De fameuze thrillerprijzen Dagger Awards hebben nieuwe categorieën toegevoegd; cosy crime en psychologische thrillers. De jaarlijkse prijzen van de Crime Writers' Association willen de veranderende smaken van lezers erkennen die "op zoek zijn naar de volgende sensatie, de volgende moorddadige innovatie". 

Cosy crime verwijst naar een subgenre van misdaadfictie gekenmerkt door een lichte toon, vaak in kleine gemeenschappen gesitueerd, met amateur-detectives en zonder expliciet geweld of grafische inhoud. Aan de andere kant richten psychologische thrillers zich op de psychologische en emotionele aspecten van de personages, vaak met diepgaande verkenning van de gedachten van zowel daders als onderzoekers.

Erkenning

Door deze nieuwe categorieën toe te voegen, beoogt de Crime Writers' Association de diverse subgenres te erkennen die populariteit hebben verworven onder lezers. Het suggereert ook dat er een groeiende vraag is naar een breder scala aan misdaadfictie dan de traditionele categorieën. Deze stap weerspiegelt de bewustwording van de industrie van de veranderende smaken van lezers. 

De Daggers, zoals de CWA-awards bekend staan, erkennen auteurs in 11 categorieën, waaronder historische misdaad, vertaalde misdaad en levenslange bijdrage aan misdaadschrijven. Volgend jaar zullen de twee nieuwe awards de Twisted Dagger zijn, voor psychologische thrillers, en de Whodunnit Dagger, voor cosy crime.

Cosy crime

Cosy crime neigt naar de lichtere kant van het genre met minimaal geweld, seks en bloederigheid. Verhalen spelen zich vaak af in een landelijke, intieme gemeenschap, en de detectives zijn meestal amateur-speurders, zoals Miss Marple van Agatha Christie. Hoewel de term wordt toegepast op romans uit het Gouden Tijdperk, hebben hedendaagse versies de afgelopen jaren enorm commercieel succes gehad, aangewakkerd door Richard Osman’s serie rondom De moordclub (op donderdag). Daarvan kun je onze recensies hier teruglezen. Osman heeft inmiddels vier boeken in de serie uitgebracht, die zich kenmerkt door bejaarde speurders in een seniorenresidentie. 

Psychologische thrillers

Psychologische thrillers kregen een commerciële impuls met de publicatie van Gillian Flynn's Gone Girl in 2012 en Paula Hawkins' Het meisje in de trein in 2015. Soms ook wel domestic noir genoemd, zijn de hoofdrolspeler over het algemeen vrouwen. Bestsellerauteurs zijn vandaag de dag onder andere Lisa Jewell en Adele Parks.

Vaseem Khan

Vaseem Khan, voorzitter van de CWA die dit jaar de functie op zich nam, vond het belangrijk dat de veranderende smaken van misdaadlezers werden weerspiegeld in de awards. "Misdaadfictielezers  blijven zelden stil staan in hun smaak en de ontwikkeling ervan. We zijn altijd op zoek naar de volgende kick, de volgende moorddadige innovatie."

"Wat bijzonder mooi is, is hoe het genre het verleden opnieuw eert terwijl het het wel tegelijkertijd heruitvindt," zei hij. "Het moderne fenomeen van cosy crime maakt gebruik van de elementen van misdaadfictie uit het Gouden Tijdperk van Agatha Christie, met de nadruk op personages en intellectueel uitdagende mysteries."

Khan zei dat het voor hem "altijd duidelijk" was dat er "opvallende omissies waren in de lijst van de Daggers". Psychologische thrillers "domineren het misdaadgenre en hebben bijgedragen aan het herstellen van het genderonevenwicht in het genre, maar er was geen Dagger specifiek gericht op dit ongelooflijk populaire segment van de markt."

Hoewel psychologische thrillers soms worden gezien als een nieuwe trend in de uitgeverswereld, zijn ze altijd populair geweest, zei Harriet Tyce, voormalig strafpleiter en auteur van onder andere de recente roman Alles komt goed (recensies vind je hier). Daphne du Maurier's Rebecca, Emily Brontë's Wuthering Heights en Charlotte Brontë's Jane Eyre zijn allemaal vroege voorbeelden van het subgenre, legde ze uit.

"Als genre is het traditioneel populairder geweest bij vrouwelijke auteurs en lezers - die de meerderheid van de boekenkopers vormen, laten we dat niet vergeten - misschien omdat de verkenning van de angsten die verborgen kunnen zijn in huiselijke settings zo krachtig en herkenbaar is voor vrouwen die gevangen zitten in giftige structuren binnen het huis."

Kritiek

Aan de andere kant is cosy crime ervan beschuldigd tuttig te zijn. F.L. Everett, auteur van A Report of Murder, is het daar niet mee eens. 

"Fundamenteel gaat cosy crime over optimisme en ontsnapping," zegt ze. "Ja, er moet iets verschrikkelijks zijn dat het onderzoek in gang zet - er moeten een moord of twee zijn - maar uiteindelijk investeer je je tijd in mensen waarop je kunt vertrouwen, die je weet dat het probleem zullen oplossen.

Ik denk dat dat spreekt tot een diepgewortelde menselijke behoefte aan voldoening en oplossing, en een verlangen om te kunnen vertrouwen op goede mensen en te weten dat ze het juiste zullen doen, ondanks hun gebreken.”

Ze sluit af: "Ik vind dat helemaal niet tuttig - ik vind het essentieel. Vooral op dit moment, wanneer het zo moeilijk is om politici, de politie, de pers te vertrouwen - het is natuurlijk dat we ons tot een fictieve wereld zouden wenden om te zien dat de orde wordt hersteld en ons gerust te stellen dat misdaden worden opgelost, slechte mensen berouw tonen of worden gestraft, en goede mensen worden beloond."

(Bron: The Guardian, 3 november)