Onlangs kwam het debuut van Siep Hendriks in de boekhandel te liggen. Ronkende en vleiende teksten gingen vergezeld met de aankondiging van Voordat we slapen. Tijd dus om Siep te vragen naar het ontstaan van het boek en meer te weten te komen van de auteur.

Kun je ons kort vertellen wie Siep Hendriks is?

Ik ben Siep Hendriks, horror- en thrillerschrijver. Creatief en altijd bezig met verhalen vertellen. Daarnaast teken en illustreer ik graag. Ik ben onderdeel van onlineshow Aan tafel. Ik ben van jongs af aan al aan het lezen geweest. En kwam er snel achter dat ik wel naar een bepaald genre ging (horror). Mijn opa is daarin heel belangrijk geweest. Hij leerde mij altijd hoe belangrijk het is dat we verhalen vertellen. Mijn vader had de droom om ooit een boek uit te geven. Zij hebben mij zoveel gegeven waar ik nu profijt van heb. 

Wat is coöperative storytelling bij table top role playing games?

Een van de grootste role playing games is Dungeons and Dragons. Bij coöperative storytelling creëer je als het ware samen een verhaal. De spelleider (ben ik ook) geeft enkel de wereld en samen maak je dan het verhaal.

Wat is het grote verschil tussen de verhalen in die wereld creëren en het schrijven van een boek?

Bij een boek heb je alles in de hand. Je bent zelf degene die bepaalt hoe het gaat. Bij coöperative storytelling ben je afhankelijk van anderen en moet je daar op inspelen. Het verhaal kan alle kanten op gaan. 

Dan naar je boek Voordat we slapen. Hoe ben je aan die inspiratie gekomen?

Mijn hoofd is een soort fornuis. Daar staan altijd 4 pannetjes te borrelen. Die pannetjes zijn verhalen. Zo ben ik nu ook alweer bezig met mijn nieuwste boek. Het idee voor Voordat we slapen was er al, maar heel anders dan hoe het boek definitief is geworden. De sfeer was er eerst, en bij het bekijken van True Detective en het spelen van Last of Us en het luisteren naar muziek kwam alles steeds meer samen. Al zag het er dus eerst heel anders uit. Zo was Elena (moeder van Riley en een van de hoofdpersonages uit het boek) eerst Alexander. Een stoïcijnse man. Murph (Ierse rechercheur en ander hoofdpersonage) bestond zelfs helemaal niet. 

Hoe kwamen de veranderingen?

Bij het lezen kwam ik erachter dat een stoïcijnse op wraak beluste vader al zo vaak voorbij is gekomen in verhalen. En ik wil graag diversiteit in mijn verhalen. Dus toen ben ik gaan kijken wat het zou doen als alles hetzelde bleef, maar Alexander een vrouw zou worden. Wel een sterke vrouw. Het bracht een heel andere dynamiek want de band is gewoon anders. 

Murph was een toevoeging omdat ik toch vond dat enkel de ‘roadtrip’ die Elena en Riley samen maken niet voldoende is. 

De hoofdpersonages zijn Elena, Riley en Murph. Kun je ons uitleggen wie ze zijn?

Elena is dus de moeder van Riley. Een heel pragmatische vrouw. Werkt in een slachthuis en een echte breadwinner. Ze is niet bezig met haar eigen traumas en heeft die vakkundig weggestopt. 

Riley is een puber van 14, maar echt mijn schatje. Ze is leuk, dapper en ook goed gebekt. Ze wil van alles, is creatief en weet precies hoe ze het wil. Maar zij wordt door een sekte ontvoerd en vanaf dan bepaalt ze helemaal niks meer.

Murph is dus de laatste toevoeging en de rechercheur uit Ierland die de zaak van de sekte heeft geleid met haar partner Simon. De zaak is ‘opgelost’, maar laat haar in een dubbele depressie achter. Ze wordt namlijk door een heftig incident doof en iedereens leven gaat daarna door terwijl dat van haar stilstaat. Tot de gebeurtenissen in Rotterdam haar weer terugbrengen naar de zaak en kansen geeft om het nu definitief op te lossen. 

