Interview: Karen M. McManus (2022)

• 07 december 2022
• Interview
• Jelle van de Kruijs

Interview: Karen M. McManus (2022)

Het was het jaar 2017 toen Karen M. McManus de wereld veroverde met haar thrillerdebuut Een van ons liegt. Deze mystery thriller vol twists, suspense en romantiek stond 130 weken in de New York Times bestsellerlijst, werd in 40 verschillende landen wereldwijd verkocht en is inmiddels zelfs omgetoverd tot een televisieserie. Na het succes van Een van ons liegt schreef McManus in rap tempo nog eens 5 bestsellers. Haar boeken liggen steevast in alle Nederlandse boekhandels en de Amerikaanse auteur weet dan ook tot de dag van vandaag een groot aantal trouwe fans aan zich te binden. Karen M. McManus mocht dus niet ontbreken in het fantastische gezelschap van auteurs dat voor ons platform is geïnterviewd. McManus vertelde ons over haar lange weg naar het succes, hoe in 2017 alles veranderde en wat tot de dag van vandaag haar onbetwiste succesformule is. Als kers op de taart blikte ze samen met ons vooruit op het derde deel in de Een van ons liegt serie en had ze een speciale boodschap gericht aan al haar Nederlandse fans.

Een eenhoorn boek

Wanneer de Zoom call tot leven komt, verschijnt een vriendelijk glimlachende Karen M. McManus. Ze heeft plaatsgenomen voor haar imposante boekenkast, waarin alle publicaties van haar boeken, zowel in binnen- als buitenland, zijn uitgestald. Laten we verklappen dat dat er nogal veel zijn. Ze is net teruggekeerd van de Sharjah International Book Fair in Dubai. Op haar Instagramaccount poseert ze vol trots met de Arabische versies van haar boeken. Hoe was je trip en hoe voelt het dat je boeken zelfs in het Arabisch worden uitgebracht? “Ik heb genoten van de trip. Ik heb een aantal scholen bezocht en kunnen praten met jonge lezers, iets wat ik altijd leuk vind. Het was daarnaast de eerste keer dat ik de Arabische vertaling van Familie liegt nooit heb gezien. Ik had al drie Arabische vertalingen ontvangen van mijn literair agent, maar deze had ik nog niet, dus dat was heel leuk en spannend voor mij.”

Wie Karen M. McManus kent, noemt ook in één adem Een van ons liegt. Had je ooit verwacht dat het boek deze mate van succes zou genieten? “Nee… hahaha… niemand verwacht eigenlijk zoiets. Elke auteur levert zijn beste werk en daar ben je dan trots op, maar je weet nooit of het ook een publiek vindt. Er werd niet verwacht dat het een groots boek zou worden toen het werd gepubliceerd. Soms worden boeken uitgebracht met hele hoge verwachtingen en heel veel ‘hype’, maar dat was niet echt het geval voor Een van ons liegt. Het was eigenlijk gewoon een van de zovele boeken die werd uitgebracht. Het werd een heel organisch succes gebaseerd op de lezers. Zij praatten erover en door mond tot mondreclame werd het boek naar een hoger niveau getild.’’

Toen Een van ons liegt uitkwam, was Karen nog niet eens fulltime schrijfster. Dingen veranderde snel vanaf dat moment. Ze gaf haar toenmalige marketingbaan op en tekende een contract bij een uitgeverij (Penguin Books), ook kreeg ze een literair agent (Rosemary Stimola) en of dat alles niet genoeg was om haar leven totaal op zijn kop te zetten, was er nu opeens een groot aantal fans dat uitkeek naar nieuw werk van McManus. Na Een van ons liegt wordt er van je verwacht dat je een nieuw boek gaat schrijven dat aan dezelfde standaard voldoet. Legde dat een bepaalde druk op jou? “Ja zeker weten, ik had al een hele uitdaging aan Een van ons liegt. Er was zelfs een heel ander boek waar ik aan werkte voordat Een van ons liegt überhaupt in de verkoop ging. Ik was op dat moment nog steeds aan het uitzoeken wie ik was als een auteur. Het was gewoon een idee dat ik had en ik beleefde er plezier aan, maar iedereen vertelde mij dat dit te anders was dan Een van ons liegt, wat waar is. Het is verwarrend voor lezers wanneer je een gloednieuwe auteur bent en je creëert het ene ding en vervolgens creëer je iets totaal anders. Het is dan moeilijk voor hen om te weten wie je bent als schrijfster. Ik moest dat idee dus opzij leggen en aan iets nieuws beginnen. Ik had het er al een beetje moeilijk mee en toen Een van ons liegt ook nog eens insloeg op de manier dat het heeft gedaan, bevroor het mij even voor een moment. Ik was bang om mensen teleur te stellen, ik was bang om te verschillend te zijn, ik was bang om te veel hetzelfde te zijn. Ik heb mijn tweede boek Twee kunnen er een geheim bewaren drie keer moeten schrijven alvorens het helemaal goed was. Het was een beetje laat (het boek kwam bijna 2 jaar na Een van ons liegt uit, red.), maar uiteindelijk ben ik heel blij met hoe het is geworden.”

