M.J. Arlidge behoeft geen enkele introductie. De Britse auteur brak door met Iene miene mutte in 2014 en is daarna niet meer weg te denken uit de thrillerwereld. In juni 2020 verschijnt de negende thriller met DI Helen Grace in de hoofdrol, Nog lange niet. En in diezelfde maand zijn het de Spannende Boeken Weken. Daarvoor schrijft Arlidge het geschenk, Wat jij niet ziet, vertaald door Jan Pott. Boekhandels geven het boek cadeau aan hun klanten bij besteding van minimaal €15 aan Nederlandstalige boeken. De Spannende Boeken Weken zijn van 1 tot en met 21 juni, het geschenk is de hele maand te krijgen bij deelnemende boekhandelaren (zolang de voorraad strekt). De trailer van het geschenk is hier te bekijken. Kortom, hoog tijd om Arlidge aan de tand te voelen. Dat gaat in deze coronatijden via Skype.

Goed je te spreken, Matt. Hoe gaat het thuis?

Het gaat goed. De kinderen zijn nog wel thuis, het is hier anders dan bij jullie. We lopen hier achter met het coronabeleid wat op zich te verklaren is. Het dodental is hier hoger dan in Nederland dus het blijft hier nog even strikter met het preventiebeleid. Maar we hopen allemaal dat het hier ook weer wat verlicht wordt. Hopelijk gaat het snel weer terug naar normaal.

In Nederland zijn het de Spannende Boeken Weken. Hierbij hoort ook een geschenk, dat jij dit jaar schrijft. Waar gaat Wat jij niet ziet over?

De uitgeverij Meulenhoff-Boekerij vroeg of ik een boek wilde schrijven voor de Spannende Boekenweken. En ja, natuurlijk wil ik dat. Een leuke uitdaging. Het gaat over Manchester tijdens een hittegolf. Mensen houden hun ramen open op de hitte uit de huizen te krijgen. Er sluipt iemand steeds naar binnen en die martelt mensen. Emma, het hoofdpersonage, krijgt in die tijd net een relatie. En ze vraagt zich af of haar vriend, die ze niet kan zien omdat ze blind is, hier wat mee te maken heeft. Er zijn namelijk veel overeenkomsten tussen de dader en hij. Langzaam aan krijgt ze steeds meer informatie en dat leidt tot een climax.

De hoofdpersonage, Emma, is blind. Hoe ben je tot dit verhaal en deze hoofdpersoon gekomen?

Dat is een goede vraag. Ik wilde eigenlijk altijd al een verhaal schrijven over een blind meisje. Omdat de wereld voor een blind persoon anders is; ze ervaren de wereld anders dan dat je iets ziet. De andere zintuigen nemen het over en dat zorgt voor een andere beleving van de wereld. Voorbeeld; mannen kijken naar een vrouw en vinden wat van het uiterlijk. Dat kan als je blind bent niet. proeven, ruiken, voelen; dat soort ervaringen zijn veel intenser. Een blind persoon kan ook kwetsbaarder zijn, en dat is voor een thriller natuurlijk extra spannend. Deze combinatie, blind en een vrouw, is een interessant uitgangspunt. Helemaal in een tijd waarin iemand huizen binnensluipt.

Ik heb het gelezen en het is goed geschreven en spannend. Toch telt het slecht 90 pagina’s. Wat was de grootste uitdaging?

De grootste uitdaging is dat je in 90 pagina’s moet vlammen. Het boek moet direct aanspreken, spannend zijn én de hoofdpersoon moet staan als een huis. Tegelijk kun je geen uitgebreid politieonderzoek uit laten voeren dat tig pagina’s telt, iets wat in een normaal boek wel kan. Je moet dingen dus inkorten. Dat is wel echt een uitdaging, maar een leuke.

Is het ook in je op gekomen om het boek met Helen Grace te laten plaatsvinden? Of was het direct een standalone?

Daar hebben we inderdaad wel over nagedacht. Maar zowel Boekerij als ik kwamen tot de conclusie dat een andere hoofdpersoon goed was voor dit boekje. Een nieuwe kennismaking zorgt voor een andere invalshoek. En dat beviel wel. Ik ben van plan, als ik tijd heb, het verhaal overigens nog wel meer uit te werken naar een normale novel. Daar leent het verhaal zich goed voor.

In 2018 vroegen we je of je kon uitleggen waarom je boeken zo succesvol zijn. Twee jaar later zijn je boeken nóg succesvoller. Wat is je verklaring?