Murph is doof, maar hoort nog wel. Ze hoort de stemmen van de overleden kinderen.

Het was een ingeving. Eerst was ze vanaf het begin doof, maar dan zou het toch een soort gimmick geworden zijn. Dat ze er alleen maar in zat omdat ze doof was. Nu had het echt een functie. Haar doofheid bemoeilijkt natuurlijk haar werk, maar is ook op dezelfde plek als de stemmen die ze hoort. 

Als we dan naar je boek kijken, een prachtige cover en elk hoofdstuk voorzien van bloemen ziet het er zo lieflijk uit. Maar de inhoud is echt horror.

Die bloemen hebben echt een functie. En gaan over de Victoriaanse bloementaal waar ik ook nog lang niet alles van weet. Maar de sekte miste een modus operandi. Die zat hem in groeien. Vandaar ook dat ze kinderen ontvoeren. Ze zijn op zoek naar groeien en volgroeiing. Bloemen staan natuurlijk ook voor groei. Die bloementaal is zo bijzonder. Dat je zo op een non verbale manier kunt communiceren. Je kunt er hele gedetailleerde dingen mee zeggen. En ja, dan is het allemaal niet meer zo lieflijk, maar ik moet heel eerlijk zeggen: horror is, hoe gek het misschien ook klinkt, altijd mijn veilige plek geweest.

Dat je zulke heftige dingen beschrijft. Doet dat dan nog iets met jou als schrijver? We hebben het hier wel over gruwelijkheden met jonge mensen…

Er zit heel veel emotie in. Natuurlijk gaat het mij ook aan het hart. Ik voel de intensiteit. Tegelijkertijd vind ik het belangrijk om niet weg te kijken. Er gebeurt heel veel bij jonge mensen. Pubers. Ook mijn jeugd is niet altijd makkelijk geweest. We zijn geneigd dat allemaal maar een beetje aan de kant te schuiven, dat het er niet mag zijn. Ik wil juist het wel bespreekbaar maken.

Het verhaal speelt zich op veel plekken af, heb je iets met die plaatsen?

Rotterdam was eigenlijk eerst München. Ik zocht een echte industriestad. Maar ik kreeg toen toch de tip om het naar Nederland te verplaatsen, dat is voor de Nederlandse lezer fijner. Toen ik dat hoorde dat ik, oke prima, dan doen we Rotterdam. In Spanje ben ik heel veel geweest, en ik zag zo voor me bij een ondergaande zon bij de bergen dat er van allerlei gruwelijkheden zouden plaatsvinden. Dat is behoudens de bergen dan ook gelukt. 

Ierland had eigenlijk een andere oorsprong. Ik ben geboren in Brabant, Overloon. Een heel bosrijk gebied. Ik was op zoek naar iets vergelijkbaars. Ik vond het in Ierland. Ook daar mensen met een Christelijke achtergrond en dat gaf dan weer wat meer diepgang aan het goddelijke van Riley.

Ben je zelf kerkganger, of geweest?

Nee, al heb ik natuurlijk wel de invloeden en gebruiken meegekregen. De verhalen en dergelijke. Ik ben verder atheïstisch en agnostisch opgevoed. Als ik een geloof wilde belijden vonden mijn ouders het prima, maar ik moest hem dan wel zelf opzoeken.

Je boek wordt nu al overladen met complimenten. Is dat vleiend of drukverhogend voor de toekomst?