Je hebt inmiddels zes boeken geschreven. Werd het door de jaren heen makkelijker om met de druk om te gaan? “Jazeker, ik kreeg het gevoel door alles heen te kunnen komen toen ik eenmaal Twee kunnen er een geheim bewaren af had gemaakt. Ik kijk naar Een van ons liegt als een ‘eenhoorn boek’, het is een magisch, speciaal boek dat iets teweeg heeft gebracht wat de meeste boeken niet doen. Ik heb niet de verwachting dat ik ooit nog een eenhoorn boek zal schrijven. Het is als een bliksemschicht; je bent heel erg gezegend als dat een keer gebeurt. Maar ik ben blij dat mijn boeken steeds weer een publiek hebben gevonden en dat mijn lezers er nog steeds naar uitkijken om van mij te horen zelfs als het niet een voortzetting is van Een van ons liegt.”

McManus heeft altijd al gedroomd van een carrière als schrijfster. Al op 8-jarige leeftijd schreef de kleine Karen over dat ze een machine wenste die alle boeken die ze schreef in duizenden kopieën zou veranderen, zodat haar boeken in de boekhandels zouden komen te liggen. Ze hoopte vervolgens dat iedereen haar boeken zou kopen en dat ze zo beroemd zou worden. Elke keer wanneer je wordt geïnterviewd schemert een oprechte passie voor schrijven door. Wat maakt de kunst van het schrijven zo mooi volgens jou? “Het is wat ik altijd al wilde doen al sinds dat ik 8 jaar oud was. Voor mij is het allemaal begonnen toen mijn lerares ons de opdracht gaf een verhaal te schrijven en dat was magisch voor mij, ik vond het fantastisch. Ze was een geweldige docente die mij aanmoedigde om door te gaan, dus ik bleef schrijven gedurende de basis- en middelbare school. Daarna werd het lastiger om iets af te maken, omdat ik meer ambitieus werd en ik dacht ook dat het nooit een echte baan zou kunnen worden waar iemand mij daadwerkelijk voor zou betalen. Dus ik zette het gewoon opzij en begon andere dingen te doen. Toen kwam ik er vele, vele jaren later op terug en nu voelt het echt magisch dat ik een baan heb die mij de mogelijkheid biedt om hetgeen te doen waar ik altijd van gehouden heb en waarvan ik dacht dat het slechts een soort kinderdroom was. Ik denk dat die realiteit altijd magisch voor mij zal zijn.”

“Ik ben zo’n 130 keer afgewezen voor mijn eerste twee boeken.”

Suzanne Collins

Voordat McManus voet aan de grond kreeg in de literaire wereld schreef ze twee zogeheten ‘oefenboeken’. Een van deze oefenboeken was naar eigen zeggen een ‘vreselijke namaak van een dystopische thriller’. Dit genre heeft ze toen haar carrière van de grond kwam duidelijk laten varen. In alle zes boeken die ze tot op heden heeft geschreven gaat het om misdaad en mysterie. Toch zijn we nieuwsgierig of ze van plan is om in de nabije toekomst een andere kant op te gaan. Zou je het overwegen om het dystopische genre te herzien of om in een ander genre te schrijven? “Mogelijk wel ja. Ik hou nog steeds van dystopisch, maar ik denk dat het een beetje te veel van het goede begon te worden vijf jaar geleden. Ik denk niet dat lezers het ooit beu worden, maar ik denk wel dat de uitgevers er een beetje klaar mee waren. De markt was toen een beetje verzadigd, maar ik heb het gevoel dat lezers er nog steeds van houden. Dus ik zal het misschien herzien. Ik hou van het lezen van fantasy, maar ik denk nog steeds dat het bouwen van de omgeving en setting niet per se mijn sterkste punt is. Daardoor zou het echter ooit een interessante uitdaging zijn.”

