Door: Denise Wolfs
Bij Thrillzone houden we ons voornamelijk bezig met thrillers en crime maar zo af en toe maken we een uitstapje naar een ander genre. In dit geval gaat het om fantasy. Door uitgeverij Boekerij werd ons gevraagd of we het leuk zouden vinden om Christopher Paolini te interviewen. Nou…natuurlijk! Christopher Paolini brak in 2002 door met Eragon, het eerste deel van het vierluik Het erfgoed. Het laatste deel van deze serie verscheen in 2011 en daarna werd het stil rondom Paolini. Maar nu is hij terug met De drietand, de heks en de draak: een drietal verhalen die zich afspelen in de wereld van Alagaësia.
Het interview vond plaats op 21 maart in wederom het Ambassadehotel aan de Herengracht te Amsterdam. Als eerste vroeg ik hem natuurlijk waar hij al die jaren is geweest. Hierop moet Paolini lachen en hij is het met me eens dat hij een lange tijd “onzichtbaar” is geweest. Vanaf 1998 tot diep in 2012 is hij bezig geweest met Het erfgoed. Dat is op elk moment in het leven een lange periode, maar zeker als deze periode begint als je 15 bent en duurt tot je 28e jaar. Na de promotie voor het laatste boek in 2012 was hij dus wel even toe aan wat rust. Verder heeft hij echter niet stilgezeten. Hij heeft een boek geschreven dat misschien ooit het licht gaat zien, maar vooral heeft hij zich bezig gehouden met een omvangrijk science fiction boek compleet met ruimteschepen en aliens. Hij hoopt hier op korte termijn mee klaar te zijn en als zijn uitgever ook akkoord is, is de kans groot dat er eind dit jaar of begin volgend jaar een nieuw boek van hem in de winkels ligt.
‘Lezers hoeven nu dus niet zo lang te wachten op een nieuw boek’, besluit hij zijn verhaal. De logische vervolgvraag was dan ook waarom hij nu voor het genre science fiction heeft gekozen. Voor Paolini hebben deze genres veel met elkaar te maken en lijken ze veel op elkaar. Lezers die houden van fantasy, lezen vaak ook science fiction en vice versa. Ook in de boekhandels vind je deze genres meestal samen. Science fiction fascineert hem want volgens hem ligt de toekomst en de ondergang van de mensheid in de sterren. Of hoe hij het zo mooi verwoordt: ‘fantasy is the fiction of the past and science fiction is the fiction of the future’. En omdat hij deze verre toekomst waarschijnlijk zelf niet mee gaat maken, vindt hij het leuk om erover te schrijven.
Wist Paolini altijd al dat hij ooit terug wilde keren naar de wereld van Eragon? Eigenlijk wist hij dat altijd al, want tijdens het schrijven van het vierluik is hij verliefd geworden op de wereld en de personages, maar een volledig boek is een grote verplichting en bovendien was hij met allerlei andere projecten bezig. Ideeën bleven echter bij hem opkomen en regelmatig vroeg hij zich af hoe het met Eragon en zijn draak Saphira zou zijn. De uitdaging voor hem lag erin een compleet verhaal te schrijven met een begin, midden en einde zonder dat het meteen 800 pagina’s dik is. Dit resulteerde uiteindelijk in het derde verhaal uit de titel, De draak. Dit verhaal was echter te kort om uit te geven en pas na een tijdje kwam de inspiratie voor het eerste verhaal, De drietand. Zijn zus heeft ten slotte het tweede verhaal, De heks, geschreven over Angela het kruidenvrouwtje, het karakter dat naar haar vernoemd is.
