De Amerikaanse A.G. Riddle heeft tien jaar gewerkt als internetondernemer, alvorens hij zijn droom verwezenlijkte; hij werd schrijver. Met een passie voor sciencefiction schreef hij zijn debuutroman The Atlantis Gene, dat al snel een wereldwijde bestseller werd. Uitgeverij Iceberg Books besloot hem ook in Nederland een podium te geven, en lanceerde begin dit jaar zijn De Lange Winter-trilogie. Winterwereld is het eerste boek en kon ons uitstekend bekoren (lees de recensie door boven deze recensie op de tag 'Serie: De Lange Winter' te klikken). De strijd om de zon is het vervolg en gaat verder waar we in Winterwereld gebleven waren.
Let op: vanaf hier bevat de recensie spoilers.
De confrontatie met het Raster heeft het leven op aarde weer vorm gegeven. De zonnecellen zijn verdwenen, de zonkracht is terug en zodoende is De Lange Winter voorbij. Langzaamaan trekken de mensen naar de weer opwarmende grote steden en pakken daar hun leven weer op. Zo ook James en Emma, al zitten zij nog prima in Kamp Zeven. Ze verwachten hun eerste kindje en bereiden zich voor op een leven als gezin. Alles koek en ei, zo lijkt het, totdat de NASA ontdekt dat er asteroïden losgeraakt zijn uit de Kuipergordel en onderweg zijn naar aarde. Een inslag zal het einde betekenen van de mensheid. Is dit de wraak van het Raster?
Veel tijd om te piekeren is er niet, want volgens berekeningen zullen de asteroïden over twee jaar in botsing komen met de aarde en al het leven wegvagen. James treedt als leider op van het team dat bestaat uit dezelfde leden als Pax 1 (het reddende ruimteschip uit Winterwereld).
Het verhaal springt vervolgens naar twee jaar later, als het naderende onheil dichtbij is. James en het team hebben een oplossing gevonden in de vorm van drones die de asteroïden moeten afweren. Als dat echter blijkt te mislukken, zit er niets anders op dan de gehele kolonie te laten vluchten en schuilen in de ondergrondse bunker van Kamp Zeven; Citadel genaamd. Maar of dat voldoende is, is nog maar de vraag. Ondertussen loeren er elders ook andere vijanden, en speelt tevens de morele kwestie wat te doen nadat het gevaar is afgewend?
De strijd om de zon zit vol met actie, onverwachte wendingen, interessante oplossingen en een constant aangetrokken spanningsboog. Geen moment kan je het boek even wegleggen, want Riddle houdt je continu bezig met nieuw ontstane situaties en onvoorziene twists.
De spanning zit ‘m in het ontbreken van een vooruitzicht. De toekomst is onbekend en niemand weet wat hen te wachten staat. Er worden voorbereidingen getroffen om naar een nieuwe planeet te gaan, maar ook wordt de mogelijkheid van blijven besproken. Daarnaast is er nog de afweging welke bewoners belangrijk genoeg zijn om in leven te houden, en dus te beschermen wanneer er onvoldoende plek is voor iedereen. Als lezer waan je je gelukkig dat jij deze keuzes niet hoeft te maken en leef je mee met de hoofdpersonages en hun sores. Dat Riddle dit op een realistische manier brengt, getuigt van grote klasse.
Het is bewonderenswaardig hoe Riddle op een vrijwel onopmerkelijke wijze weet te schakelen tussen de diverse settings en de daar heersende situatie. Van de benauwende, ondergrondse Citadel, tot het tijdelijke onderkomen bovengronds, en van het grote ruimteschip tot uiteindelijk de eerste stappen op de nieuwe planeet. Het is toegankelijk en daardoor voor de lezers een vloeiende verhaallijn. De karakters van de personages blijven wat oppervlakkig, maar er zit genoeg ontwikkeling in om ze boeiend en levendig te houden. Het verhaal wordt verteld door de perspectieven van James en Emma, en dat zorgt voor een fijn leesbare dynamiek.
In het slotwoord is te lezen dat het oorspronkelijke verhaal in twee boeken verteld zou worden, maar door de ontdekking van een nieuwe planeet heeft de Amerikaan er toch een trilogie van gemaakt. Gelukkig maar. Van de door A.G. Riddle geschapen apocalyptische werelden willen we nog langer genieten, en op de nieuwe planeet liggen nog genoeg ontdekkingen en verhalen. De strijd om de zon is een geweldige opvolger van Winterwereld en een likkebaardende opmaat naar De verdwenen kolonie, maar ook op zichzelf gewoon een steengoed boek.