Karen is een groot fan van Suzanne Collins, die de meeste zullen kennen van de ongelofelijk populaire Hongerspelen trilogie. Karens literair agent is Rosemary Stimola. En je raadt het misschien al… Stimola is ook de literair agent van Suzanne Collins. Karen vertelt meer over haar liefde voor Suzanne Collins en hoe ze uiteindelijk bij Stimola terecht kwam: “De cirkel is zo echt helemaal rond. Ik was geïnspireerd om weer opnieuw te gaan schrijven toen ik op een zakenreis ging en een boek zocht om te lezen. Ik ging naar de boekwinkel op de luchthaven en kocht de Hongerspelen. Ik las het gehele boek tijdens mijn vlucht in één ruk uit. Ik was er helemaal door geobsedeerd en het bewoog mij om weer te beginnen met schrijven. Zo schreef ik eerst fanfictie over de Hongerspelen en vanaf dat moment begon ik het schrijven weer echt serieus te nemen. Ook begon ik het publicatieproces te begrijpen en maakte ik een begin met het zoeken van literaire agenten. Want niet elke agent die Young Adults auteurs vertegenwoordigt zal ook de juiste agent voor jou zijn. Dus begon ik heel erg voorzichtig te worden met betrekking tot met wie ik wilde werken. En Rosemary Stimola die dus ook Suzanne Collins vertegenwoordigt was nummer één op mijn lijst. De zorg en aandacht die zij neemt met boeken, haar aanzien in de industrie en de mate waarin mensen haar respecteren. Ik dacht als ik het voor elkaar kan krijgen om haar in mij te laten geloven, dan zullen andere mensen ook in mij geloven. Ze wees me op heel vriendelijke wijze af voor mijn tweede oefenboek, dat niet goed was hahaha, maar bij de derde (de eerste versie van Een van ons liegt, red.) zag ze direct de potentie. Ik heb heel veel geluk om met haar te mogen werken.”

Wie dus denkt dat McManus altijd al zonder moeite gehele verhalen uit haar pen toverde, heeft het dus mis. Haar weg naar roem en succes was lang en vol met tegenslagen, maar ze gaf nooit op. Hoeveel doorzettingsvermogen Karen heeft moeten tonen om te komen waar ze nu is, wordt des te meer duidelijk wanneer ze het volgende verhaal met ons deelt: “Ik wilde het laatst weer eens bij elkaar optellen, maar ik ben zo’n 130 keer afgewezen voor mijn eerste twee boeken. Dat is heel erg veel, maar je moet het gewoon niet persoonlijk nemen. Voor mij waren die twee oefenboeken als een mastertitel in schrijven. Ik heb nooit een schrijfcursus of iets dergelijks genomen, dus dit was mijn leerproces: het leren begrijpen van mijn eigen sterkte- en zwaktepunten, het leren kennen van de branche, beter worden in het schrijven en het überhaupt afmaken van een boek. Toen ik eindelijk het idee voor Een van ons liegt kreeg, was dat niet alleen een veel beter idee, maar was ik ook klaar om het uit te voeren.”

“Soms krijg ik van die kleine ideeën waarvan ik niet weet wat ze betekenen, maar die ik dan toch noteer.”

Niets meer te zeggen

Op de rijkgevulde boekenplanken achter McManus heeft haar nieuwste thriller Niets meer te zeggen een ereplekje gekregen. In dit boek onderzoekt een leerling de moord op haar favoriete leraar. Voor auteurs begint een boek altijd met een vonkje, dat eerste speciale idee dat zich vervolgens doorontwikkeld. Karen begint meestal met een "haakje" – een concept dat haar interesseert – om vervolgens verder te gaan met haar personages een daarna het plot in meer detail te schetsen. Voor Een van ons liegt begon het allemaal toen het nummer "Don't You (Forget About Me)" van The Breakfast Club op de radio kwam tijdens een autorit.

