Interview: Sandra J. Paul
Interview: Sandra J. Paul
Je staat bekend om je omkeerthrillers, waarin niets is wat het lijkt. Hoe ontwikkel je zo’n gelaagde verhaallijn zonder al te veel weg te geven?
Het proces begint eigenlijk al lang ervoor - ik ben een hoofdplanner, wat wil zeggen dat ik in mijn hoofd heel lang bezig ben met de plot van het boek, waarna - als ik begin te schrijven (wat ik organisch doe) wel naar mijn einddoel ga, maar vaak nog vele zijsprongen neem. Het moeilijkste is altijd het tweede personage, omdat dit perfect moet verweven zijn met het eerste. In het geval van Dead Girls schreef ik eerst Syl, daarna Viola. In het geval van Holly Hayes, heb ik het verhaal in zes grote delen geschreven (holly-dylan-holly-dylan-twee delen nadien). Ik deed het zo omdat in dit boek er een aantal zeer duidelijke delen zijn, waardoor de lezer ook de keuzes krijgt om het per deel te lezen, of door te lezen).
In Dode meisjes praten niet en De laatste dagen van Holly Hayes spelen jonge vrouwen de hoofdrol. Wat trekt je aan in dit perspectief en hoe geef je hen zo’n authentieke stem?
Ik vind zowel mannen als vrouwen schrijven erg interessant - het personage Dylan uit Holly Hayes was voor mij een zeer intrigerend karakter. Sowieso is een jonge vrouw zijn in deze wereld niet altijd gemakkelijk; vrouwen hebben ook een heel ander beeld op de wereld dan mannen. Ik werk veel samen met jonge vrouwen en ga ook luisteren bij hen als ik ergens over twijfel, maar zelf was ik natuurlijk ook ooit jong (nu iets minder jong ;)) en put ik ook wel uit eigen ervaringen en gevoelens. Zo heel veel verschil tegenover toen en nu is er ook niet.
Je thrillers bevatten vaak bovennatuurlijke of mysterieuze elementen. Waar trek jij de grens tussen realiteit en het bovennatuurlijke in je verhalen?
Ik heb van jongs af een grote voorliefde gehad voor het speculatieve/paranormale, wellicht door het feit dat ik al op vroege leeftijd naar programma's zoals The Twilight Zone keek, of films als Carrie. Dat heeft me zeker gevormd, en later ook series zoals The X-Files, waar ik meer een voorliefde had voor de monster-of-the-week afleveringen dan de buitenaardse samenzweringen. Wat ik belangrijk vind is dat het speculatieve ook geloofwaardig blijft. Daarom heb ik een grote liefde voor boeken zoals The Haunting of Hill House, of Poe-verhalen en herwerkingen. Alles wat bovennatuurlijk is kan niet "gezien" worden, wat het net interessant maakt. Ik zal nooit een zware fantasy kunnen schrijven, maar mijn volgende boek zal een speculatieve gotische thriller worden waar ik echt in mijn element ben.
Hoe ziet jouw schrijfproces eruit? Begin je met het einde, gezien de ‘omkeerstructuur’, of ontwikkelt het verhaal zich gaandeweg?
Zoals eerder vermeld ben ik een combo - ik plan in mijn hoofd, maar zodra ik begin te schrijven, is het zeer organisch. Ik droom ook van mijn plottwisten en herwerk eerdere hoofdstukken vaak als er gaandeweg iets gebeurt in het proces dat me in een andere richting stuurt. Ik hou er enorm van om te puzzelen en de stukjes juist te leggen.
Welke boodschap of gevoel hoop je dat lezers meenemen nadat ze een van jouw thrillers hebben gelezen — naast kippenvel uiteraard?
Ik hoop dat ze zoiets hebben van, damn, dit heb ik nog niet eerder gelezen op deze manier. Of dat mijn verhalen hen achterlaten met een gevoel van 'dit wil ik nog eens lezen' of elementen waardoor ze nog lang nadenken. Eerder deze week zei iemand me dat ze spijt had dat ze mijn boek niet opnieuw kon lezen omdat het haar zo bezighield. Dat vind ik het mooiste compliment dat je kunt krijgen.
Schrijf jouw recensie!