“Ik ben in je thriller begonnen,” zegt mijn kapster. “Ik ging heerlijk in dat nieuwe bad van ons en dacht: ja, nu sla ik Ilse ‘ns open.” “En?” “Leuk, heel leuk.” “Hoe ver ben je?” “Pagina 20.” “O, nog niet zo ver dus.” “Nee, maar uh, ik ben ook niet zo’n lezer, hè.” Mijn kapster heeft me voor meerdere boekpresentaties gekapt, maar heeft nog nooit een boek van me uitgelezen. Heerlijk eerlijk is ze daarover. Lezen is gewoon niet haar ding.   Vorig jaar september zat ik bij haar in de stoel toen ik vertelde dat ik die dag de ThrillZone Award uitgereikt kreeg. Die prijs had ik negen maanden daarvoor, op de dag voor kerst, gewonnen met 45% van de stemmen. Corona had roet in het eten gegooid en daarom zat er zoveel tijd tussen de bekendmaking en de uitreiking in. Marinus van ThrillZone en ik zouden elkaar ontmoeten bij de Délifrance bij haar om de hoek.   “O ja, die prijs,” knikte ze. “Dat weet ik nog. Hartstikke terecht, want Meisje van me is een heel goed boek.” Ze baseerde zich op die 20 pagina’s. “Ik ben natuurlijk heel blij met die prijs,” antwoordde ik. “Maar tegelijkertijd… weet ik niet zo goed wat ik er op dit moment van moet vinden. Recensies, prijzen en beoordelingen zeggen altijd iets over wat ik dééd, ooit iets over waar ik nu mee bezig ben.” Ik zat op dat moment net op een dood punt in mijn nieuwe thriller Minnaar. In de auto op weg naar haar toe had ik me paniekerig afgevraagd: komt dit ooit nog goed? Kan ik het nog wel? “Minnaar is ook goed,” zei mijn kapster rustig. Via de spiegel keken we elkaar aan. En dat gaf zoveel vertrouwen!   Mijn kapster mag mijn boeken dan niet lezen, ze kent ze wel. Terwijl ze knipt, wast en kleurt, vertel ik namelijk altijd over wat er sinds mijn laatste kappersbezoek in mijn verhaal is gebeurd. Dat maakt haar een van de weinigen die het boek kent, wanneer ik er nog vol in zit en dat is zeer waardevol. Met een goed gevoel en frisse krullen stapte ik even later bij haar de deur uit. Het restaurant was vol en dus dronken Marinus en ik een drankje op het terras. Hij overhandigde me een stoere, bakstenen trofee die inmiddels een mooie plek heeft gekregen.   Terug in de auto keek ik naar het beeldje dat op de bijrijdersstoel lag en viel de puzzel in mijn hoofd in elkaar. Opeens wist ik hoe ik het probleem in Minnaar moest oplossen. Die middag schreef ik drie pagina’s achter elkaar. Daarna postte ik een selfie met de award in mijn handen. Ziet er goed uit, appte mijn kapster. Ik weet nog steeds niet of ze mijn krullen bedoelde, of dat het haar om het beeldje ging.