Hoe heb je het concept voor Niets meer te zeggen bedacht? “Dat was een van die ideeën die een lange aanloop heeft gehad. Op een bepaald moment dacht ik erover na om een vervolg te schrijven op Twee kunnen er een geheim bewaren, wat ik besloot dus niet te doen. Ik wilde uiteindelijk nooit het einde van dat boek alsnog veranderen. Maar ik was wel aan het brainstormen hoe dat vervolg eruit zou zien. Ik dacht aan oude politiezaken en true crime shows, want ik dacht dat dat iets zou zijn waar Ellery (een van de hoofdpersonages uit Twee kunnen er een geheim bewaren, red.) deel van uit zou maken. En ik kreeg een idee voor een mysterie, maar vervolgens legde ik het toch maar weg, omdat ik er niet echt een verhaal omheen kon creëren. Toen ik Jij wordt nog eens mijn dood klaar had, dacht ik: wat wordt het volgende? Ik keek over mijn aantekeningen in mijn inspiratiemap en in die tijd was ik net klaar met het herlezen van De verborgen geschiedenis, wat een van mijn favoriete boeken is. Een van de personages in De verborgen geschiedenis is een leraar van vijf studenten die verzeild raken in een moordzaak. Ik was altijd gefascineerd door deze leraar en hoe zijn docenten hem zien als perfect, waarbij ze niet echt begrijpen dat ook hij zijn fouten en tekortkomingen heeft. Weet je, docenten zijn betekenisvol. Zo stimuleerde mijn docent me om schrijfster te worden, maar we zien ze tegelijkertijd niet helemaal als mensen. Ik dacht dat het heel erg interessant zou zijn om een mysterie rondom zo’n personage te bouwen in combinatie met een hoofdpersonage die de moord op haar favoriete docent gaat onderzoeken en hoe dat dan eruit zou komen te zien. Dus die twee ideeën klikte samen en werden Niets meer te zeggen.”

Heb je ook vaste bronnen van inspiratie waar je altijd op terug kan vallen? “Het verschilt enorm. Ik word heel erg geïnspireerd door het werk van anderen. Ik kreeg het idee voor Een van ons liegt toen ik naar een nummer luisterde en voor Familie liegt nooit was dat een artikel in een magazine. En soms krijg ik van die kleine ideeën waarvan ik niet weet wat ze betekenen, maar die ik dan toch noteer. Zo had ik een tijdje geleden een idee in de geest van een oplichter en de film The Parent Trap. Ik wist niet wat dat betekende. Ik vind The Parent Trap een leuke film en ik was het aan het kijken op de televisie toen ik dacht: wat als de ouders criminelen zouden zijn? Ik schreef het op en dat is dan opeens iets waar ik een verhaal omheen kan bouwen. Dus ik ben nu aan het werken aan iets wat daaraan gerelateerd is. Dat is dan niet helemaal te herleiden naar het originele idee, maar het was gewoon een ‘vonkje’ wat ik kreeg toen ik iets keek wat ik leuk vond en dacht: wat als je het omdraait? Dat doe ik vaak.”

“Ik weet de grote plottwist aan het einde altijd van tevoren evenals wie ik wil dat je gaat verdenken. Maar dan zijn er kleine dingen die ik bedenk tijdens het schrijven.”

