“Ze zeggen wel eens dat kwade dingen een imprint achterlaten in het weefsel van de werkelijkheid”, schrijft Thomas Olde Heuvelt in de hoedanigheid van hoofdpersonage Sam Avery. ('Echo', pag. 479).
Ik zou bijna willen stellen dat zoiets ook geldt voor een boek als ‘Echo’. Want dat het een indruk achterlaat, moge duidelijk zijn. Het verhaal van Nick Grevers, een doorgewinterde alpinist, die in de ban raakt van een berg, bekruipt je als een gletsjer: kil en traag, brokkelend af en toe, en voor je het weet ben je als lezer bevroren en niet meer in staat om je los te rukken. De proloog geeft alvast een kijkje op de kou die je te wachten staat. Daarna klim je gestaag omhoog, in gezelschap van Nick en zijn klimmaatje Augustin, die je door de beschrijving van hun ervaren handelingen direct een gevoel van veiligheid geven. Toch daalt met elke bladzijde de temperatuur dieper, wordt de wereld kleiner en de greep van de berg beklemmender. Nick en Augustin bereiken de top, maar komen tijdens hun afdaling vast te zitten in een gletsjerspleet. Tijdens deze gebeurtenis verongelukt Augustin en bijt het kwaad van de berg zich vast in Nick.

Het verhaal van ‘Echo’ wordt verteld aan de hand van Sams aantekeningen en het manuscript dat Nick over zijn ongeluk heeft geschreven. Hierin komt ook de rol van het verleden naar voren en de liefde die er tussen beiden is. Maar gelegenheid om die in alle rust te lezen, wordt je als lezer niet gegund. In plaats daarvan stuurt de schrijver je opnieuw de levensgevaarlijke hellingen op, onder ronduit duistere en angstaanjagende omstandigheden, op weg naar de climax, die zich afspeelt - hoe kan het ook anders - op de top van de col. Een climax, waarin m.i. de kracht van liefde een veel grotere rol speelt dan de kracht van de natuur.

Niet alleen de wind jaagt in het verhaal, ook de manier waarop Sam je door zijn aantekeningen meeneemt, heeft af en toe iets gejaagds. Hij richt zich in soms flamboyante bewoordingen tot de lezer, waardoor je bijna de indruk krijgt dat hij naast je aan de koffietafel zit en in geuren en kleuren zijn verhaal vertelt. Nick doet zijn verhaal rustiger, maar zeker niet in mindere mate. Ook hier houdt de schrijver de afstand kort. Tijdens de val in de gletsjerspleet sta je als lezer zo dicht naast Nick en zijn wanhoop, dat de vers gezette koffie als een ijskoude cola door je keel glijdt en je gezellige huiskamer de sfeer krijgt van een iglo. Een te kleine iglo wel te verstaan, want de schrijver weet dat claustrofobische onheilsgevoel meesterlijk over te brengen.
Beter dan in ‘Hex’. Beter dan in ‘November’. Veel beter.