Column - Vakwerk

• 24 mei 2019
• Column
• Marinus van de Velde

Column - Vakwerk

a href="http://www.thrillzone.nl/wp-content/uploads/2018/04/erik-betten.jpg">

Vakwerk - Column van Erik Betten

Schrijven is een vak, en je opleiding als schrijver is nooit klaar. Dat klinkt logisch, maar dat was beslist niet hoe ik erover dacht toen ik zeker wist dat Quarantaine zou verschijnen. Na twintig jaar van proberen, opgeven, weer beginnen, uitstellen, serieus aan het werk gaan, afgeleid raken, inspiratie vinden, tijd verliezen, vallen en opstaan, was met de publicatie van mijn thrillerdebuut dat geploeter afgelopen. Ik was officieel schrijver immers. Alles zou voortaan vanzelf gaan. Niet dus. Als er al iets is veranderd, dan is dat de potentieel verlammende gedachte dat het nu pas serieus is geworden. Dat je niet langer je lezers kunt uitzoeken op hun empathie en constructieve houding, maar dat IE-DER-EEN mag meepraten over je werk. Dat ook doet. En dat je dan mag beginnen met je tweede boek. Succes, jongen. Sommige schrijvers zullen geen last hebben van het idee dat honderden imaginaire lezers meekijken bij elke zin die ze intypen. Sommige schrijvers zullen er lak aan hebben dat hun tweede boek steviger moet staan dan hun debuut. Sommige schrijvers zullen genieten van de aandacht voor hun werk, of het nu negatief is of niet. Maar ik ken ze niet. Als ik het moet samenvatten, lijkt het nog het meest op het jarenlang najagen en dan binnenhalen van een droombaan. Uit je sollicitatie is gebleken dat je heel geschikt bent voor de functie. Maar na de euforie begint het pas. Het werk zelf, alle bijkomende zaken die je vooraf niet had verwacht, het besef dat je nu pas echt op je tenen moet gaan lopen. En dus ben ik niet alleen hard gaan schrijven, maar ook hard gaan studeren. Al die schrijfboeken die ik in de kast had staan, of van naam kende, ben ik echt gaan lezen. Veel van wat je als schrijver (en lezer!) intuïtief wel weet, bleek tot mijn verrassing aan vrij overzichtelijke richtlijnen te voldoen. Het gaf houvast, maar maakte ook meteen duidelijk hoe weinig ik eigenlijk wist op het moment dat ik dacht dat ik gearriveerd was. Van het idee dat alles voortaan vanzelf zal gaan, ben ik helemaal genezen. Gelukkig maar. Anders had ik nooit een tweede boek geschreven, en was ik nu niet bezig met de derde. De wetenschap dat je nooit klaar bent, dat er altijd iets nieuws te ontdekken en te proberen valt, maakt het zo bijzonder. En dus heb ik nog vele jaren voor de boeg van proberen, opgeven, weer beginnen, uitstellen, serieus aan het werk gaan, afgeleid raken, inspiratie vinden, tijd verliezen, vallen en opstaan. Wat een vak.