Interviews met personages    

McManus is geboren in Cambridgde, Massachusetts. Waar haar eerste boeken zich nog afspeelden in Californië en fictieve plaatsen in de VS, lijkt Karen per boek steeds dichter bij haar woonplaats uit te komen. Niets meer te zeggen speelt zich dan ook af in de staat Massachusetts. Vanwaar deze keuze en waarom juist voor dit boek? “Nou, ik ben steeds dichterbij gekomen. Een van ons liegt en Eerlijk duurt het langst vonden plaatsen in Californië, wat ver weg is. Maar Twee kunnen er een geheim bewaren was in Vermont, wat New England is. Er zijn zes staten die samen New England vormen, waar Massachusetts er een van is. En dan heb je Familie liegt nooit, wat plaats vindt op een eiland dat deel uitmaakt van Massachusetts. Het is verzonnen, maar gebaseerd op Martha's Vineyard en Nantucket. Tot slot was de locatie van Jij wordt nog eens mijn dood Boston, wat de hoofdstad is van Massachusetts en wat zich heel erg dicht in de buurt bevindt van waar ik woon. Voor mij werd het daardoor zoveel makkelijker om dat boek uit te werken, omdat het plaatsvindt in één dag en ik de mogelijkheid had om de personages te volgen door de stad, terwijl ik ervoor zorgde dat ze op de plekken konden komen waar ik nooit kon komen. Vooral midden in de coronapandemie die toen speelde, kwam dat heel goed uit, omdat ik niet echt kon reizen. Ik dacht het is veel beter als ik mijn research gewoon hier doe. Dit hield ik vervolgens in stand met Niets meer te zeggen. Ik heb het plaatsje in het boek bedacht, maar het is grotendeels gebaseerd op de omgeving waarin ik ben opgegroeid.

In het nawoord van Niets meer te zeggen geeft Karen aan dat ze in beginstadium de nodige moeite heeft gehad met het uitwerken van het verhaal. Uiteindelijk kwam het verhaal los toen Karen eenmaal de personages succesvol had uitgewerkt. In haar boeken schrijft de Amerikaanse auteur altijd vanuit verschillende personages. De personages in je boeken verschillen vaak veel van elkaar. Hoe verplaats je je in elk afzonderlijk personage? Voor Niets meer te zeggen was dat interessant, omdat ik eerst met twee andere personages ben begonnen dan die het uiteindelijk zijn geworden. Het waren eerst twee meiden waarvan hun vriendschap was stuk gelopen als in een Taylor Swift nummer over een verbroken vriendschap, wat naar mijn idee een geweldige dynamiek was, maar het werkte niet echt voor dit boek. Ik kon er niet echt achter komen waarom, dus ging ik experimenteren met het wisselen van de personages en dat werkte uiteindelijk. Nu kan ik niet geloven dat het ooit andere personages zouden zijn geweest, omdat ze het boek zo goed neerzetten. Ik begin dan ook meestal met de personages. Zo doe ik dingen als werkbladen voor ze, interview ik ze bijna, waarbij ik hele simpele vragen stel, zoals: waar woon je en wat is je favoriete eten? Maar ook dingen als: waar ben je bang voor? Wat wil je? Waar verstop je je? Grote dingen die samenhangen met het plot. En dan denk ik na over wat ze van zichzelf moeten leren gedurende de loop van het verhaal en hoe dit dan weer past bij het mysterie. Dat werkte in dit boek heel erg goed.”

Dus je stelt de personages voor in je hoofd en stelt ze eigenlijk vragen? “Ja, en daarna begin ik ze verder te bouwen, ook doe ik dingen als moodboards om een beeld te krijgen in mijn hoofd van hoe ze eruitzien, wat hun vibe is en dat soort dingen. Ik werkte eerst altijd met playlists om in het hoofd van mijn personages te komen, maar Niets meer te zeggen was het eerste boek waarmee ik dat niet heb gedaan, omdat ik het gevoel had dit niet nodig te hebben voor deze personages.”

Het schrijven vanuit verschillende perspectieven, maar ook het toevoegen van grote plottwists zitten verweven in de schrijfstijl van Karen M. McManus. Bedenk je alle plotwendingen van tevoren of zijn er ook wendingen die je gedurende het schrijven van het boek bedenkt? “Het is een mix van allebei. Ik weet de grote plottwist aan het einde altijd van tevoren evenals wie ik wil dat je gaat verdenken. Maar dan zijn er kleine dingen die ik bedenk tijdens het schrijven. Zoals wanneer Ellie (het jongere zusje van hoofpersonage Brynn in Niets meer te zeggen, red) een klein geheim heeft dat ze bewaart, wat aanvankelijk niet belangrijk lijkt, maar uiteindelijk een grote rol speelt in het verhaal. Dat is iets wat gewoon gebeurde.”

“Ik ben van mening als je een groep personages hebt dat je dan een connectie moet hebben, maar ook conflicten en een chemie tussen hen allemaal. Als je al die dingen niet hebt, dan wordt het niet zo interessant om ze te volgen.”

