a href="https://www.thrillzone.nl/wp-content/uploads/2019/10/Yvonne-Franssen-nieuw.jpg"> Ik heb inmiddels vijf thrillers geschreven, en volgens collega auteur Michael Berg hoor je er dan bij! Met vijf thrillers op je naam mag je jezelf auteur noemen zei hij tijdens de boekpresentatie van Kamer 305. En dat vind ik ook. Misschien zelf wel al eerder. Van Dale zegt er het volgende over: au·teur (de; m,v; meervoud: auteurs) 1 schrijver, schrijfster van een boek Schrijfster van een boek. Eén boek, geen vijf. Dus feitelijk ben ik al bijna tien jaar auteur, want mijn debuutthriller Talio verscheen in 2011. Da’s een hele tijd geleden. Dus ik dacht misschien wordt het zo langzamerhand tijd om de zaken eens degelijk aan te pakken. Tijd voor research!

Bel de politie!

In mijn volgende boek verdwijnt er namelijk een baby. Zomaar ineens, op klaarlichte dag. Het ene moment ligt ie nog vredig in zijn Maxi-Cosi te slapen, een seconde later is ie weg. Spoorloos. Dus Ilse, de moeder van de baby, belt in paniek de politie. Logisch. En die komt meteen. Uiteraard. Ook logisch. En dan… eh… Ik wist het niet. Wat doen ze dan? De mensen van de politie? In mijn hoofd zie ik beelden van politieauto’s die met loeiende sirenes en blauwe zwaailichten met tientallen tegelijk komen aanscheuren. Straten die worden afgezet, wapperende rood met witte linten, witte tenten die op de plaats delict worden opgebouwd, opdringerige journalisten en filmploegen die haast nog sneller dan de politie ter plekke zijn om eerder dan hun collega’s met een smeuïg nieuwsitem te komen ... maar gaat het er in werkelijkheid zo aan toe of slaat dan, geïnspireerd door veelal buitenlandse tv-series, mijn fantasie op hol? ‘Die witte tenten kun je doorstrepen. Witte tenten gebruiken we voornamelijk om slachtoffers aan het oog van de omstanders te onttrekken,’ legt Bob Willemsen van de politie glimlachend uit, nadat we door zijn collega’s van koffie en heerlijke kwarkbolletjes zijn voorzien. Kwarkbolletjes, geen donuts. ‘En die tientallen politieauto’s met loeiende sirenes…dat gaat er waarschijnlijk ook iets onopvallender aan toe.’ Zuchtend klap ik mijn laptop open en noteer. Geen donuts V Geen witte tenten V Geen loeiende sirenes V...

Maar wat dan wel?

Ik pak mijn vragenlijst erbij en Bob vertelt. Hoe hij en zijn collega’s te werk gaan in de situatie die ik schets. Een situatie die ik terwijl hij enthousiast zit te vertellen telkens moet aanpassen omdat mijn dader er bijvoorbeeld geen rekening mee had gehouden dat speurhonden zouden worden ingezet. En dat er bijna onmiddellijk een Amber Alert zou uitgaan. En dat… het is bijna niet te bevatten wat er allemaal mogelijk is. Hoeveel informatie we alleen al via onze smartphone ongewild prijsgeven. En dan ons DNA nog... Een andere collega komt er bij zitten en de spannende verhalen komen los. Over de steeds maar toenemende georganiseerde misdaad en hoe moeilijk het is om met name bij afrekeningen een dader op te sporen. Over de zogenaamde cold cases waarin door de jaren heen telkens opnieuw onvermoeibaar elke tip wordt nagetrokken in de hoop dat nieuwe informatie en moderne technieken uiteindelijk tóch tot een oplossing zullen leiden. Ik luister en maak aantekeningen en bedenk dat het echte leven misschien wel veel spannender is dan welke thriller ook. Ik klap mijn laptop dicht. Laat maar zitten dat boek! Ik ga bij de politie!

Over de auteur

Yvonne Franssen heeft een grote liefde voor taal. Al sinds ze kan lezen, schrijft ze korte verhalen en versjes. Ze schreef jarenlang maandelijks een column voor een website en wist bij schrijfwedstrijden met haar verhalen diverse prijzen en publicaties in de wacht te slepen. In 2011 verscheen haar eerste thriller Talio, een jaar later gevolgd door De genius. In 2013 schreef ze ter gelegenheid van de Limburgse Avond van het Spannende Boek de minithriller Mysterie aan de Maas. In 2017 maakte Yvonne met de versjesbundel #omazegt een uitstapje buiten het thrillergenre, waarin ze in 2018 is teruggekeerd met haar vierde thriller Schaduwen. In september 2019 is de vijfde thriller van haar hand verschenen: Kamer 305.