Column: Hoe het voelt om beginnend thrillerauteur te zijn
Column: Hoe het voelt om beginnend thrillerauteur te zijn
Hoe het voelt om een debuterend thrillerauteur te zijn.
Lisa Ozemoya
Als kind al schreef ik verhalen. In schriftjes, op losse blaadjes, vaak laat op de avond als ik eigenlijk al had moeten slapen. Het waren mijn geheimen, mijn stille wereldjes. Maar hoe graag ik het ook deed, ik praatte er nooit over. Schrijven voelde te kwetsbaar, alsof ik iets blootgaf dat ik beter kon beschermen. Dus hield ik het voor mezelf, jarenlang.
Ondertussen koos ik voor een ander pad: geneeskunde. Ik werd arts, chirurge zelfs. Een job waarin alles draait om kennis, precisie en verantwoordelijkheid. Een job die ik graag doe, en veel van mij vergt. Desondanks bleef er iets in mij fluisteren, een stille stem die een verdrongen heimwee blootlegde. Ik miste het schrijven.
Toen ik uiteindelijk begon aan dit thrillerverhaal (Dood spoor), dacht ik eerst dat het een experiment was, iets om tussendoor te doen. Maar het verhaal groeide, en ik groeide mee.
Drie jaar lang heb ik er uiteindelijk aan gewerkt. Elke vrije minuut, elk verloren uurtje. ’s Avonds laat na een lange werkdag, of in het weekend wanneer anderen ontspanden. Voor mij was schrijven een tweede leven. Soms vergat ik de tijd, alsof de wereld buiten bestond maar even niet voor mij. Ik verloor me in mijn personages, in hun geheimen, in de spanning die ik bladzijde na bladzijde probeerde op te bouwen.
En toch, ik vond het moeilijk om over mijn schrijfambities openlijk te praten. Want hoe leg je uit dat je naast je beroep als arts ook een wereld van fictie in je hoofd draagt? Dat je personages je gezelschap houden, net zo echt als patiënten en collega’s? Om die reden besloot ik te debuteren onder een pseudoniem. Het geeft me vrijheid. Het laat me de twee werelden gescheiden houden, zonder dat de ene de andere overschaduwt. Voorlopig toch.
Toen het manuscript na drie jaar eindelijk af was, kwam de volgende stap: uitgeven. Dat is misschien nog spannender dan schrijven. Ik ben enorm dankbaar dat Kabook Publishing mij die kans heeft gegeven. Het redactieproces duurde meer dan vijf maanden en was intensief. Pittig, ja, maar vooral leerrijk. Samen met de redacteur keek ik opnieuw naar elke zin, elk personage, elke verhaallijn. Er waren momenten dat ik dacht: ik kan dit niet nog eens doorlezen. Maar telkens opnieuw leerde ik hoe je een verhaal sterker maakt, hoe je spanning scherper neerzet, hoe je de psychologie van je personages verdiept. Het voelde alsof mijn manuscript langzaam transformeerde van een ruwe steen naar een geslepen diamant. Daarom durf ik nu te zeggen dat ik oprecht trots ben op het resultaat. Ik kan eerlijk gezegd niet wachten om het aan de lezers voor te stellen.
Dat brengt mij meteen bij de volgende uitdaging waar je als debutant tegenaan loopt. Hoe leer je liefhebbers van het thrillergenre je boek kennen? Ik merk hoe moeilijk het is om als lokaal auteur je plaats te vinden. Boekhandels liggen vol vertaalde thrillers, vaak met enorme marketingbudgetten en wereldwijde bekendheid. Natuurlijk zijn er prachtige internationale boeken. Maar ik vind het jammer dat er soms zo weinig aandacht gaat naar verhalen die hier ontstaan. Thrillers in onze eigen taal ademen iets anders uit: onze dorpen, onze gevoeligheden, onze manier van kijken naar de wereld. Ze raken dichter, dieper.
Gelukkig zijn er sites als ThrillZone die enorm verbindend werken en auteurs als mezelf de kans geven hun werk kenbaar te maken.
Wat mij ook ontroert heeft, is dat de boekhandel in mijn geboortestad mijn debuut wil promoten. Het idee dat mijn boek straks in de etalage ligt, in dezelfde winkel waar ik als kind door de rekken snuffelde, maakt me stil. Dat is het moment waarop je beseft: deze droom is echt geworden.
Ik weet dat dit nog maar het begin is. Er zullen recensies komen, reacties van lezers, misschien ook kritiek. Maar wat er ook gebeurt, dit boek, Dood Spoor door Lisa Ozemoya, is geschreven, het is de wereld in. En dat alleen al geeft me een ongelooflijk goed gevoel.
Lisa Ozemoya
Schrijf jouw recensie!