag zelf ook dat er verbeterpunten waren. In het voorjaar van 2017 ben ik verhuisd en in de zomer en het najaar van 2017 heb ik flink herschreven, veel weggegooid, maar nog meer erbij geschreven. Daarna is het naar een tweede ronde proeflezers gegaan en heb ik er nog flink wat aan geschaafd. Tot ik tevreden was met het eindresultaat. Waarom heb je voor drie totaal verschillende personages: Ralf, Evelien en Lieke gekozen? In Ondenkbaar volgt de lezer drie personages. Evelien heeft de belangrijkste verhaallijn, daarnaast zijn er dagboekstukken geschreven vanuit Lieke. Later tijdens het schrijfproces heb ik ook Ralf een eigen ‘stem’ gegeven. Deze drie personages hebben, bewust of onbewust, invloed op elkaars leven. Op welke manier heb je je verdiept in de materie van aanslagen en wat dat met je doet? Ik schrijf geen ‘technische’ thrillers met spooronderzoeken en dergelijke, ik houd me liever bezig met de psychische kanten van een verhaal. Hoe de personages reageren op wat zij hebben meegemaakt is een proces tijdens het schrijven. Natuurlijk denk ik ook soms vanuit mezelf, maar vaak is het interessanter om een personage juist compleet anders te laten reageren dan ik zelf zou doen (of zoals ik denk dat ik zou doen). Verder heb ik me voor dit boek verdiept in de rouwfases die mensen doorlopen na een verlies en hoe het zit met traumaverwerking. Waarom koos je voor de homoscene en wat pesten met je doet? Wat wil je je lezers meegeven? Het eerste idee voor Ondenkbaar kwam eigenlijk door de ramp met de MH17. Ik vroeg me af hoe het zou zijn als je op die manier een aantal geliefden kwijt zou moeten raken, zonder afscheid te kunnen nemen. Dat combineerde ik met een ander verhaalidee dat nog in mijn hoofd zat. En dat kwam vooral voort uit het programma over pesten dat een aantal jaar terug op tv was. Ik vond het fascinerend dat degenen die gepest werden daar zoveel jaren later nog steeds last van hadden, terwijl de pesters niet eens meer wisten dat ze bepaalde dingen gezegd of gedaan hadden. Uiteindelijk heb ik gekozen om voor een fictieve aanslag die in Nederland zou plaatsvinden. In de tijd dat ik het schreef was er sprake van een reële dreiging tijdens de Gaypride. Zo is het verdere idee ontstaan om dit als uitgangspunt te nemen. Ik schrijf niet met het doel een boodschap over te brengen, ik wil vooral dat lezers een fijne leeservaring hebben. Uiteindelijk blijken er toch bepaalde thema's in het verhaal te zitten waar je wellicht langer bij stil zou kunnen blijven staan. In Ondenkbaar gaat het vooral over keuzes maken, hoe ga je om met heftige gebeurtenissen en wat drijft je om dingen te doen die je niet van jezelf verwacht had?   Ik vond je keuze van Ralf en Lieke in november en Evelien in februari wat verwarrend lezen. Waarom heb je die keuzes gemaakt? Ik heb de verhalen van Ralf, Lieke en Evelien alle drie apart geschreven. Daarna ben ik de hoofdstukken in elkaar gaan puzzelen. Het was ontzettend lastig om de tijdlijn kloppend te krijgen en de hoofdstukken in een logische volgorde te zetten. Ik vond het belangrijk om vanuit Ralf en Evelien al op een eerder punt te laten zien hoe zij elkaar ontmoet hebben, maar ik wilde wel meteen Evelien in het verhaal betrekken en haar verhaal wordt pas op een later moment interessant. Uiteindelijk komen de tijdlijnen steeds dichter naar elkaar toe, tot ze elkaar kruisen. Hoe zet jij een boek op? Maak je een heel plan of begin je gewoon? Ik heb een beginidee en een vaag idee van waar ik naartoe wil. Maar hoe ik bij dat eindpunt kom is voor mij ook nog een verrassing. Dat vind ik juist het mooie van schrijven, het bijzondere proces van het ontstaan van het verhaal. Wat betekent schrijven voor jou? Voor mij is het schrijven een manier om me nooit meer te hoeven vervelen. Er is altijd wel een verhaal waarover ik kan nadenken en waar ik mee bezig kan zijn. Vaak is het schrijven een worsteling, maar er zijn van die momenten waarop punten in een verhaal samenvallen en dat brengt veel voldoening. Wat het me daarnaast vooral heeft gebracht, en dat is iets waar ik van tevoren nooit bij had stilgestaan, is dat ik veel nieuwe contacten heb opgedaan. Het schrijven heeft me opgeleverd dat ik interessante mensen heb leren kennen met wie ik hierover kan praten en ervaringen kan delen. De schrijfweken in Frankrijk, schrijfweekenden in Nederland, ontmoetingen bij boekpresentaties of andere evenementen, dat zijn heel fijne bijkomstigheden van het schrijven.