strong> Research – soms een dingetje, maar meestal gewoon fascinerend – Deel 3 Daniël Meyer schrijft thrillers. Als hij niet aan het werk is, dan zit hij in de lucht, achter zijn drumkit of is hij bezig met Krav Maga-trainingen. In deze serie columns deelt Daniël zijn opmerkelijkste persoonlijke ervaringen tijdens de research voor zijn verhalen. En research is iets dat je overal kunt doen, en op elk tijdstip van de dag. Lees je mee met dit tweede deel over een ontmoeting in Israël? 11 seconden De vlucht van Bayreuth in Duitsland naar Karlovy Vary aan de westkant van Tsjechië verloopt probleemloos. De twee motoren van elk 280 pk brengen het vliegtuig over een bergrug van zo’n 2.800 meter die beide landen van elkaar scheidt. Zodra de luchthaven van Karlovy Vary op nog zo’n dertig kilometer afstand ligt, selecteer ik hun radiofrequentie en luister naar de weersvoorspelling. Goed zicht, een beetje wind van links tijdens de landing. Ik leun achterover en duw de zonnebril hoger op m’n neus. De instructies van de verkeerstoren zijn duidelijk en nadat ik ze heb herhaald, trek ik de gashendels iets naar achteren. Het motorgeluid verandert en de daling naar een circuithoogte van 1.500 voet is begonnen. Ik krijg toestemming om het circuit binnen te vliegen. Na een snelle controle van de motorinstrumenten en de vliegsnelheid gaat het landingsgestel naar beneden. Voor mij is dit altijd zo’n moment dat de ogen op steeltjes staan, want met een relatief lage snelheid is het moeilijk om snel te reageren. Alsof er een engeltje iets in mijn oor fluistert, richt ik mijn blik ver vooruit in de richting die in het verlengde van de landingsbaan ligt. Op het moment dat ik zou moeten indraaien naar base leg, schiet er een Boeing 737 van Aeroflot schuin voor me langs. Heel even bevries ik, maar schuif dan alle hendels naar voren en trek het landingsgestel weer in. De motoren brullen en we accelereren met maximaal vermogen weg uit het circuit van deze luchthaven. Aviate, navigate, communicate – dat is de volgorde van handelen in zo’n situatie. Zodra ik op veilige afstand weer parallel aan de luchthaven vlieg, vertelt de verkeerstoren me dat de kist van Aeroflot onaangekondigd naar binnen dook. De werkdruk in de cockpit gaat terug naar normale waarden en wanneer ik op het punt kom waar net een ontwijkende manoeuvre is gemaakt, gaat nu alles zonder problemen. Na het landen volg ik een terreinwagen met het Follow Me bord erop. Wanneer ik ben uitgestapt en de bagageruimte open, zie ik dat we nog geen vijftig meter van het Russische vliegtuig staan. Het is druk rondom dat vliegtuig. Ik zie medisch personeel en kinderen de trap afdalen naar bussen die op hen staan te wachten. Er zijn ook een paar ambulances aanwezig. Met mijn smartphone maak ik een paar foto’s. Dan zie ik dat bovenaan de vliegtuigtrap iemand naar achteren stapt. Alsof hij niet wilde worden gefotografeerd. Ik stop mijn smartphone in een jaszak en stap met een reistas in de hand in de wachtende terreinwagen. Een van de auto’s bij het Russische vliegtuig rijdt achter ons aan naar de verkeerstoren naast de aankomsthal. Terwijl ik het landingsgeld voldoe en wacht tot mijn creditcard wordt overhandigd, staan twee mannen achter me. Zacht overleggend in het Russisch en vriendelijk glimlachend wanneer ik me omdraai en ze kort bestudeer. Het hotel staat in de oude binnenstad en het terras is vol toeristen met grote glazen bier voor zich. In de hoek zit een groep mannen met witte overhemden en opgerolde mouwen. Sommigen hebben hun stropdas afgedaan. Een seminar, denk ik en stap de lobby binnen. De hotelkamer is klein en de tv staat loeihard. Met mijn blik afwisselend van de afstandsbediening naar het scherm en terug, zie ik scènes uit een pornofilm. Met daaroverheen geprojecteerd mijn naam en dat ik welkom ben ik dit hotel. Snel maak ik een foto van een seksscène en stuur die naar mijn vrouw. Haar reactie is er binnen enkele seconden: dit gaan we thuis niet doen! Ik grijns en zet de tv uit. Een paar minuten later neem ik plaats op het terras en zie hoe een jonge vrouw naar me knikt en ongevraagd bij me aan tafel komt zitten. ‘Ik ben Natasha.’ Ze steekt een sigaret op. ‘Daan,’ zeg ik en wenk een serveerster. Ze komt uit de buurt, zegt ze en werkt hier als escort voor mannen die de seminars in het hotel bezoeken. Maar soms gaat ze in de weekends ook naar Praag, daar werkt ze in een massagesalon. Ze stift haar lippen en fluistert ‘zie ik je straks nog?’ Ik knik en bestel nog een biertje. Mijn tafeldame staat op en een van de mannen uit de groep in de hoek loopt met haar het hotel in. Ik zie dat de man transpireert. Waarschijnlijk van opwinding omdat hij zo rond borreluur – de tijd van de dag dat het testosteronniveau bij mannetjes het hoogst is – even snel van bil kan voordat het diner op hem wacht. Ik hoor zijn maten lachen en nog iets naar hem roepen. Twee slokken bier later weet ik wat er vanmiddag op de luchthaven niet klopt. Een toestel van Aeroflot komt ‘zomaar’ naar binnen. En dan staat er op de grond een compleet circus aan ambulances, bestelbusjes, auto’s en twee toerbussen klaar om kinderen, zowel gezond als ziek, op te vangen. Zoiets organiseer je niet binnen twee minuten als een verkeersvliegtuig ‘zomaar’ binnenvalt. Ik pak mijn smartphone en bekijk de foto’s die ik heb gemaakt. Dan zie ik dat het vliegtuig geen Russische registratie heeft, maar een onbekende cijfercode. Een soort van diplomatieke vlucht? Ik neem nog een slok en schrik op uit mijn overpeinzingen wanneer Natasha weer naast me plaatsneemt. ‘Dat is snel,’ grap ik. Ze lacht en trekt een zwart bh-bandje recht. ’11 seconden,’ zegt ze. ‘Langer duurt de ejaculatie bij mannen niet.’ Ik grijns. ‘Met twee keer wassen en plassen en alles wat daartussenin gebeurt, is een halfuur genoeg.’ Ze kijkt ondeugend en ik sla deze informatie op voor later. Ik wil een gevatte opmerking maken, maar mijn telefoon gaat. Het is Jan. Hij rijdt nu Karlovy Vary binnen en verwacht over vijf minuten bij het hotel te zijn. Voordat we de verbinding verbreken bevestigt hij voor de zoveelste keer dat hij het geweldig vindt om morgen mee te vliegen. Natasha vraagt waarom ik moet lachen. Ik vertel haar van ons plan in de vroege ochtenduren langs de zuidkant van Praag te vliegen om schitterende luchtfoto’s te maken voor het reisbureau van Jan. Jan was in Oostenrijk en ik moest toch in Tsjechië zijn voor zaken. Dit konden we mooi combineren. Op mijn vraag of ze zin heeft om mee te vliegen morgen, laat ze weten dat ze van uitslapen houdt. De volgende ochtend vraag ik bij de meteo op de luchthaven waar dat Russische vliegtuig gistermiddag vandaan kwam. ‘Jekaterinaburg,’ is het antwoord. Ik kijk vragend naar Jan. ‘Ver achterin Rusland, ligt in de Oeral,’ zegt hij. Terwijl we naar ons vliegtuig lopen, probeer ik me te concentreren op de fotovlucht naar Praag. Maar pas wanneer beide motoren tot leven zijn gekomen en de toren toestemming geeft om naar het holding punt te taxiën, zit ik weer in mijn rol als vlieger. Meer in Deel 4 over Research – soms een dingetje, maar meestal gewoon fascinerend Daniël Meyer schrijft op moment De kus van Venus. Dit verhaal vormt het derde en laatste deel in de Venus-serie. Maar Daan zou Daan niet zijn als er niet al voldoende researchmateriaal is verzameld voor verhalen daarna. En in deze serie columns geeft hij je een inkijkje in de leuke en soms minder leuke kanten van research voor thrillers. Van Daniël Meyer verschenen bij Futuro Uitgevers eerder De man van Venus en Het masker van Venus. Daniël Meyer is al bijna een kwart eeuw getrouwd met SF-auteur Pepper Kay en aan de eettafel hebben ze het meer dan eens over boeiende, spannende, vreemde en soms buitengewoon bizarre verhalen. En bijna altijd met een goed glas wijn erbij.