Het is een steeds meer voorkomend fenomeen dat bekende schrijvers onder een pseudoniem proberen om een andere vorm van schrijven voor zichzelf te introduceren. Als een auteur bekendheid heeft verworven in een genre, dan zit er een zeker risico in als deze auteur in een andere genre onder dezelfde naam gaat schrijven. Verandering van spijs doet eten, zeg maar.

Het bekendste voorbeeld van deze opzet in natuurlijk JK Rowling. Zij wilde naar haar uitermate succesvolle serie omtrent Harry Potter overstappen naar het schrijven van thrillers. Dit deed zij onder de naam Robert Galbraith. Voor Rowling pakte dit goed uit, want de boeken met Cormoran Strike als hoofdpersonage werden stuk voor stuk bestsellers. 

Maar dit brengt natuurlijk ook een bepaald risico met zich mee. Stel dat het lezende publiek de nieuwe vorm van schrijven links zou laten liggen, dan kan het uiterst handig zijn omdat achter een pseudoniem te verschuilen. Zo blijven de twee manieren van schrijven gesplitst. Én kan de auteur altijd weer terugkeren naar zijn of haar oorspronkelijke succes. De schade is dan marginaal, zogezegd.

In juni 2023 verschijnt in Groot- Brittannië bij uitgeverij Simon and Schuster, The Rule of Three van de auteur Sam Ripley, een voor ingewijden onbekende naam in de wereld van de thrillers. Het boek wordt in het Verenigd Koninkrijk aangekondigd “The Whisper Man meets The Chalkman with the paranoia of the Blair Witch Project”. Een aankondiging die nogal wat verwachting kweekt bij de lezers.

The Whisper man is een boek van Alex North, welke in Nederland in 2019 onder de naam de Fluisterman wordt uitgebracht en nogal wat stof doet opwaaien. The Chalkman, in het Nederlands de krijtman  is een boek van C.J. Tudor en in 2018 verschenen. The Blair Witch Project is een film die in 1999 is uitgekomen en gaat over drie studenten die de bossen van Maryland intrekken om een documentaire te maken over de legende van de Blair Witch. Deze cultfilm werd gemaakt met een budget van 60.000 Dollars en leverde 249 miljoen Dollars op. Deze documentaire-achtige verfilming was een ware sensatie in dat jaar.

Zo ziet men dat Simon and Schuster niet laag in wilde zetten toen The Rule of Three uit werd gebracht. 

Naast het feit dat al deze twee boeken en de film allemaal de suspense, mysterie en de minder verklaarbare zaken als overeenkomst hebben, is er nog een andere gelijkenis. Dat is de mate van beoordeling van de lezers en de kijkers van deze drie kunstuitingen. De recensies waren of lovend of vrij negatief. Sommige lezers en kijkers vonden het helemaal geweldig en andere vonden het helemaal niets. 

En zelfs onder de recensenten (het zijn soms net gewone mensen…) was de verdeling groot. De recensies lieten hetzelfde patroon zien. Sommige recensenten kwamen loftuitingen te kort en sommigen vonden het compleet zonde van hun tijd. Nu is dat wel wat vaker het geval maar in dit genre waarin deze drie thuishoren is dat opvallend vaker het geval.

Andrew Wilson

Maar waar de literaire journalistiek toch het meest naar benieuwd was, was de vraag wie er nu schuilging achter de naam Sam Ripley. Een aantal van deze journalisten maakten het tot hun taak om deze auteur te ontmaskeren en de werkelijke naam wereldkundig te maken.

Nu bleek de zoektocht niet zo heel ingewikkeld. Ze begonnen te zoeken in de gegevens die bekend waren van Simon and Schuster en na een aantal namen weggestreept te hebben, bleek het dat het hier om de auteur Andrew Wilson te gaan.

Nu is deze naam een veel voorkomende in het Verenigd Koninkrijk en zelfs als auteur zijn er twee prominente met deze naam.