Vooral in Nederland, Groot-Brittannië, Duitsland en Frankrijk zijn mijn boeken succesvol. In Frankrijk is dat best wel bijzonder, want daar houden ze over het algemeen niet van buitenlandse auteurs. Vooral niet als ze uit Groot-Brittannië komen (lacht – red.). Maar ik denk dat het komt dat het in onze landen goed gaat. De economie draait relatie goed en qua misdaad hebben we niet te klagen. We zijn met andere woorden ver ontwikkeld. Mensen willen daar soms uit ontsnappen en criminaliteit komt niet vaak dichtbij. Ik zie de boeken dus als een vorm van escapisme. Helemaal in tijden van corona, wanneer je ook wel eens want anders wilt dan steeds thuis zijn. Dan lezen mensen nog meer. Wel opvallend dat in Nederland mijn boeken echt enorm goed lopen. Ik ben zelf andersom ook fan van Nederland. Ik kom hier graag en het voelt als een tweede huis. Vorig jaar waren we een week in Nederland met mijn gezin. En toen zijn we zelfs naar de Efteling geweest. We deden dus allemaal ‘Nederlandse’ dingen. En ja, de jaarlijkse uitstap naar de Libelleweek hoort daar ook bij. Best wel een bizarre wereld. De eerste keer dat ik dat ik een parallel universum was. We reden vanuit Amsterdam daar naartoe en naarmate we dichterbij kwamen, werd het drukker met auto’s en bussen. En in al die auto’s zaten alleen maar vrouwen! Zie je het voor je? 80.000 vrouwen en M.J. Arlidge, een bijzonder gevoel. Maar wel enorm leuk, dat Libelle event. Met moeder, oma en dochter naar de Libelleweek. Moet je je voorstellen: moeders vindt mijn boek geweldig en vindt het spannend tegen me te praten. Ze giechelt en krijgt een rood hoofd. En dochterlief schaamt zich dan weer voor moeders. En oma? Die houdt wel van een boek met een seriemoordenaar. Prachtig.

In Nederland worden boeken van beginnende thrillerauteurs weleens vergeleken met die van jou. Blijkbaar ben je een standaard aan het worden. Voelt dat vleiend?

Ja, dat is natuurlijk vleiend. Maar; schrijvers moeten vooral doen wat ze zelf willen en waar ze goed in zijn. Wees onderscheidend. En ja, dat is blijkbaar als een soort maat wordt genomen; dat voelt wel als een compliment.

Je negende Helen Grace boek wordt in juni gepubliceerd. Ben je al zat van haar?

Nee, zeker niet. In tegenstelling; ze kan wat mij betreft door tot ze een oma is. Ik probeer elke keer nieuwe dingen te bedenken om haar het leven zuur te maken. En dat gaat me tot nu toe goed af, in elke nieuwe thriller krijgt ze het voor de kiezen. Mensen vragen me wel eens; moet ze niet trouwen en kinderen krijgen? Maar anderen zeggen dan weer; nee vooral niet doen. En dat ben ik ook niet van plan. Grace moet dat rauwe randje houden. Ze krijgt wel een relatie met haar collega, maar dat is het dan ook. Ze moet op haar motor blijven racen en dat duistere sfeertje blijven uitstralen. Dat hoort bij Helen Grace.

We spraken je in 2016, 2018, 2019 en nu in 2020. Wat kun je zeggen over je eigen ontwikkeling als een schrijver?

Dat vind ik een goede vraag. In de vier jaar dat jij me sprak, ben ik wel gegroeid ja. Mijn boeken worden ‘slimmer’ qua plot, daardoor soms zelfs wat dikker. Al is dat geen garantie voor succes, kijk maar naar de boeken van J.K. Rowling over Harry Potter. Die eersten zijn dun maar o zo goed. Waar ik in ben gegroeid is zelfvertrouwen. Die is toegenomen. Je probeert nieuwe dingen, zonder bang te zijn. Zoals de standalones die ik nu heb geschreven, zoals Kom je spelen? Voorheen zou ik dat echt spannend vinden. En dat gaat goed en daardoor groeit je vertrouwen nog wat meer. Het bevalt blijkbaar wat ik doe, dus dan voel je je vanzelf steeds wat zekerder. Dat is denk ik de grootste groei die ik heb doorgemaakt de laatste jaren.

Het standalone boek Kom je spelen? werd in Nederland met enthousiasme ontvangen. Verbaasde dat je?

Nou ja, in het licht van bovenstaande denk ik dat ik wel wat verbaasd was. Ik vond het vooral spannend. Het boek speelt zich af in Chicago, een stad vol tegenstelling, met vernieling en veel criminaliteit. Wat is dat toch een bijzondere stad, de moordcijfers zijn sky high. Dat zie je ook wel aan de Verenigde Staten als geheel; het is een land vol tegenstrijdigheden. Veel uiterlijk vertoon maar tegelijk zoveel onderliggende armoede en ellende. Chicago was wat dat betreft een goede locatie voor dit boek. Maar er waren ook mensen die het boek liever niet lazen. Die zeiden: “ik wacht wel op de nieuwe met Helen Grace in de hoofdrol”. Tegelijk waren er ook veel mensen die het boek goed vonden en dat deed me goed.  Met name in Nederland en dat is super.

We hebben twee vragen van onze ThrillZone volgers: zit een verhaal al in je hoofd als je schrijft of ontwikkelt het zich in je hoofd terwijl je schrijft?

Dat laatste. Eigenlijk schrijf ik zoals mijn boeken zijn. Net als dat mijn boeken vol zitten met korte, snelle hoofdstukken; zo schrijf ik ook.  Als ik schrijf, schrijf ik veel en snel. Met grote brokken. Dat voelt goed en dan kijk ik wel waar het verhaal naartoe gaat. Maar; de climax heb ik altijd wel in mijn hoofd. Ik schrijf dus eigenlijk terug vanaf de climax.

Nog een vraag van onze volgers: wanneer zijn de kinderrijmpjes als titel voor je boeken op?

Haha, goede vraag. Dat zijn ze al. Daarom zijn we overgestapt op kinderspelletjes, zoals Kom je spelen? en Wat jij niet ziet. En daarmee kunnen we nog wel een tijdje vooruit!