‘Het echte probleem is mijn moeder.’ Ik zuchtte en voor ik het wist vertelde ik hem over haar. In grote lijnen vanaf mijn jongste herinneringen aan haar depressies en woedeaanvallen tot aan onze laatste ruzie. Hij luisterde naar me zonder me te onderbreken en vroeg alleen iets als ik een stilte liet vallen. ‘Tering’, zei hij na mijn verhaal. ‘Dat is echt klote.’ ‘Meer klote dan jouw situatie?’ We grinnikten allebei waarna ik mijn schouders ophaalde. ‘Op een vreemde manier wen je eraan,’ zei ik. Hij knikte alsof hij precies wist wat ik bedoelde.Tijdens het lezen heb je het gevoel dat de terugblikken geschreven zijn als een YA-boek en het heden voor volwassenen. Knap gedaan, zo kun je je nog meer inleven in het verhaal. De plot is goed opgebouwd met veel onderhuidse spanning, je wordt steeds op het verkeerde been gezet. De ontknoping is ook zeer verrassend; niets is wat het lijkt. Haak laat zien als auteur gegroeid te zijn en dat is een compliment aan haar adres waard. In het dankwoord verwoordt ze dat het schrijven van Nooit meer alleen een persoonlijk proces was. In gedachten kwam haar eigen middelbareschooltijd voorbij, met alles wat daarbij hoorde: de leuke én de minder leuke herinneringen. Dikke kudo's!
Schrijf jouw recensie!