De ene Andrew Wilson blijkt zich voornamelijk bezig te houden met het schrijven van theologische boeken en heeft een PhD aan het King College in Londen. Hij is lesgevend pastoor in Kings Cross in Londen en onder Christelijke instellingen een hooggewaardeerd columnist in de Christianity Today. Daarnaast heeft hij diverse boeken uitgebracht met als titels Incomparable, Echoes of Exodus en God of all things.

Al met al nu niet echt bepaald het genre wat vergelijkbaar is met het gene wat onder de naam Sam Ripley is uitgebracht. Dus hadden de journalisten beet toen ze de Andrew Wilson bedoelden die onder contract staat bij uitgeverij Simon and Schuster.

Deze Andrew Wilson is geboren in 1967 in Oswaldtwitle, Lancashire, studeerde net zoals zijn naamgenoot aan het King’s college waarna hij journalistiek studeerde aan City University in Londen. Daar behaalde hij in 1988 zijn diploma. 

Hij is eigenlijk zijn gehele journalistieke carrière freelancer gebleven en schreef in opdracht voor The Observer, The Guardian, The Sunday Times, Independent on Sunday en The Daily Telegraph. 

Toen hij in 1989 zijn eerste jaar als journalist achter de rug had werd hij onderscheiden met de prestigieuze John Willis Memorial Prize, een prijs voor het beste artikel in de onderzoeksjournalistiek.

Waarschijnlijk was dit ook de reden dat hij het zich financieel kon veroorloven om freelancer te kunnen blijven.

Zijn loopbaan als auteur begon serieus in 2003 toen hij een non-fictie boek schreef, Beautiful Shadow: A life of Patricia Highsmith. Dit was een biografie waarin hij niet alleen de hoogtepunten van haar carrière onder de loep nam, maar wel degelijk ook de kritische noot kon opzoeken. Dit was voor Wilson toch wel een eye opener, want bekend was dat hij een liefhebber was van de boeken van Highsmith. 

Aan de hand van een flink archief van dagboeken, schriften, brieven en interviews met vrienden collega’s en minnaressen, schreef hij een vrij kritische biografie, die niet bij iedereen in goede aarde viel.

Daar had een aantal leden van diverse jury ’s die over literaire prijzen besluiten, minder moeite mee want met Beautiful Shadow wint hij The Edgar Allen Poe Award voor de kritische biografieën en datzelfde jaar ook de LAMDA   Literary Award.

Hierin kan men dus dezelfde trend waarnemen als bij het begin van zijn journalistieke loopbaan. In beide gevallen viel hij dus direct flink in de prijzen, dus een prima start voor een debutant.

Duidelijk was dat hij na deze prijzen de smaak van het schrijven van biografieën te pakken had. Zo bracht hij in 2007 het boek “The man who invented seks: a life of Harold Robbins. Wilson beschrijft in dit boek het leven van de man die de zogenaamde Airportroman zo’n beetje heeft uitgevonden, maar nog meer het leven van een playboy tot grote hoogten wist te brengen.

Hij deed daarna vijf jaar over de research naar het leven van de overlevenden van de Titanic. Aangezien deze overlevenden niet meer in leven waren, moest hij het onderzoeken vooral doen met geschreven ooggetuigen en interviews met familieleden. Dit leverde in 2015 het boek Shadow of the Titanic: the extraordinairy stories of those who survived. Hij beschrijft het leven van de mensen die uit het water zijn gehaald bij deze scheepsramp, nadat de Titanic was gezonken. Uit het boek blijkt dat velen daar hun hele leven trauma’s aan over hebben gehouden.

Een jaar later schrijft Wilson een boek over Sylvia Plath, met als keerpunt in haar leven de ontmoeting op 23-jarige leeftijd met Ted Hughes, wat uitmondde in een veel besproken relatie in de tabloids van de jaren 50 en 60 van de vorige eeuw. Wilson concentreerde zich het leven van Plath voor die geruchtmakende ontmoeting.

Daarin had Plath een getroebleerd leven, waarin zij als een complex, maar uiterst creatieve jonge vrouw werd afgeschilderd. Deze complexiteit leidde tot een zelfmoordpoging, maar daarnaast was haar creativiteit van een hoog niveau en schreef ze meer dan 200 gedichten in die periode.