Achter de schermen heeft Paolini altijd al veel samengewerkt met zijn zus: zij is zijn eerste lezer en hij test zijn ideeën op haar. De drietand, de heks en de draak is echter hun eerste openlijke samenwerking. Sowieso speelt familie een belangrijke rol in het leven van Christopher. Ik stelde hem de vraag of hij daar iets meer over kon vertellen. Hij is erg close met zijn familie en zijn ouders hebben hem in alles gesteund. Zijn vader en moeder zijn hun hele leven zzp’ers geweest en zijn altijd op zoek geweest naar projecten om samen met de familie te doen. Ze vonden het belangrijk dat Christopher iets ging doen wat hij leuk vond en waar hij dan ook erg goed in zou kunnen worden. Toen ze in de gaten kregen dat hij schrijven wel erg leuk vond verschenen er opeens handleidingen over hoe je een boek moet schrijven in huis en dat heeft hem zeker geholpen. Toen hij het manuscript van Eragon uiteindelijk aan zijn ouders liet lezen waren ze heel enthousiast: technisch gezien viel er nog het nodige te verbeteren, maar het verhaal zelf stond als een huis. Toen kwam Paolini echter voor een moeilijke keuze te staan: het boek uitgeven of gaan studeren. Hij was aangenomen op een prestigieuze universiteit en alles was in kannen en kruiken, maar het boek en het schrijven bleven een grote aantrekkingskracht op hem uitoefenen. Hij vroeg zijn ouders om advies en die adviseerden hem om zijn hart te volgen en zo geschiedde…
Ik vroeg hem of hij ooit spijt van deze beslissing heeft gehad. Spijt heeft hij zeker niet, maar omdat hij onder andere niet naar de universiteit is gegaan heeft hij wel bepaalde ervaringen, sociale contacten en omgang met leeftijdsgenoten niet gehad. Doordat hij bovendien òf bezig is met schrijven òf met promotiewerk heeft hij weinig tijd voor andere dingen: zo heeft hij bijvoorbeeld geen partner en geen kinderen. Het vele reizen, het hectische leven dat hij leidt tijdens promotietours en zijn fans die hem toejuichen, dat is voor het gros van de mensen geen normaal leven. De boeken hebben hem echter heel veel moois gebracht dus hij zou het voor geen goud willen veranderen. Hoe moeilijk is het om een niet-bestaande wereld te creëren en hoe gaat Paolini daarbij te werk? Hij begint met een enkel gegeven: in dit geval een jongen die in het bos een drakenei vindt. Vanaf dat punt gaat hij het boek verder uitwerken: hoe komt het ei in het bos, in wat voor soort wereld ligt het bos, hoe komt de jongen in het bos, wie is er nog meer op zoek naar het ei enz. Aangezien Paolini een groot fan van fantasy is waren er een paar elementen die hij sowieso in het boek wilde hebben zoals draken, dwergen, elfjes en magische zwaarden. Ook is het volgens hem belangrijk om te geloven dat je karakters echt zijn, zowel in lichamelijk als in emotioneel opzicht. Doe je dit niet, dan zal de lezer er ook niet in geloven.
Vaak maakt Paolini tekeningen en schetsen van de wereld die hij wil creëren. Zo zijn de illustraties in het boek allemaal door hemzelf gemaakt. Paolini’s lievelingskarakter is draak Saphira: voor hem is de relatie tussen Saphira en Eragon het emotionele hart van de boeken. Hoeveel van de persoon Christopher Paolini zit er in het karakter van Eragon? Eragon is begonnen als Paolini. Het is voor een 15-jarige jongen het makkelijkste om dicht bij zichzelf te blijven. Echter, Eragon ging steeds meer dingen doen die Paolini nooit gedaan heeft, zoals vechten met monsters en vliegen op een draak. Uiteindelijk werd het dus steeds meer zijn eigen persoon. De grootste overeenkomst tussen Eragon en Paolini is hun onverzadigbare nieuwsgierigheid: ze stellen constant vragen en willen alles weten.
Ik vroeg Christopher vervolgens naar zijn inspiratiebronnen en hierop ging hij helemaal los. Hij heeft in zijn leven een heleboel fantasy boeken gelezen en al deze auteurs hebben hem geïnspireerd om ook fantasy te gaan schrijven. De bekendste namen die hij noemde zijn: Tolkien, C.S. Lewis, E.R. Eddison, Ursula K Le Guin, Tad Williams en Raymond Feist. Overigens leest hij zelf niet alleen fantasy, maar ook non-fictie, historische thrillers en soms zelfs een romantisch boek. Paolini heeft een strak schrijfregime. Hij schrijft iedere dag: hij begint de dag ’s ochtends met een kop koffie en het internet afstruinen, vervolgens schrijft hij tot het einde van de middag, waarna hij gaat sporten. Dan eten met de familie en na het eten weer verder schrijven. En dit elke dag behalve met Kerst.
Als laatste vroeg ik hem wat zijn advies zou zijn voor jonge, beginnende schrijvers. Zijn eerste tip is lees zoveel mogelijk, want een goede schrijver is een goede lezer en vice versa. Verdiep je zoveel mogelijk in de taal waarin je schrijft en zorg dat je de grammatica goed beheerst. Stippel je verhaal uit en schrijf vooral over dingen waar je veel van houdt. Zorg ervoor dat je een goede, eerlijke lezer in je buurt hebt die van het genre houdt en die voor je kan proeflezen. Zijn belangrijkste tip is echter wees niet bang om fouten te maken. Fouten maken hoort erbij en daar kun je als schrijver alleen maar van leren.
Tot slot goed nieuws voor de fans want Paolini zal zeker terugkeren naar de wereld van Eragon: er zal nog een bundel korte verhalen volgen en zelfs een fullsize deel 5! Het was een leuk, gezellig interview en graag wil ik dan ook Marc van Biezen en uitgeverij Boekerij hartelijk danken voor deze mogelijkheid.
