Sterre Carron kun je kennen van al haar Rani Diaz-thrillers. Onlangs verscheen haar eerste stand alone, Schim in de nacht. Hoog tijd om haar wat vragen te stellen!

Wat inspireerde je om thrillers te gaan schrijven, en specifiek de Rani Diaz-reeks? 

Het was een kinderdroom, die lang, heel lang, naar de achtergrond was verdwenen. Als kind las ik ’s avonds stiekem de boeken van Enid Blyton. Toen dacht ik: ooit wil ik ook spannende boeken schrijven. Die ‘ooit’ heeft een halve eeuw op zich laten wachten. Intussen was ik werkzaam in de medische sector. Op een zonnige dag zei ik tegen mijn dochter: Ik ga eraan beginnen, ik ga een poging wagen om een thriller te schrijven. Ze stimuleerde me, en vol enthousiasme ging ik aan de slag. Negen maanden later begon de zoektocht naar een uitgeverij.😊

Doordat ik vrienden bij de recherche heb, wist ik ongeveer hoe ik een politieteam moest samenstellen en hoe het allemaal in zijn werk ging. Eén ding was zeker: ik zou kiezen voor een kranige, vurige hoofdrechercheur die ook meelevend kon zijn. Ik weet nog dat ik de familienaam van Rani Diaz heb opgezocht in een oud telefoonboek. Tevens was en een van mijn buren net opa geworden; zijn kleinkind heet Rani. Ik dacht: Dat is ze, dit is de naam van mijn hoofdpersonage.

En Bert? Zijn karakter is gebaseerd op een vriend die ik al jarenlang niet meer heb gezien.

Hoe ontwikkel je de complexe karakters in je boeken, zoals hoofdinspecteur Rani Diaz?

Ik stel mezelf altijd de vraag: Hoe zou ik reageren in bepaalde situaties? En hoe wil ik dat Rani reageert als dat (wat ‘dat’ dan ook is) zou gebeuren? Rani heeft het in haar jeugdjaren niet bepaald gemakkelijk gehad, en uiteraard heeft dat zijn sporen nagelaten. Maar, zoals boven vermeld, stel ik mezelf altijd eerst de vraag hoe mijn reactie zou zijn. Nu weet ik wel dat Rani een kort lontje heeft, maar diep vanbinnen is ze een gevoelig persoon die oneerlijkheid niet verdraagt. Ze is gedreven en zal niet rusten voor ze, langs welke weg dan ook, de waarheid boven water haalt. 

Kun je ons iets vertellen over je nieuwste boek, Schim in de nacht? Het is je eerste standalone. Spannend! Wat kunnen lezers ervan verwachten?

Ik heb ‘Schim in de nacht’ met heel veel gevoel geschreven. Ik durf gerust te zeggen dat ik voor het eerst hield van een personage in een script. Ik voelde Lories angst, verdriet - kortom al haar emoties - en wilde haar beschermen, haar in mijn armen sluiten en haar troosten. Klinkt gek, maar dat was hoe het bij mij binnenkwam. De lezers kunnen een spannend boek verwachten, met emoties op de juiste plaats. Het is een standalone, daarom zijn de inspecteurs niet uitgewerkt. Ik heb me vooral gefocust op de drie hoofdpersonages. Hun gevoelens en daden heb ik centraal gezet. 

Hoe voelt het om nu een standalone thriller te publiceren in plaats van een deel van de Rani Diaz-reek? Wat zijn de grootste verschillen in het schrijfproces? 

Toegegeven, ik was heel onzeker toen ik eraan begon. Eens het eerste hoofdstuk geschreven was, ging het steeds vlotter en vlotter. Ik was trots omdat ik het kon. 😊 Yes! Ik vond het minder moeilijk dan een Rani schrijven omdat het anders wordt opgebouwd en je minder aandacht moet geven aan het recherchewerk. Je kunt je volledig toeleggen op de uitwerking en de diepgang van de hoofdpersonages. Eerlijk? Ik heb de smaak te pakken, nu is het wachten op reacties van de lezers. Intussen heb ik al een paar leuke feedbacks mogen ontvangen. O ja, ik voelde me net een debutant toen het boek het levenslicht zag! Hoe gek het ook klinkt, het was zo. Stress, veel stress en nog meer stress. Gelukkig is mijn adrenalinepeil aan het dalen!

Wat heeft je doen besluiten om na 22 Rani Diaz-thrillers toch een standalone te schrijven?

Omdat ik het gevoel had dat ik Rani niet meer kon uitdiepen. De vraag was: Wat kan ik nog zinvol over haar en haar teamleden schrijven? Rani heeft al heel wat watertjes doorzwommen en per slot van rekening moet het allemaal nog geloofwaardig blijven. Ik begon het te voelen tijdens het schrijven van ‘Doolhof van verraad’. In dat boek wek ik Amy, een nieuwe inspecteur, tot leven. Toen dacht ik: Als ik gebruikmaak van nieuwe rechercheurs, is het dan geen sein om de Rani-serie on hold te zetten. Ik heb mijn gevoel gevolgd, heb er uitgebreid met iemand uit de schrijverswereld over gepraat. Na vele gesprekken was de kogel door de kerk. 

Wat is het meest uitdagende aspect van het schrijven van een thriller?

Je moet erop letten dat het verhaal nergens inzakt (de spanningsboog moet zijn werk doen) en dat het vooral geloofwaardig blijft. En … dat de mensen of lezers constant op zoek zijn naar het hoe, wie en waarom? En heel belangrijk: er mogen niet té veel namen uit de hoge hoed getoverd worden. Iemand heeft me dat ooit ingefluisterd en toen dacht ik: Ik zie het, ik zie het … Het was een beetje een eureka-gevoel. 

Heb je een vast schrijfproces of - routine die je volgt? 

Ik schrijf nooit ’s avonds (inspiratie weg). De ochtend en de namiddag zijn mijn favoriete tijdstippen. Soms gebeurt het dat ik een paar dagen niet schrijf, maar eens ik aan een script begin, gaat het meestal als een sneltrein.

Welke auteurs of boeken hebben jou het meest beïnvloed in je schrijverscarrière? 

Heel eenvoudig: geen

Nu de eerste standalone er aankomt, zijn er plannen om er nog één te schrijven? Of is het volgende boek een nieuwe Rani? 

Hoe jammer sommige lezers het zullen vinden, het volgende is geen Rani-boek. Ik doe mijn best om goed werk te leveren en dat kan alleen door me te omringen door personages waar ik me goed bij voel. Ik ben nu bezig aan het eerste deel van een nieuwe reeks. (geen 22 delen!) Love it! Wat er daarna zal volgen, daar ben ik nog niet uit. Rani is nog niet dood, hè, dat zou ik niet over mijn hart krijgen. Ik wil zeker ook nog een losstaand misdaadverhaal schrijven.

Hoe ga je om met feedback van je lezers, en heeft dit invloed op je toekomstig werk?

Je bent nooit te oud om bij te leren, toch? Ik luister of lees wat de lezer me te vertellen heeft en houd er wel degelijk rekening mee. Weet je, de lezer heeft ‘meestal’ gelijk. Ik hoop altijd dat ze me vertellen wat ze wel en niet goed vinden. Ik ben niet zo’n schrijver die zit te wachten op alleen maar goede recensies. Tuurlijk is dat leuk, maar de minpunten of werkpunten onderbouwen is leerrijk, daar kan ik mee verder in een volgend script.