Teamdynamiek

Je hebt als schrijfster een stem om mensen te inspireren. Probeer je ook een boodschap naar buiten te brengen met jouw werk om zo een impact te maken? “Ik hoop van wel. Een van de grote thema’s in al mijn boeken waar ik steeds weer bij terugkom, is het idee van acceptatie, zowel het accepteren van jezelf als andere mensen. Dus ik hoop wanneer lezers mijn personages door moeilijke situaties zien gaan, zoals wanneer ze zich schamen of niet blij zijn met wie ze zijn, dat ze zich realiseren dat het mogelijk is om daar doorheen komen op een manier die hen niet alleen helpt om zeggenschap te krijgen over hun eigen leven, maar dat ze ook anderen kunnen helpen door een probleem op te lossen dat in hun gemeenschap speelt. Ik hoop dat lezers zich in zulke situaties kunnen herkennen en dat ze weten dat ze zich door donkere tijden heen kunnen slaan, want die ervaren we allemaal.”

Lezers prijzen ook vaak het feit dat ze zich goed kunnen inleven in jouw personages. Wat is jouw geheim tot het creëren van personages die voor jouw lezers bijna echt lijken? “Ze voelen als echt voor mij. Ik spendeer heel veel tijd met ze en denk veel aan ze. Het is een voordeel om te schrijven vanuit meerdere perspectieven, omdat de lezer meer mogelijkheden heeft om betrokken te raken bij een personage dan wanneer je vanuit één enkel perspectief schrijft. Ik kijk niet alleen naar hen als individuen, maar ook als groep. Ik denk daarbij heel erg na over de dynamiek en onderlinge verhoudingen tussen de personages. Ik ben van mening als je een groep personages hebt dat je dan een connectie moet hebben, maar ook conflicten en een chemie tussen hen allemaal. Als je al die dingen niet hebt, dan wordt het niet zo interessant om ze te volgen. Dus ik spendeer heel veel tijd om na te denken over de groep als geheel en hoe zij moeten evolueren samen met de individuele karakterontwikkeling. Ikzelf hou van teamdynamiek. Ik hou van een team. Iets wat start als een groep individuen waarvan het lijkt dat ze niets gemeen hebben en dan komen ze samen. Dat is een dynamiek die ik leuk vind om te creëren in mijn boek en ik denk dat mensen daarop reageren.”

En wanneer je vanuit verschillende perspectieven schrijft, schrijf je dan eerst een groot deel van het verhaal door de ogen van het ene personage en ga je dan over op de andere of switch je constant? “Ik schrijf heel lineair. Dus ik schrijf hoofdstuk één, twee, drie, vier… Ik ben nooit in staat geweest om een personage soort van helemaal losstaand van het verhaal te schrijven. Zoals het verhaal gebeurt en zich ontvouwt, zo schrijf ik ook het personage mee. Het vergt je brein om veel te switchen tussen elk personage.”

“Dit boek is interessant, want het is eigenlijk gebaseerd op een plotlijn die ik uit Een van ons liegt heb moeten halen.”

Een van ons is terug

Nu we het over Niets meer te zeggen hebben gehad, wordt het tijd om verder te kijken. Haar volgende boek is er eentje waar fans reikhalzend naar uit zullen kijken. Het vervolg op Eerlijk duurt het langst, of ook wel het derde deel in de Een van ons liegt serie, ligt namelijk in het verschiet. De Nederlandse titel van het derde deel is nog niet officieel bekend gemaakt, maar in het Engels zal het boek in ieder geval One of us is back gaan heten, wat je vrij kunt vertalen naar Een van ons is terug.

