Als we het over de film Argylle hebben, moeten we beginnen met het feit dat het geen directe verfilming van het boek is. Het is een film die geïnspireerd is door het boek, waarbij een soort meta-wereld wordt gecreëerd rondom het oorspronkelijke verhaal. Wie naar de film gaat met de verwachting een James Bond-achtige film te zien met Henry Cavill in de hoofdrol, zal mogelijk teleurgesteld worden. Echter, voor degenen die bekend zijn met het werk van Matthew Vaughn en met de juiste verwachtingen gaan kijken, biedt Argylle 2,5 uur aan actie, humor en een vleugje romantiek.
De film Argylle haalt zijn inspiratie uit het gelijknamige boek Argylle, waarvan je de recensie hier kunt lezen. Het boek is geschreven door Elly Conway (uiteindelijk werd bekend dat hierachter Terry Hayes en Tammy Cohen schuilen), maar hier is ze een succesvolle auteur die aan haar vijfde boek in de serie werkt. Wanneer ze zich realiseert dat ze geen passend einde voor het boek kan bedenken, besluit ze de trein naar haar moeder te nemen om samen een geschikt einde te schrijven. Onderweg ontmoet ze een persoon in de trein die toegeeft een spion te zijn, die haar boeken met interesse volgt. Hij blijkt haar hulp nodig te hebben vanwege de nauwkeurige voorspellingen van internationale gebeurtenissen in haar boeken.
Het resultaat is een actiekomedie in sneltreinvaart, waarin Elly in haar eigen verhaal wordt meegezogen. Ze ziet continu Argylle, de hoofdpersoon uit haar boek, in de werkelijkheid verschijnen en begint zich af te vragen of ze gek aan het worden is. Op typische Matthew Vaughn-wijze ontvouwt zich een verhaal waarin Elly niet alleen in haar eigen boeken leeft, maar wat uiteindelijk veel meer blijkt te zijn.
Fans van bijvoorbeeld de Kingsman-films van Vaughn zullen smullen van Argylle, waarin de actie, humor en filmtechniek typisch ‘Vaughn’ zijn. De film combineert elementen van actie, komedie en romantiek in een snel verhaal, waarbij Vaughns vermogen om naadloos genres te mengen duidelijk naar voren komt. Het plot neemt onverwachte wendingen terwijl Elly, oorspronkelijk slechts een romanschrijver, een integraal onderdeel wordt van een spionage-thriller. De film houdt de kijker dan ook in spanning door de dunne lijn tussen fictie en realiteit.
Ondanks dat de film is afgeleid van een boek, straalt Argylle een passieproject-vibe uit, met duidelijke creatie van een nieuwe wereld en een hint naar een mogelijke toekomstige film in een mid-credits-scene. Ondanks dat veel media de film bestempelen als dure verwennerij, slaagt Argylle erin te boeien ondanks zijn schijnbaar saaie en ongepolijste uitvoering. De passie ligt niet zozeer in zijn visuele pracht, maar eerder in het verhaal en de personages.
Vaughns creatieve cinematografie voegt een laag van complexiteit toe, wat de film visueel boeiend maakt. Zo is er een scène waarbij je Elly’s perceptie ziet en de werkelijkheid van een beveiligingscamera. Dit is Vaughn in optima forma, maar kan de onoplettende kijker ook in verwarring brengen. De constante aanwezigheid van Argylle in Elly's realiteit voegt een intrigerende dimensie toe aan het verhaal.
Argylle is een fijne, snelle film die wellicht minder diepgang heeft dan je zou verwachten op basis van het boek. Wij hebben genoten en Vaughn-liefhebbers kunnen zeker hun hart ophalen.
