class="alignnone">De mens lijkt een voorkeur voor boeken te hebben waarin een soort post apocalyptische wereld wordt voorgeschoteld. De trilogie van Justin Cronin, waarin De oversteek er met kop en schouders bovenuit steekt, is hiervan een goed voorbeeld. En ook in films wordt dankbaar gebruik gemaakt van dit concept. I am legend met in de hoofdrol Will Smith spreekt veel mensen aan; een onbekend virus; de mensheid die is uitgeroeid; en in de duisternis schuilt een wezen dat de enige overgebleven mens het liefst wil verscheuren. Niet voor niets is The Walking Dead ook een gigantische kaskraker. Je voelt als kijker de wanhoop van de overlevenden en ook het naderende onheil roept ongemak op. Wie is de volgende die wordt doodgebeten door de lopende doden? En herinnert u zich de Wayward Pines trilogie nog? De mens die wordt omringd door een vijandige wereld en die wereld komt op een gegeven moment wel heel dichtbij? In 2015 werd een boek gepubliceerd met een zwarte, onheilspellende cover. Hierop stond in grote witte letters De kooi. Wederom mochten we, van de toenmalige site De Thriller, meedoen met een blogtour van A.W. Bruna. De kooi was het debuut van de Amerikaanse schrijver Josh Malerman. Overigens is Malerman een niet alledaagse schrijver, want hij is de zanger in een band genaamd The High Strung. Dat is weer iets wat meer schrijvers doen. Zo speelt auteur RJ Ellory in de band The Whisky Poets. Blijkbaar is het muzikantenleven goed te combineren met schrijven. Waar gaat De kooi over? Het begint allemaal met The Russia Report; in Rusland worden mensen krankzinnig, vermoorden hun naasten en plegen dan zelfmoord. Waar deze neiging of drang vandaan komt, weet niemand. Wat Malorie, de hoofdrolspeelster, echter wel weet is dat het steeds dichterbij komt. Totdat zelfs in de eigen stad de eerste moorden plaatsvinden en mensen hun huis dichttimmeren om ‘het virus’ te ontlopen. Maar niemand is veilig, zo blijkt in De kooi. Volgens de recensie speelt Malerman op geniale wijze met het onderwerp ‘suggestie’: “Vooral de suggestie die Malerman weet op te roepen bij de lezer is knap. Je vraagt je als lezer de hele 300 bladzijden die het boek telt af, wat er nu precies aan de hand is. De lezer wordt uitgedaagd zijn eigen beeld hierbij te hebben en dat doet Malerman door steeds een klein puzzelstukje aan te reiken.” Malerman speelt hierbij in op het onheilspellende gevoel dat wordt opgeroepen bij de lezer. De vraag ‘wat is er in hemelsnaam aan de hand’ passeert gedurende het hele boek de revue. Maar dit is niet het enige wat Malerman blijkt te beheersen. Ook het groepsproces wat plaatsvindt wanneer Mallorie met haar kinderen onderdak zoekt in een huis met andere mensen is een van de dragende factoren van De kooi: "Minstens even goed beschreven is de onderlinge strijd in het huis. Waar mensen samenkomen, wordt haantjesgedrag geboren en in het huis waar Mallorie verblijft is dat niet anders." Al met al wist Malerman ons op zeer positieve wijze te verrassen met een stevig verhaal. "Malerman weet met weinig een groots verhaal neer te zetten die van alles wat heeft: psychologie, drama, thriller, horror." De kooi was zo'n groot succes, dat het uiteindelijk verfilmd werd met Sandra Bullock in de hoofdrol. Malerman moet hebben gedacht; hier zit muziek in en begon aan een vervolg. En dat vervolg is er nu alweer een tijdje. In Nederland verschenen onder de titel Malorie, natuurlijk naar de hoofdrolspeelster.  Lees hier onze complete recensie. Waar valt Malorie precies qua tijd, in vergelijking met voorganger De kooi? Twaalf jaar nadat Malorie en haar kinderen de rivier op voeren op zoek naar veiligheid, zijn blinddoeken nog steeds het enige wat de mensheid kan behoeden voor een gruwelijk einde. Één blik op de wezens die de wereld bevolken zal iemand immers tot onuitsprekelijk geweld drijven en na al die jaren is er nog steeds geen verklaring of oplossing voor deze gebeurtenissen. Dan krijgt Malorie verbijsterend nieuws: iemand van wie ze heel veel houdt is misschien nog in leven. Malorie staat voor nu een onmenselijke keuze: blijft ze in haar veilige, beschermde omgeving? Of begeeft ze zich in de duisternis, op weg naar een hoopvollere toekomst? In dit deel komen we veel meer te weten over het verleden van Malorie en dit zorgt ervoor dat je als lezer nog meer met haar gaat meeleven en je leert haar weer een stuk beter kennen. Ook de kinderen zijn ouder en inmiddels echte pubers: vooral Tom is erg nieuwsgierig, wil de wereld leren kennen en neemt niet zomaar alles aan wat Malorie hem vertelt. Het is knap dat Malerman zo’n onheilspellende en spannende sfeer weet op te roepen, zonder dat hij de wezens ooit beschrijft. Maar misschien is het juist deze subtiliteit die het boek zijn creepy sfeer meegeeft: hij laat de fantasie van zijn lezers het werk doen. Het taalgebruik van Malerman is kort en bondig, soms zelfs bijna staccato. Hierdoor leest het boek snel weg maar soms wordt een mooie volzin wel een beetje gemist. Klein minpuntje is dat het einde een beetje wordt afgeraffeld, maar het is wel een einde dat hoop geeft en dat kan iedereen in deze tijden wel gebruiken. Je leest het; Malerman beheerst de kunst van het creëren van een spannende, pos apocalyptische wereld waarin ook ruimte is voor hoop. Natuurlijk naast een hoop horror, want dat hoort nu eenmaal zo. Deze twee boeken zijn aanraders in hun genre!