In 2015 schrijft Wilson voorlopig zijn laatste biografie: Alexander McQueen, Blood beneath the skin, waarin hij het leven beschrijft van de meest visionaire modeontwerper, die in 2010 op 40-jarige leeftijd een einde aan zijn eigen leven maakte.

Zijn eerste schreden in het schrijven van fictie nam hij in 2007, toen The Lying Tongue werd uitgebracht bij uitgeverij Canongate. Dit boek is een psychologische thriller over een beloftevolle romanschrijver die een baan accepteert als de personal assistent van een teruggetrokken schrijver, die hem eigenlijk heeft ingehuurd om zijn persoonlijke biografie te schrijven. Zo blijft Wilson toch nog wel een beetje in zijn eigen metier.       

Vanaf 2017 schrijft hij een aantal boeken met zijn andere heldin in de hoofdrol. Agatha Christie is naast Patricia Highsmith een vrouw die in hoge achting staat bij Wilson. Zijn eerste boek in deze serie heet A talent for Murder. Dit boek gaat over de verdwijning van de Britse schrijfster. In de nacht van 3 december 1926 verdwijnt Agatha Christie en tien dagen later wordt ze gevonden in een hotel in Harrowgate. Wilson schrijft fictief over wat er in deze tien dagen met Christie is gebeurd en ontvangt over dit boek goede recensies.

In 2018 verschijnt het tweede Christie boek, A different kind of Evil waarin hij Christie opvoert als onderzoekster, in de trend zoals Christie zelf haar Miss Marple verhalen schreef. Het ademt de sfeer uit van de jaren die nu onder de noemer cosy crime een voortreffelijke revival meemaken.

De volgende twee jaren verschijnen in deze reeks ook nog twee van deze Agatha Christie boeken. In 2019 komt Death in a Desert Land uit en een jaar later I saw him Die. 

EV Adamson

Dan gebruikt Andrew Wilson in 2021 voor de eerste maal een pseudoniem als schrijver om een andere manier van schrijven voor zichzelf te introduceren. Onder de naam EV Adamson schrijft hij Five Strangers, waarin journaliste Jen Hunter met vier vreemdelingen getuige zijn van een moord. 

Allen hebben een verschillende kijk op het gebeuren en als Jen als journaliste achter de werkelijke waarheid probeert te komen, dreigt haar eigen leven, waarin ze vrij onstabiel is, nog meer te ontsporen.

De recensies over dit boek waren verdeeld en de meest gehoorde kritiek was dat Adamson een veelbelovend begin van zijn boek niet kan continueren. 

Onder dezelfde naam EV Adamson brengt hij in 2022 Murder Grove uit. In dit boek is Mia getuige van de brute moord op haar moeder. Een man bekend deze moord en als deze later in de gevangenis overlijdt, komen de gevoelens van Mis over deze dood met alle hevigheid naar boven.

Sam Ripley

En dan neemt Wilson zijn tweede pseudoniem aan. Er is weinig bekend over de naam Sam Ripley, maar er is wel een vrij plausibele theorie, waar Andrew Wilson deze naam vandaan heeft. Het meest bekende boek van hem is de biografie van Patricia Highsmith. Het meest bekende boek van haar is The Talented Mr. Ripley. 

Gezien het feit dat Wilson de nogal kritische biografie over haar heeft geschreven zou dit best wel eens een geloofwaardige gedachte kunnen zijn. Hij heeft daarbij natuurlijk wel de voornaam verandert om niet geheel voorspelbaar over te komen.

Begin maart van dit jaar is het boek van Sam Ripley, de regel van drie in het Nederlands verschenen en de eerste recensies beginnen zo’n beetje binnen uit te komen.

Voor ThrillZone heeft Richard het boek gelezen en gerecenseerd en hij eindigt zijn recensie met:

Al met al een uitstekend thrillerdebuut van een ervaren schrijver. De regel van drie is een zeer geslaagde poging om vanuit een pseudoniem te schrijven. Zo geslaagd dat we hopen dat er meer van zal volgen, want met Ripley hebben we een nieuwester aan het thriller firmament”

Wel benieuwd onder welke naam hij zijn volgende boek zal schrijven.