a href="https://www.thrillzone.nl/wp-content/uploads/2019/10/Yvonne-Franssen-nieuw.jpg"> Iedereen zegt het en je leest het overal, niets is zo funest voor je creativiteit als gelukkig zijn. Een fijne jeugd, een happy relatie… wáárdeloos! Zanger Waylon zat het onlangs nog in een talkshow te vertellen. Hoe enorm hij genoot van zijn jonge gezinnetje, en hoe mensen hem na de geboorte van zijn dochter gewaarschuwd hadden dat al dat burgerlijke familiegeluk waarschijnlijk catastrofaal zou zijn voor zijn inspiratie en scheppingsvermogen. Hoe hard hij daar om had moeten lachen en hoe waar het bij nader inzien bleek te zijn. Welnu, in dat licht bezien was ik onlangs héél goed bezig. Ik nam namelijk een besluit waar ik verschrikkelijk ongelukkig van werd, al was ik er op dat moment van overtuigd dat ik geen andere keuze had. Ik zal jullie niet met de details vermoeien, maar die beslissing was er eentje die me met angstaanjagend gemak zó in een inktzwarte en bodemloze put deed belanden. Theoretisch gezien hadden er vervolgens dus werelden voor me open moeten gaan. De column die ik me al wekenlang elke dag voornam om te schrijven, de diverse onsamenhangende brokstukken manuscript die in de loop van volgend jaar een bloedstollende thriller moeten gaan vormen… dit was het moment! Nu zou het gaan gebeuren! Een welbespraakte en humorvolle column zou zó uit mijn pen moeten vloeien. Of in ieder geval via het toetsenbord haar weg naar een Word document moeten vinden. En die stapel losse fragmenten manuscript zou zich als vanzelf tot een coherent geheel hebben moeten vormen, waarna ik – als ik dan toch bezig was – daar moeiteloos nog enkele sublieme hoofdstukken aan had moeten toevoegen. Maar zo ging het niet. Helemáál niet. Er was geen helder licht, er was geen sprankeling, er waren geen sterren. Er klonk ook geen lieflijke vioolmuziek. Eigenlijk was het gewoon een rotdag. En in plaats van overspoeld te raken door een golf van inspiratie, werd ik lamgeslagen door een gevoel van oneindige vermoeidheid. Dus heb ik een glas wijn voor mezelf ingeschonken, en daarna nóg een (en eerlijk is eerlijk, daarna nóg een paar), en ben met een dekentje op de bank gaan liggen. Geen inspiratie. Geen euforie. Inmiddels lijkt het tij gekeerd. De zon is voorzichtig doorgebroken in mijn hoofd en mijn hart voelt licht. Er is weer ruimte voor mooie woorden en nieuwe ideeën en ik schrijf deze column met een glimlach. Dus naar de hel met ellende en droefenis! Het levert niet meer op dan dat! Ik kies voor geluk! Én inspiratie! Over de auteur: Yvonne Franssen heeft een grote liefde voor taal. Al sinds ze kan lezen, schrijft ze korte verhalen en versjes. Ze schreef jarenlang maandelijks een column voor een website en wist bij schrijfwedstrijden met haar verhalen diverse prijzen en publicaties in de wacht te slepen. In 2011 verscheen haar eerste thriller Talio, een jaar later gevolgd door De genius. In 2013 schreef ze ter gelegenheid van de Limburgse Avond van het Spannende Boek de minithriller Mysterie aan de Maas. In 2017 maakte Yvonne met de versjesbundel #omazegt een uitstapje buiten het thrillergenre, waarin ze in 2018 is teruggekeerd met haar vierde thriller Schaduwen. In september 2019 is de vijfde thriller van haar hand verschenen: Kamer 305.