Hoe zal Een van ons is terug bijdragen aan het verhaal dat je in de eerste twee boeken hebt neergezet? “Dit boek is interessant, want het is eigenlijk gebaseerd op een plotlijn die ik uit Een van ons liegt heb moeten halen. De plotlijn zat aanvankelijk in het boek om de motivaties van een van de antagonisten (de tegenhanger van het hoofdpersonage, red.) beter uit te leggen. Maar het leidde heel erg af en het paste niet bij de rest van het boek, dus mijn literair agent deed de suggestie om deze plotlijn eruit te halen. Dat heb ik gedaan en ik realiseerde me dat ze gelijk had, dus ik moest dat toen maar opzij leggen. Maar in mijn gedachten was het altijd een onderdeel van het verhaal en ik begon te denken: is er meer aan de hand? Dus ik trok het eruit en begon een nieuw verhaal eromheen te bouwen. Ik begon er mee te spelen en uiteindelijk heeft dat geleid tot Een van ons is terug. Het was nooit mijn bedoeling om drie boeken te schrijven, maar ik heb wel het gevoel dat ik met dit boek het hele verhaal vertel dat ik wilde vertellen. Het was wel ingebakken in het Bayview-DNA (Bayview is de fictieve school in de Een van ons liegt-serie, red.), maar het was gewoon niet opgenomen in het oorspronkelijke verhaal. Dus dit boek zal zeker het hele verhaal afronden. Misschien zal ik op een dag de personages op een andere manier opnieuw gebruiken, maar dit specifieke mysterie zal nu afgelopen zijn.”

In Een van ons liegt creëerde McManus met Bronwyn, Cooper, Addy en Nate totaal verschillende personages door wiens ogen lezers het verhaal konden beleven. Met Eerlijk duurt het langst voegde ze Maeve, het zusje van Bronwyn, Knox en Phoebe daaraan toe. McManus heeft inmiddels via haar social media kanalen gedeeld dat het verhaal ditmaal vanuit Addy, Phoebe en Nate verteld gaat worden.

Was het moeilijk om de drie hoofdpersonages te kiezen? “Het was zo moeilijk. Het zijn allemaal zulke geweldige personages. Het is een hele grote cast. Er zijn niet alleen de hoofdpersonages, maar je hebt ook hele betekenisvolle bijpersonages. Je zou kunnen beargumenteren dat zij allemaal een hoofdrol in het verhaal verdienen. Maar ik wist wie ik ook zou kiezen, dat er mensen teleurgesteld zouden zijn, omdat ik niet hun favoriet heb gekozen. Maar uiteindelijk kun je alleen maar de personages kiezen die het verhaal voort gaan brengen in de beste manier mogelijk. Dus heb ik gekeken naar wie de grootste belangen heeft en dat is hoe ik die beslissing heb genomen. Maar ik heb het echt geprobeerd om ieder personage een betekenisvolle rol te geven, dat ik aan iedereen genoeg pagina’s heb gewijd, zodat je hun leven en relaties ziet, dus dat zelfs wanneer het verhaal niet door jouw persoonlijke favoriet wordt verteld, dat je ze dan nog voldoende zult zien.”

Op je Instagram heb je laten weten zelfs een lijst van alle personages aan het boek toe te voegen, omdat het zo’n grote cast is. Kunnen we stellen dat dit boek je grootste project is tot dusver? “Ik denk van wel. Het was zonder twijfel het grootste aantal personages. Het is niet alleen de zeven voormalige hoofpersonages, maar ook alle belangrijke mensen in hun levens. Zo heb je Addy’s zus, Maeves vriendje, Phoebe’s familie, Nates familie; er zijn zoveel mensen om mee bij te praten, maar ik hoop dat het allemaal gelukt is.”

Kun je ons ook meer vertellen over het plot van Een van ons is terug? “Ik weet niet of ik dat kan… ik denk dat dat nog niet volledig wordt bekendgemaakt tot de onthulling van de cover. Die zit er echter snel aan te komen… Wat ik wel kan zeggen is dat het een klassieke Karen M. McManus thriller zal zijn: er zijn veel geheimen, veel twists en ik hoop dat alle personages aanwezig zijn waar mensen van zijn gaan houden.”

Voor de fans

Nu we gesproken hebben over haar vasthoudendheid in het verleden, haar succes tot op heden en welke boeken er in de nabije toekomst op ons staan te wachten, is het helaas tijd om het interview af te ronden. Maar voordat het zover is, heeft Karen nog een boodschap speciaal gericht aan al haar Nederlandse fans: “Ik wil graag iedereen bedanken voor de support. Niet alleen voor het omarmen van de Een van ons liegt-serie, maar ook mijn standalone thrillers. Ik waardeer het ontzettend dat lezers elke keer opnieuw erbij zijn wanneer ik een nieuw boek uitbreng, dat ze enthousiast zijn en dat ze dat enthousiasme ook weer delen met anderen. Dat betekent heel veel voor me.”