a href="http://www.thrillzone.nl/wp-content/uploads/2018/04/erik-betten.jpg">

Mokerslag - Column van Erik Betten

Wie houdt er niet van een lekkere bank- of kunstroof? Vooral in Hollywood zijn ze er dol op, maar ik moet bekennen dat mijn vingers ook wel eens jeuken om een sappige heist novel te schrijven, uiteraard dan wel in een Nederlandse setting (want wat is er nog veel braakliggend terrein in de Nederlandse genrefictie!). Zo’n kraak gaat op het witte doek eigenlijk altijd op dezelfde manier. Er is een hyperintelligente hoofdpersoon die zijn eigen motieven heeft om de roof uit te voeren. Die verzamelt vervolgens een bonte groep personages om zich heen. Dan komt de scène waarin de meesterschurk (of Robin Hood-figuur) uitlegt hoe onmogelijk de missie wel niet is, compleet met het grondige verkenningswerk van alle camera’s en beveiligingssystemen. De groep aarzelt, maar de beloning is het risico waard. Sommige films draaien vervolgens tot aan de climax om het uitvoeren van een onwaarschijnlijk complexe inbraak met die bende vol ongeleide projectielen, met een verbijsterende twist op het einde. Andere verhalen ronden de kraak al halverwege af, om vervolgens een complicatie op het meesterbrein los te laten. Maar op onnavolgbare wijze blijkt die complicatie dan toch ook weer onderdeel te zijn van het plan. Ik smul ervan, maar wel als het intelligent in elkaar zit. Ik wil vermaakt worden, verrast worden, meepuzzelen en zo als het ware één van de bende zijn. De Britse serie Hustle was daar ook zo goed in: als kijker waan je je medeplichtige, maar je wordt net zo goed bedrogen. En toen zag ik de beelden van de inbraak in het Singer Museum in Laren. Een gemaskerde man met een mokerhamer tegenover twee glazen deuren. Brute kracht en een botte afwikkeling. Hij wandelde zo met zijn buit het museum weer uit. Niks meesterbrein. Wat een ontluistering! Bij nieuwsberichten over een kunstroof ga ik altijd wat rechter op zitten, maar dit was een belediging voor iedereen die van verhalen houdt. Te rechtlijnig. Te fantasieloos. Het geldt in deze tijden helaas des te sterker: de werkelijkheid kan inderdaad zo simpel en bruut als een mokerslag zijn. Geef mij dan maar die wonderlijke complexiteit van verpletterende fictie.