Beide. Erkenning is natuurlijk heel fijn. Ik heb mogen doen wat ik al heel lang ambieer en als mensen dat dan mooi vinden is dat heel fijn. Al moet ik wel zeggen dat ik (tijdelijk) gestopt ben met reviews lezen. Want zowel de goede als de slechte gaan toch in mijn hoofd zitten. Ik kan dat eigenlijk niet gebruiken bij het schrijven van mijn nieuwe boek. En bovendien alle hoge meningen hebben er al een vinkje bijgezet. Voordat dit boek uitkwam heeft mijn vader het al gelezen en alle andere belangrijke mensen. En zij vonden het allemaal mooi en goed.  En laat ik mezelf niet vergeten, ik ben zelf natuurlijk ook vrij kritisch. Op een gegeven moment moet je het laten rusten in de wetenschap dat er heel misschien toch nog wel iets niet helemaal naar wens is. 

Wat was het moeilijkst bij het schrijven van Voordat we slapen?

Het begin vond ik lastig. Ik was al heel snel begonnen aan het verhaal, maar veel werkte nog niet en toen moest ik schrappen. Dat was zeker niet fijn. Ik begin dan ook veel rustiger nu. 

En het mooist?

Veel auteurs vinden het eind schrijven niet mooi. Ik wel. Ik ben ook echt heel blij met het einde, dat vind ik echt heel erg leuk gelukt. En zonder iets weg te geven, de laatste zin in het boek was iets wat een buschauffeur letterlijk tegen me zei. Dat vind ik dan ook mooi dat het weer zo terug komt.

Maar het meest trots ben ik misschien wel op hoofdstuk 11 in deel 1. Wanneer Riley en Elena een Franse politieagent treffen. Daar verandert er namelijk nogal wat.

Ik moet je zeggen dat ik bij dat hoofdstuk ook echt het besef had dat deze twee verder afgedwaald waren dan alleen maar op wraak belust.

Precies. Daar wordt echt bepaald hoe het met het duo verder gaat. 

Je schrijfstijl is erg mooi. Er zit flink wat cynisme, sarcasme en enkele vileine opmerkingen in. Zelf vond ik deze zin bijvoorbeeld prachtig: ‘Ze had nog nooit zoiets levendigs ontmoet als de doden.’ Hoe kom je aan die schrijfstijl.

Met het gevaar om arrogant te klinken, maar dat is wel echt wie ik ben. Ik heb een hoop geleerd om een verhaal te schrijven, maar sommige zinnen zoals die jij net noemt zijn echt Siep. Die overkomen me. Dan zit ik zelf ook wel eens na het typen met het besef dat dit me overkomt. Het is echt een stukje van mij.

Hoop je dan ook dat dat iets is wat mensen gaan herkennen in boeken van jouw hand?

Ja.

Wil je nog iets over het boek kwijt of hebben we alles wel behandeld?

Ik denk dat we alles wel benoemd hebben zo.

Je gaf al aan dat je bezig bent met een nieuw boek, kun je daar al iets over zeggen?

Ja wat ik er in ieder geval over kan en mag zeggen is dat het heel anders wordt als Voordat we slapen. Ik heb wel al van mensen gehoord dat ze hopen dat Murph nog terugkomt, maar voor mij is dat nu echt een nee. Ze mag wat mij betreft met pensioen. Al komt ze misschien nog als een soort side story ergens voorbij. Ik wil mijn verhalen namelijk wel in een shared universe schrijven. Waarin alles wel bij elkaar hoort, maar het wel los van elkaar is. Mijn volgende boek wordt ook weer een stand alone, maar dan dus heel anders. Het wordt ook heel anders eng. Het volgende boek wordt meer een “ik durf het licht niet uit te doen eng” en bij Voordat we slapen is het toch ook meer een onderhuids eng. Het gaat ook in de dynamiek van de personages heel anders zijn. Voordat we slapen had steeds duo’s en echt een leider-volger dynamiek terwijl mijn nieuwe boek personages heeft die echt aan elkaar gewaagd zijn.

En wanneer kunnen we dat boek verwachten. Is dat nog in 2025?

We willen hetzelfde pad bewandelen als dit boek. Dus het zal dan weer gepubliceerd worden in het voorjaar. Dat kwam met Voordat we slapen natuurlijk sowieso perfect uit, want overal waar je nu kijkt ze je de bloemen groeien…