a href="http://www.thrillzone.nl/wp-content/uploads/2018/10/Yvonne-Franssen.jpg">Chaos! Met meer dan normale belangstelling had ik het verschijnen van het novembernummer van de Boekenkrant afgewacht. Daarin zou namelijk een recensie van mijn thriller Schaduwen worden gepubliceerd, en een recensie is toch telkens weer een beetje spannend. Aan de ene kant ben ik er mede dankzij alle eerdere lovende commentaren van overtuigd dat ik met Schaduwen een thriller heb geschreven die er mag zijn, aan de andere kant ligt daardoor de lat van mijn eigen doelstellingen inmiddels ook wat hoger. Niemand wil graag een vliegende start maken om vervolgens in de eerste ronde uit de bocht te vliegen. Toen ik eindelijk, na een heleboel kunst- en vliegwerk, de recensie onder ogen kreeg bleek dat ik me geen zorgen had hoeven maken. Er prijkten vier prachtige sterren onder het artikel. En dat niet alleen, in de voorlaatste alinea schreef de recensent: “Alle details zijn tot in de puntjes uitgewerkt. Je kunt de schrijfster niet op één denkfout of slordigheid betrappen.” Tjonge. Gelukkiger kun je me niet maken. Ik ben namelijk een wandelende chaos. Of beter gezegd een schrijvende chaos. Kort na het verschijnen van Schaduwen stond in vette letters boven een krantenartikel “Limburgse thrillerauteur Yvonne Franssen schrijft vanuit chaos”. Had ik dat gezegd? Ik kon het me niet eens meer precies herinneren, maar dat toont waarschijnlijk alleen maar aan hoe waar die kop is. Ik had een ontzettend leuk gesprek met de journaliste in kwestie, heb naar hartenlust verteld, en aan het eind van die ochtend had zij een gestructureerd verhaal en wist ik nauwelijks nog wat er precies besproken was. En zo schrijf ik ook. Mijn boeken ontstaan telkens vanuit een zeer basaal idee. Eerder een paar steekwoorden dan een goed uitgewerkt plan. Het oorspronkelijke uitgangspunt voor Schaduwen was: gedoe in een hondenrasvereniging. Briljant in zijn eenvoud! Wie het boek gelezen heeft weet dat de restanten van deze gedachte nog steeds in het verhaal terug te vinden zijn, maar meer ook niet. Want zodra ik begin te schrijven gaat het verhaal met me op de loop. Als ik geluk heb. Soms  zit ik uren naar mijn beeldscherm te staren en gebeurt er niks, maar op goede avonden ontrolt zich voor mijn ogen een verhaal terwijl ikzelf met enige verbazing toekijk. En typ, dat dan weer wel. Zo kan het voorkomen dat er al een dode gevallen is en ik niet weet wie de dader is, of dat er ergens een pakketje wordt afgegeven zonder dat ik weet wat erin zit. Ik probeer daar dan maar niet teveel over na te denken en vertrouw erop dat het me in de loop van het schrijfproces allemaal ‘vanzelf’ duidelijk wordt. Geen uitgewerkte tijdschema’s dus voor mij, of prikborden vol Post-it notes. Ik schrijf wat er in me opkomt en uiteindelijk levert dat toch telkens weer een afgerond verhaal op. Maar de kans om een foutje te maken of iets over het hoofd te zien is natuurlijk groter als je op deze manier schrijft dan wanneer je je minutieus aan een vooraf uitgewerkt schema houdt. Dus ik lees en herlees en streep hier en daar iets door en pas iets aan, waarna – en dat geeft wel enigszins een gerust gevoel – een redacteur hetzelfde doet. En tóch is er telkens weer die angst dat het manuscript als een heus boek terugkomt van de drukker, kakelvers en beloftevol geurend naar spannend verhaal, en dat je het dan openslaat op een willekeurige bladzijde en dat ie daar staat: De Fatale Fout. Dat is niet gebeurd. De Thrillzone recensent noemde Schaduwen een “een prachtig literair verhaal met een sterk plot dat uitstekend in elkaar zit”. Ook al zo’n fijne quote. Goed voor een tevreden glimlach. Of misschien zelfs een zelfvoldane grijns. Heb ik de onbestendige chaos in mijn hoofd toch maar mooi weten om te buigen tot een goed doorwrocht verhaal. Dat ga ik gewoon nóg een keer doen! Over de auteur: Yvonne Franssen heeft een grote liefde voor taal. Al sinds ze kan lezen, schrijft ze korte verhalen en versjes. Ze schreef jarenlang maandelijks een column voor een website en wist bij schrijfwedstrijden met haar verhalen diverse prijzen en publicaties in de wacht te slepen. In 2011 verscheen haar eerste thriller Talio, een jaar later gevolgd door De genius. In 2013 schreef ze ter gelegenheid van de Limburgse Avond van het Spannende Boek de minithriller Mysterie aan de Maas. In 2017 maakte Yvonne met de versjesbundel #omazegt een uitstapje buiten het thrillergenre, waarin ze nu terugkeert met haar vierde thriller Schaduwen.